Εγώ τώρα, δεν είμαι σε θέση να καταλάβω τα μεγάλα και μακρόπνοα πλάνα αυτών που κουμαντάρουν τις τύχες μας: πολιτικών, οικονομολόγων, τραπεζιτών, των τζογαδόρων του χρηματιστηρίου που ποντάρουν στην καταστροφή μιας χώρας (σημειώστε παρακαλώ πως “χώρα” δεν είναι μόνο βουνά και κάμποι. Κυρίως είναι άνθρωποι, σαν εσάς κι εμάς). Δεν τα καταλαβαίνω όλ’ αυτά όπως είπα, μα λέω πως αυτοί οι μεγάλοι και τρανοί που μας θεωρούν αριθμούς και παίζουν με αριθμούς κάτι θα ξέρουν παραπάνω απο μένα.

Ξέρω όμως ένα πράγμα, που δε χρειάζεται πολύ μυαλό. Ξέρω να κρίνω απο το αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται να πω πολλά, όσοι ζούμε εδώ ξέρουμε το τι αντιμετωπίζουμε. Μα να μην ξεγελιόμαστε, δεν φταίμε μόνο εμείς. Αυτοί που λένε πως μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας είναι συνένοχοι. Αυτοί εγκρίνανε, αυτοί κάνανε τα στραβά μάτια στις λογιστικές αλχημείες των δικών μας, αυτοί λαδώσανε τους πολιτικούς μας, αυτοί κερδίζανε τότε όπως κερδίζουν και τώρα. Και το πιο σημαντικό ίσως που δε χρειάζεται πολύ μυαλό να το δει κανείς μα που λίγο το συζητάμε, είναι η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο των δανειστών μας – όπου προτεκτοράτο σημαίνει την απώλεια της πολιτικής και δημοσιονομικής μας ανεξαρτησίας.

Συμπέρασμα: χρόνια ακολουθούμε τη συνταγή που μας δώσανε κι η κατάσταση όχι μόνο δεν καλυτερεύει μα γίνεται όλο και χειρότερη. Η συνταγή είναι λάθος, το φάρμακο είναι λάθος, η θεραπεία είναι αδιέξοδη. Καιρός να κάνουμε κάτι. Νομίζω;