Να δυο ομάδες ανθρώπων, που ευθύνονται και οι δύο εξίσου για την πορεία της κοινωνίας. Από το άλφα ως το ωμέγα. Και αναρωτιέμαι: ποιοι θα αλλάξουν τον κόσμο; Οι νεότεροι; Με ποια παραδείγματα; Αυτά των προηγούμενων; Των πολλών; Όχι, βέβαια. Τα παραδείγματα – υποδείγματα είναι πάντα οι λίγοι, που λέγονται «δάσκαλοι» από όποιο μετερίζι κι αν υπηρετούν. Ακόμα και από την ξυλοτεχνική. Αυτοί δεν λείπουν , αλλά δεν φιγουράρουν ούτε στους δρόμους, ούτε στις τηλεοράσεις. Δουλεύουν αθόρυβα και αποτελεσματικά. Μόνο που η φαιδρή περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν τους ευνοεί. Και είμαστε για ακόμα μια φορά αντιμέτωποι με διεκδικήσεις στον βωμό του άμετρου εγώ, φορώντας το προσωπείο του «για σένα το κάνω, βρε κουτό».

Αν αυτό θεωρείται λαχείο, έχουμε πιάσει τον πρώτο αριθμό.  

Υγ: περί ταμπακιέρας αυτό: οι εκπαιδευτικοί που θα μείνουν άνεργοι είναι μέγα πρόβλημα που προστίθεται στο υπόλοιπο 1,5 εκατομμύριο ανέργων και δεν πρέπει να γίνει αυτή την στιγμή. Κατάσταση που ούτως ή άλλως βιώνει ισόβια ο ιδιωτικός υπάλληλος και ο ελεύθερος επαγγελματίας. Αλλά, ποιος νοιάστηκε σοβαρά για τα ζητήματα της χώρας ; Οι πολιτικοί που εκβιάζουν ηθικά και οικονομικά πάντα στο παρά πέντε ή οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί που μετά τις 10 Ιουνίου στην Ελλάδα πάντα πάνε (ή συνεχίζουν και με τον νόμο) τις διακοπές;