Στην Τήνο ηγεμόνας είναι ο Δούκας Βαρθολομαίος Γκίζης. Κάποιοι πειρατές που επιτέθηκαν στην Τήνο έκλεψαν από τους στάβλους του Δούκα έναν γάϊδαρο επιβήτορα, γερό ζώο, από εκείνα που κάθε ιππότης θα ήθελε να έχει.

Οι πειρατές γνωρίζοντας την αξία του ζώου το οδήγησαν στη Νάξο και το πούλησαν στον γιό του Μάρκου Σανούδο, Γουλιέλμο. Ο Γκίζης το μαθαίνει, οργίζεται και υποπτεύεται ότι οι πειρατές έκαναν κάποια κρυφή συμφωνία με τον Σανούδο. Θεωρώντας το μεγάλη προσβολή, χωρίς να μπει στον κόπο να ζητήσει εξηγήσεις, σκέπτεται πώς θα πάρει εκδίκηση. Οι σκέψεις του τον οδήγησαν στην απόφαση να εκστρατεύσει εναντίον της Σύρου- που ήταν κοντά του, αφύλακτη και ανήκε στο Δουκάτο της Νάξου. Ένα νησί αντί για τον κλεμμένο του γάϊδαρο, δηλαδή.

Παίρνει τον στόλο του, πολιορκεί τη Σύρο, αποκλείει το λιμάνι της και καλεί τους κατοίκους να παραδοθούν. Οι Συριανοί (ένας λιγοστός, πολύγλωσσος πληθυσμός από τους ξένους που είχαν μαζευτεί εκείνα τα χρόνια στο νησί) αμύνονται και ειδοποιούν τον ηγεμόνα τους που βρισκόταν στην Άνδρο για τον κίνδυνο που διατρέχουν.

Στο μεταξύ η πολιορκία συνεχίζεται και οι Συριανοί δυσκολεύονται. Ο ηγεμόνας τους δεν φαίνεται να έχει τα μέσα και την δύναμη να διαφυλάξει το Δουκάτο του. Για καλή τους τύχη, ο ναύαρχος του βασιλιά της Σικελίας Ναρζό Ντε Τουσί πλέοντας με δύο γαλέρες προς την Αντιόχεια, προσάραξε εκείνες τις μερες στην Μήλο όπου ηγεμόνευε ο νεότερος γιός του Μάρκου Σανούδο με την γυναίκα του Κασσάνδρα, συγγενή του Ντε Τουσί.

Η Κασσάνδρα, ισχυρή προσωπικότητα, κόρη του Βενετού Βαρόνου των Καλαβρύτων, Γκοντφρουά Ντε Τουρνέ, γνώριζε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Σύρος και έπεισε τον Ντε Τουσί να μεσολαβήσει υπέρ των Συριανών και να λύσει την πολιορκία.

Ο ναύαρχος πείθεται και φεύγει, παραλαμβάνει από την Άνδρο τον Σανούδο και φτάνοντας στη Σύρο καταφέρνει να λύσει την πολιορκία, συμβάλλοντας στην ειρήνευση των δύο αντίπαλων, τους οποίους οδήγησε στον Εύριπο (Χαλκίδα) και εκεί έκλεισαν ειρήνη με διαιτητή τον Βενετό Βάϊλο Ιάκωβο Ντα Μολίνο.