Δημοσιεύτηκε σε σάϊτ, ένα παραπολιτικό, σύμφωνα με το οποίο ο πρωθυπουργός με τον κύριο Βενιζέλο και κάποιους υπουργούς, γευμάτισαν πολυτελώς σε ένα διάλειμμα, κατά την πρόσφατη εξόρμησή τους στις Βρυξέλλες. Λογικά, αυτό δεν στοιχειοθετεί είδηση, όμως υπήρξαν λεπτομέρειες για το μενού που, έχοντας σήμερα διανύσει την διαδρομή ενός πινακίου φακής, τεσσάρων ελιών και μιας φέτας ψωμιού, με έκαναν να γουργουρίζω σαν ερωτοχτυπημένος ζηλιαρόγατος…
Έχουμε και λέμε: Σαμαράς, Βενιζέλος και συντροφία, κατέβασαν αστακούς, καβούρια, τρούφες (αγνώστων λοιπών στοιχείων) κλπ. Προφανώς δεν πεινούσαν πολύ για να μείνουν σε αυτά τα ολίγα (ή δεν ήθελαν να βαρύνουν πολύ το στομάχι τους ώστε να μη νυστάξουν αργότερα ενώπιον του Μπαρόζο και των λοιπών αφεντικών)…Το γεγονός ότι εκείνη την ώρα κάποιες ψυχές χάνονται από αναθυμιάσεις μαγκάλης στην Ελλάδα (επειδή δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα οικιακής θαλπωρής) δεν κατάφερε να αναχαιτίσει την όρεξη των κυβερνητικών μας αξιωματούχων και χαλάλι τους.
Με αφορμή αυτό το ειδησάκι, θυμήθηκα τον ΜΕΓΙΣΤΟ ΕΛΛΗΝΑ Νίκο Γκάτσο, γεννηθέντα πριν από 102 χρόνια σαν σήμερα (Ασσέα 8.12.1911), όχι για να εκφράσω την γκρίνια μου για τον μη επαρκή εορτασμό για τα 100 χρόνια από την γέννησή του (βλέπετε, προτιμήθηκε ο νομπελίστας Ελύτης, λες και δεν υπήρχε ‘χώρος’ και για τους δύο!), αλλά για να καταθέσω κάποια πράγματα γύρω από τα γεύματα του Αρκάδα ποιητή.
Όπως έχουν αφηγηθεί άνθρωποι που γνώριζαν καλά την καθημερινότητα του Γκάτσου, μια μέρα, ώρα γεύματος, στο GB Corner (για τους μη αγγλομαθείς, πρόκειται για το διάσημο εστιατόριο του ξενοδοχείου ‘Μεγάλη Βρετάνια’, στη βορειοδυτική όχθη της Πλατείας Συντάγματος) φώναξαν τον σερβιτόρο για να τους βοηθήσει στην επιλογή κυρίως πιάτου.
Πρώτος ο Μάνος Χατζιδάκις, καλοφαγάς αλλά λίγο μίζερος, κυρίως στις πάστες, ζήτησε την σπεσιαλιτέ της ημέρας.
Ο σερβιτόρος ανέφερε μια σειρά από διάσημα πιάτα, αλλά ο Μάνος είχε τις αντιρρήσεις του. Το ένα φαγητό το εύρισκε βαρύ, το άλλο ύποπτο για ήπια χώνεψη, το τρίτο είχε αντίρρηση στη σάλτσα κλπ. Μέχρι να αποφασίσει, ο σερβιτόρος γύρισε στον Γκάτσο: «Εσείς, κύριε Νίκο, τι θα προτιμούσατε;».
Ο ποιητής, εντελώς αδιάφορα αλλά κοιτάζοντας στα μάτια τον Χατζιδάκι, ρώτησε τον σερβιτόρο:
«Τι θα φάει σήμερα ο μάγειρας παιδί μου;»
«Αγγινάρες αλά πολίτα»
«Φέρε μου μια μερίδα»!
Τελικά: έχοντας ζηλέψει (και διδαχτεί) από την ταπεινή λογική του φίλου του, ο Χατζιδάκις αποφάσισε να πάρει και αυτός αγγινάρες, απορρίπτοντας την αθηναϊκή μαγιονέζα (δηλαδή φρέσκια βραστή σφυρίδα), γαρίδες, σατωμπριάν με τρούφες και άλλες διάσημες προτάσεις που του είχε αραδιάσει λίγο πριν ο ταλαίπωρος σερβιτόρος…
Συμπέρασμα: ο Γκάτσος, που έφυγε για το μακρινό του ταξίδι το 1992 ήρεμα και απλά, χωρίς τιμές, χωρίς βραβεύσεις, χωρίς θέση στην Ακαδημία Αθηνών, χωρίς αστακούς, καβουροσαλάτες και σαμπάνιες, δεν κατάφερε να βελτιώσει τους Έλληνες που έπρεπε να θεωρούν τα γραφτά του μπούσουλα της πορείας τους (και εννοώ τους πολιτικούς). Ένα χρόνο πριν τον θάνατό του, μάλιστα, ο μέγας Αρκάς έδωσε στον Ξαρχάκο τους τελευταίους του στίχους προκειμένου να δημιουργηθεί ο δίσκος τραγουδιών με τον γενικό τίτλο ‘Τα κατά Μάρκον’.
Αηδιασμένος από όσα έβλεπε να συμβαίνουν γύρω του (ήταν άλλωστε η περίοδος της κυβέρνησης Μητσοτάκη…), ο Γκάτσος εμπνεύστηκε ‘Τα γερόντια’, στέλνοντας ‘στον Καιάδα’ μια και καλή τους υπερόπτες, τους ψεύτες, αυτούς που στα μπαλκόνια καταπιάνονταν με ‘κούφια λόγια’ ψάχνοντας τις ψήφους (που θα τους οδηγούσαν σε αστακούς, τρούφες και λοιπά εδέσματα εξουσίας).
Διαβάστε επίσης: “Αγαθή Δημητρούκα: όλα έληξαν με τον θάνατο του Χατζιδάκι”
Ο Γιώργος Αρκουλής γεννήθηκε στον Πειραιά. Έχει υπηρετήσει την (αθλητική) δημοσιογραφία από το 1969 και έχει γράψει τα εξής βιβλία:
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
