Την πλησιάζεις σιωπηλός. Να είσαι προσεκτικός. Σε κοιτά. «Πάρε με από εδώ». Την παίρνεις λοιπόν. Πάτε κάπου να δείτε θάλασσα. Σου λέει για όλο το ψύχος που υπάρχει γύρω της, για το ανούσιο και το κενό. Ότι θα ήθελε να είναι γλάρος και απλώς να πετάει. Της λες ότι είναι χαζοπούλια. Παριστάνει ότι δεν ακούει. Απλώς της χαμογελάς. Σου λέει ότι θα ήθελε να βυθιστεί στην θάλασσα και να ανακαλύψει τον βυθό με γυμνά μάτια, χωρίς ανάσα και χωρίς ρούχα. Απόλυτα ελεύθερη.

Παντού γύρω της βλέπει άδεια σώματα να περιστρέφονται λαβωμένα και αδικαιολόγητα εχθρικά. Το μόνο μίσος που κατανοεί είναι του έρωτα. Ένας κόσμος τραχύς, σκληρός, βάναυσος και τόσο παγερός που την περιβάλλει. Βλέπεις τα μάτια της να γυαλίζουν. Χαμογελάς και πάλι. Ξέρεις ότι αν της το πεις, δεν θα το παραδεχτεί. Πρέπει να προσέχεις, να προσέχεις. Σου λέει ότι κάτι τέτοια βράδια, ανάλαφρα και σχεδόν καλοκαιρινά, την μαγεύουν. Μπορεί να περπατά με τις ώρες σε κάθε γωνιά της πόλης, να χαζεύει τους ανθρώπους, να αφουγκράζεται τον κόσμο, να ονειρεύεται με ανοικτά μάτια, να κοιτά τα αστέρια στο πιο απόμερο σημείο, να ανακαλύπτει τους αστερισμούς. Σε ρωτά πώς θα επιβιώσει σε έναν κόσμο που την πληγώνει. Και μετά σιωπή. Και κάθεστε εκεί.

Σηκώνεσαι, της δίνεις το χέρι σου. Ξέρεις ότι μπορείς να της δώσεις εσύ τα φτερά για το πέταγμά της. Μπορείς να ζωγραφίσεις τον κόσμο γύρω της με χρώματα που προσεκτικά έχεις αναμείξει με χρυσόσκονη. Εκείνη θα αφεθεί…

υγ: αν βρεις κάπου στον δρόμο σου ένα τέτοιο κορίτσι, πάρε το απλά αγκαλιά σαν να κρατάς ένα πουλί. Σφιχτά και ελεύθερα ταυτοχρόνως.

(Ευχαριστώ τον Ανδρέα Μ. για τον επίλογο και την έμπνευση. Τα πινέλα να αγκαλιάζονται με πάθος πάντα.)