6 Αυγούστου 1945. Μια ατομική βόμβα, που με τυπικό Αμερικάνικο χιούμορ είχε ονομαστεί “Little Boy”, έπεφτε στην Χιροσίμα. Τρείς μέρες αργότερα μια άλλη ονόματι “Fat Man” θα πέσει στο Ναγκασάκι. Μέσα στους τρείς πρώτους μήνες 240.000 περίπου άμαχοι θα πεθάνουν, οι μισοί περίπου την πρώτη μέρα του βομβαρδισμού. Στους επόμενους μήνες και χρόνια θα πεθάνουν ένας πολύ μεγάλος αδιευκρίνηστος ακόμα αριθμός ανθρώπων απο εγκαύματα, ραδιενέργεια και άλλα διάφορα τραύματα και κακώσεις.

Την ώρα της έκρηξης στην Χιροσίμα, 1.5 περίπου χιλιόμετρο απο το επίκεντρο της, η δυο χρονών Sadako Sasaki ήταν στο σπίτι της. Η έκρηξη θα την πετάξει απο το παράθυρο και η μητέρα της θα την βρεί αργοτερα ζωντανή μέσα στα ερείπια.

Τα χρόνια πέρασαν κι η Sadako μεγάλωσε και πήγε σχολείο, ένα χαρούμενο και υγιές, όπως φαινόταν κοριτσάκι. Όμως, τον Φεβρουάριο 1955 διαγνώστηκε με λευχαιμία, την “ασθένεια της ατομικής βόμβας”, και μπήκε σε νοσοκομείο.

Τον Αύγουστο 1955 την επισκέφτηκε στο νοσοκομείο η καλύτερή της φίλη. Της έδωσε ένα τετράγωνο κομάτι χρυσό χαρτί για να φτιάξει μ’ αυτό ένα πουλί, έναν γερανό. Σύμφωνα με μια αρχαία Ιαπωνική παράδοση σ’ όποιον φτιάξει χίλιους γερανούς θα παραγματοποιειθεί μια ευχή του. Η Sadako πρόλαβε να φτιάξει μόνο 644 γερανούς, όχι γιατί δεν είχε χρόνο μα από έλειψη χαρτιού. Πέθανε στις 25 Οχτώβρη 1955. Οι φίλοι της συμπλήρωσαν τους χίλιους γερανούς και τους έθαψαν μαζί της. Τώρα είναι σύμβολο των αθώων θυμάτων του πολέμου και σ’ όλον τον κόσμο χιλιάδες άνθρωποι φτιάχνουν σήμερα, 6 Αυγούστου, χιλιάδες χάρτινους γερανούς.

Το άγαλμά της που κρατά έναν χρυσό γερανό στέκεται σήμερα Στο Πάρκο Μνήμης και Ειρήνης της Χιροσίμα. Στην βάση του γράφει:
“Αυτή είναι η κραυγή μας. Αυτή είναι η προσευχή μας. Ειρήνη στον κόσμο”

Το σχέδιο αυτό το είχα κάνει παλιότερα για το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου. Πρόσθεσα τώρα τον χάρτινο γερανό.

August 6 1945. An atom bomb, in typical American humor nicknamed “Little Boy”, was being dropped on Hiroshima. Three days later another one ,”Fat Man”, will drop on Nagasaki. Within the first three months after the explosions 240.000 non combatants will die, almost half of them on the first day. In the following months and years many will die from burns, radiation or wounds related to the bombs.

At the time of the explosion in Hiroshima, little two year old Sadako Sasaki was at her home, about 0.99 mi away from ground zero. She was blown out of the window and her mother ran out to find her, suspecting she may be dead, but she found her two-year-old daughter alive.
The years past and Sadako grew to be a happy and healthy girl, or so it seemed. In February 1955 she was diagnosed with the leukemia, the “atom bomb disease” and was hospitalized.

On August 1955 she was visited by her best friend who cut a gold piece of paper into a square to fold it into a paper crane, in reference to the ancient Japanese story that promises that anyone who folds a thousand origami cranes will be granted a wish. Sadako fell short of her goal having folded only 664 cranes before her death, and that her friends completed the 1,000 and buried them all with her. She died on October 25, 1955. Today she is a symbol of innocent victims of war. On this day, August 6, thousands of people around the world fold thousands of paper cranes.
In 1958, a statue of Sedako holding a golden crane was unveiled in the Hiroshima Peace Memorial Park. At the foot of the statue is a plaque that reads:
“This is our cry. This is our prayer. Peace in the world.”

The drawing I had made some time ago for the Mediterranean Antinuclear Watch. I added the paper crane now.

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του