«Ήρθα εδώ στο Παλαιό Ελαιοτριβείο της Λαχανιάς και όχι στο Γεννάδι που θεωρητικά είναι η πρωτεύουσα της Νότιας Ρόδου», μου είχε πει  «γιατί θέλω να διαμηνύσω την αξία της αποκέντρωσης. Να πάρουν και μια ανάσα και τα χωριά μας. Η ανάπτυξη δεν είναι να στρώνουμε τσιμέντα, να χτίζουμε μόνο ντουβάρια και μεγαθήρια πάνω στις παραλίες μας, είναι και οι εναλλακτικοί τρόποι που δίνουν ώθηση στον τουρισμό, στον πολιτισμό και στη διαφορετική σκέψη. Άλλωστε, βρίσκω πολύ φιλόξενη τη Νότια Ρόδο σε αντίθεση με τη Ρόδο, την πρωτεύουσα που κάπου με στενοχωρεί…» ομολογεί.

Ο Βαγγέλης «πονάει» στην ιδέα να σκιτσάρει την Ελλάδα απαντώντας «θέλω να το παρακάμψω…». Ωστόσο, εξομολογείται για τη Ρόδο ότι «την εκμεταλλευόμαστε» και την παρομοιάζει με μια αγελάδα που την αρμέγουμε, την ξεζουμίζουμε, αλλά ξεχνάμε να την ταΐσουμε και κάποια στιγμή θα μας ψοφήσει κιόλας. Ζητώντας του να γελοιογραφήσει τον Έλληνα ως τετράποδο κάνει λόγο για ένα τέρας… μην μπορώντας να το εντοπίσει σ’ένα ζώο, ίσως με αυτιά ελέφαντα, μύτη κροκοδείλου και… θα έβγαινε ένα συνονθύλευμα πάντως που θα ήταν τερατώδες. Τον φοβίζει η υποψία ενός «υφέρποντα ρατσισμού σε όλη την Ευρώπη», ενώ χωρίς να ξεχνά το βασικό συστατικό της ζωής του, το χιούμορ, μιλά για το μικρό χωριό της Νότιας Ρόδου που επέλεξε να ζει με τη γυναίκα του και που ονομάζεται Θα!

«Ξαφνιάστηκα, μου είπε, με το όνομα «Θα». Ίσως να ζούσαν εδώ στο παρελθόν πολλοί πολιτικοί που χρησιμοποιούσαν την αγαπημένη τους λέξη «θα, θα, θα…» και βαπτίστηκε έτσι και το χωριό» ομολογεί κάνοντας χιούμορ.

Στα εγκαίνια εκείνης της έκθεσης του Βαγγέλη Παυλίδη δεν κατάφερα να πάω. Δεν ήταν επιλογή μου, ήμουν αναγκασμένη να το κάνω και εγώ και αρκετοί άλλοι. Ήταν η περίοδος «εμπάρκο» για τη βενζίνη. Η Λαχανιά απέχει από τη Ρόδο 90 χλμ. Πολυτέλεια μου φάνηκε η μετάβαση ως εκεί εν έτει 2010.

Τον Βαγγέλη συναντώ σε διάφορες εκθέσεις ή βιβλιοπαρουσιάσεις. Τον παρατήρησα από μακριά και από κοντά. Διέκρινα το λαμπερό, ευφυές, παιδικό του βλέμμα πίσω από τα γυαλιά, που στο ένα κρύσταλλο έχει ζωγραφίσει μια μικρή καρδούλα, φορά δυο διαφορετικά ζηλευτά σκουλαρίκια και με τρόπο ευλαβικό κρατά κάθε φορά ό,τι καινούργιο αξίζει να αγοράσει. Κάνει ζέστη με υγρασία αφόρητη.

«Τι γίνεται στο Θα; Έχει τόση ζέστη;», ρωτώ τον Βαγγέλη Παυλίδη.

«Η ζέστη είναι αφόρητη, μου λέει, αλλά εκεί έχει μείνει μόνο τ’όνομα, δεν έχει πια «θα», χαθήκαν όλοι. Βασιλεύουμε μόνο η γυναίκα μου, εγώ και οι αγελάδες της φύσης».