Τζίνα Δαβιλά
επικοινωνήστε: [email protected]

«Μα καλά, δεν με βλέπεις πώς είμαι;» απαντώ στον άνθρωπο που μέσω τηλεφώνου μού ζητεί να κατέβω στις εκλογές μεγάλου κόμματος.

«Μα, επειδή είσαι η απόλυτη ανατροπή, γι αυτό σε θέλουμε», μού απαντά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που με τιμούν κάνοντας μου πρόταση να συμμετέχω σε κάποιο ψηφοδέλτιο. Να ξεκαθαρίσω πως η τιμή που μού κάνουν αναφέρεται στα πρόσωπα που με προσκαλούν και όχι στα κόμματα. Για να καταλάβεις θεωρούν πως πάω με όλα, σαν την coca cola. Τι ΣΥΡΙΖΑ, τι ΝΔ το ίδιο καλά με εντάσσουν στην ομάδα τους. Σε κάθε πολιτικό χώρο υπάρχουν άνθρωποι που συμπαθώ και κάποιοι που εκτιμώ πολύ. Όμως, όλο το πλαίσιο της κομματικής ομάδας, ο χαρακτηρισμός σου ως μέλος της, είναι τόσο μακρινό από τα δικά μου δεδομένα. Τόσο, όσο ως προς τον χρόνο που θα ήθελα να αφιερώσω σε μια πολιτική-κομματική ενασχόληση, ως προς τα χρήματα που θα επέτρεπα να δαπανήσω, όσο και προς την φιλοσοφία μου απέναντι στα πράγματα. Δεν πιστεύω στα κόμματα, ούτε στις οργανώσεις, ούτε στους συλλόγους, ούτε και στα κοινά συμφέροντα. Πιστεύω στον αυτοσεβασμό που δύσκολα αποκτιέται δεδομένου πως είναι το σκληρότερο ταξίδι του καθενός μας: να μάθουμε ποιοι είμαστε, να λειτουργήσουμε ως ΚΤΕΛ* του ίδιου μας του εαυτού. Αν μπεις σε αυτή την διαδρομή, τότε μόνο μπορείς να έρθεις στο αυτονόητο σημείο του αλληλοσεβασμού.

Δεν σου γράφω για να σου πω πως μού πρότειναν να πολιτευτώ, γιατί (θα αποδεχτώ την καλοπροαίρετη πρόθεσή τους) πιστεύουν πως κάτι υγιές και αληθινό μπορεί να προκύψει. Σού γράφω για να μοιραστώ την λύπη μου που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι κολλημένοι στα κόμματα. Δεν εξετάζουμε ποιο κόμμα είναι. Μού αρκεί πως είναι κόμμα πολιτικό, που θώπευσε (κάποια από αυτά) πάνω από 40 χρόνια ανθρώπους, αλλοιώνοντας την σκέψη τους, τάζοντάς τους θέσεις και εξουσία. Ο πάτος δεν ήρθε ακόμα, πιστεύω. Τούτο το πηγάδι είναι απύθμενο. Και αν σήμερα μετράμε τρεις πολιτικές δολοφονίες και πολλές άλλες με προέκταση πολιτική (πακιστανοί, Γρηγορόπουλος, Marfin) η Ελλάδα θα μετρήσει και άλλα αιματοκυλίσματα που θα έχουν να κάνουν με την διχόνοια που σπέρνεται από τον ένα προς τον άλλο. Επιπλέον, ο καθένας πιστεύει πως είναι τέλειος και αν του θίξεις την μάνα του, την ομάδα του και το κόμμα του, μπορεί να σε σκοτώσει. Φανατισμός και μισαλλοδοξία. Τέτοια είναι τα κόμματα που ανακατεύοντας το βαρέλι τους για να μπερδέψεις το μέλι με τις ακαθαρσίες, δεν τα ήθελα ποτέ. Άσε που πια το μέλι (χρήμα) δεν υπάρχει, όπως τότε. Και τα περιττώματα… είναι τόσα, που μόνο το «Εκκενώσεις Βόθρων ο Μπάμπης» θα τους καθαρίσει.

Α, και κάτι τελευταίο. Ο χρόνος είναι χρήμα. Προσωπικά, δεδομένου πως τίποτα δεν μου έχει χαριστεί, προσπαθώ να εξασφαλίσω ακόμα και τα 10 ευρώ για τα προς το ζην, ίσως κάποτε και τα του ευ ζην. Θέλω να πω πως τίποτα δεν έχω δεδομένο. Αν, λοιπόν, διέθετα χρόνο και χρήματα αυτήν την χρονική στιγμή, θα τα μοίραζα σε όλους τους απεγνωσμένους που φτάνουν στον αυτοεξευτελισμό, είτε από λάθος χειρισμούς τους, είτε από το ρεύμα που τους παρασύρει άθελά τους. Στην γενιά της μάνας μου και του πατέρα μου που δούλεψαν από τα επτά τους χρόνια για να δώσουν στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους μια ανετότερη ζωή, σήμερα βλέπουν τους εαυτούς τους στα 70 και στα 75 να μην μπορούν να δώσουν στα εγγόνια τους ούτε 10 ευρώ για να δουν μια ταινία στον κινηματογράφο. Οι πιο τυχεροί πρέπει να αυτοσυντηρηθούν για τα φάρμακά τους, το πετρέλαιο τους, την ΔΕΗ τους, ενώ τρέμουν μήπως και χρειαστεί να επιβαρύνουν τα παιδιά τους. Εγώ στα 44 μου, αν χρειαστεί, θα κάνω τα πάντα για να ζήσω, εκείνοι δεν μπορούν. Από την άλλη άκουσα την βουλευτή της ΝΔ. κα Μακρή στον Χαρδαβέλλα να λέει πως επέλεξε να ζει με 5.500 ευρώ έναντι της πρότερης καλύτερης αμοιβής της ως δικηγόρου, γιατί έτσι ήθελε. Ο κ. Κρεμαστινός του ΠΑΣΟΚ προ μηνών ζήτησε να αυξηθεί ο μισθός των βουλευτών. Αν κ.Μακρή και κάθε κυρία και κύριε… έχετε την δυνατότητα να κάνετε επιλογές για τις οικονομικές σας απολαβές, μάθετε πως κάποιοι άλλοι εξ ανάγκης επιλέγουν να μην εξετάζονται σε γιατρούς, ούτε να παίρνουν τα απαραίτητα φάρμακά τους, γιατί ζουν με 350 ευρώ το μήνα (τυχεροί που έχουν και αυτά). Και το Νοσοκομείο Ρόδου επιβιώνει με δωρεές γαζών ή γαντιών μιας χρήσης. Δηλαδή λειτουργεί χωρίς αναλώσιμο υλικό. Ή το κολονοσκόπιο της τέως γαστρεντερολογικής κλινικής Ρόδου εξασφαλίστηκε από χρήματα εθελοντών. Αυτά.

Για ξανασκεφτείτε το, λοιπόν. Με θέλετε ακόμη στο κόμμα σας; Από ΝΔ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ; Άλλωστε εγώ σας μιλώ με τραγούδια. Αν με αντιλαμβάνεστε…

Υγ: *ΚΤΕΛ ονόμασε ο στιχουργός, ποιητής και συγγραφέας Δημήτρης Λέντζος το εσωτερικό μας ταξίδι για την αυτογνωσία μας (με αφορμή την συγγραφή του θεατρικού ΚΤΕΛ Πελοποννήσου). «Ένα ΚΤΕΛ υπαρξιακό είναι η ψυχή μας που κάποτε γυρνά στις ρίζες της. Είναι μια διαδικασία καθαρτήρια, μοναχική και σκληρή, που περνάς μέσα από τους πόθους μιας ζωής σε απόλυτη απογραφή».