“Δεν εἰναι στ᾿ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλοὐν για την αγάπη ἀνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωποὐν εντελὠς κεἰνοι που νοιώθουν την …ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;

Πολλοὶ λέγαν ὀτι ζοὐσα μεσ᾿ στὸ κεφάλι μου. Κάτι ἐπρεπε να ποὐν κι᾿ αυτοί .

Ἔζησα, τ’ομολογώ μιὰ ζωὴ δηλητηριασμένη.

Ζούσα με τo θάνατο…

Μὰ τουλάχιστον δε ζούσα νεκρὴ όπως οι γύρω μου,
τα μικρὰ αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ᾿ ἀγάπησαν.

Kι᾿ ας μην μπόρεσαν ποτέ..
Κι᾿ ας μην τόλμησαν ποτὲ νὰ διαβάσουν την ψυχὴ που κρυβε περίσσιο φώς και σκοτάδι μέσα της.

Κατὰ βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εἰς άτακτον φυγήν.”