Οι προσδοκίες είναι ήδη υψηλές όταν αποφασίζεις να παρακολουθήσεις μία παράσταση στο Ηρώδειο. Είναι χώρος επιβλητικός, έχει μία δυναμική, μία αύρα που την νιώθεις με το που βρίσκεσαι εκεί.

 

Η σκηνή ανοίγει. Ο χορός έχει ρόλο πρωταγωνιστή. Είναι κάτι που παρατηρείται στις περισσότερες παραστάσεις τα τελευταία χρόνια. Ο χορός δίπλα και μέσα στην πλοκή. Δεν υπάρχει σαν διάλειμμα που καλύπτει τα κενά, είτε του κειμένου, είτε της σκηνοθεσίας.

 

Τα σκηνικά λιτά. Επίσης, κάτι που κυριαρχεί στις περισσότερες παραστάσεις αυτού του είδους. Άλλωστε δεν περιμένεις τα σκηνικά να σώσουν την παράσταση. Η πλοκή και οι ερμηνείες είναι αυτά που θα σε κρατήσουν μέχρι το τέλος και ειλικρινά αυτό το νιώθεις. Παρόλα αυτά τα σκηνικά εξυπηρετούν τις ανάγκες του έργου, μέσω ηχητικών ακουσμάτων- όταν ο χορός ανεβάζει την «ένταση» χτυπώντας τα πόδια πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Οι συμβολισμοί ξεχωρίζουν. Μέσα στους φυσικούς ήχους από τα βήματα του χορού, τους χτύπους από ξύλα και μεταλλικές ράβδους, καθώς και το κλαρίνο, υπήρχαν και τα ηχητικά εφέ. Μαγνητοσκοπημένα ωστόσο, κάτι που αν ήθελες να συνεπάρει, πραγματικά ήταν δύσκολο. Ήταν κάτι ξένο, ένα άκουσμα που χαλούσε λίγο το συναίσθημα. Η παρουσία ωστόσο, ζωντανής ορχήστρας με κρουστά και πνευστά δεν είναι εύκολη.

 

Για τις ερμηνείες δεν έχω να πω και πολλά. Η Καραμπέτη με τον Χατζησάββα δεν χρειάζεται να συστηθούν. Η γνώριμη-χαρακτηριστική φωνή της Καρυοφύλλιας ξεχωρίζει ανάμεσα στο χορό από την πρώτη στιγμή. Η δύναμη και το χάρισμα να δίνει έμφαση εκεί ακριβώς που πρέπει στη ροή του λόγου, είναι αυτό που πάντα περιμένεις και φυσικά δεν σε απογοητεύει. Η ειρωνεία έρχεται απλά για να απογειώσει το ρόλο της Κλυταιμνήστρας και να του δώσει το στόμφο που απαιτεί.

 

Ο Χατζησάββας σε καθηλώνει, τόσο με παρουσία του, όσο και με το στιβαρό και το στόμφο στο λόγο του. Μπορεί ο ρόλος του σε αυτή την παράσταση να μην είναι μεγάλος σε διάρκεια, η φιγούρα του όμως, ως νεκρού Αγαμέμνονα, μέσα στο κόκκινο σκηνικό ενώ η πλοκή οδηγεί στην κορύφωση, είναι από τα σημεία που απλά σε ανατριχιάζει.

 

Την κορύφωση του έργου απογειώνει το σκηνικό, όπου ο χορός αναποδογυρίζει τις πλάκες στο ξύλινο πάτωμα και η σκηνή γεμίζει με αίμα. Αντιλαμβάνεσαι πως το σπίτι αυτό είναι γεμάτο με αίμα από τα θεμέλια του, από τα βάθη του. Είναι αυτό που λέμε μία εικόνα χίλιες λέξεις. Τις λέξεις φυσικά συμπληρώνει η μορφή της Κλυταιμνήστρας με το αίμα στα χέρια και τα άσπρα της ρούχα. Αίμα που ρέει, όπως στις φλέβες του Αγαμέμνονα, λίγο πριν το φόνο από την ίδια του τη γυναίκα.