Σε τι καιρούς ζούμε Θεέ μου, σκέφτομαι κάθε φορά που μέσω ίντερνετ παρακολουθώ τα νέα της πατρίδας Ελλάδας, εδώ στα «εξωτερικά»! Θέλουμε κι εμείς τα ξενιτεμένα να δούμε καμιά είδηση, να μην μένουμε τόσο εκτός θέματος και η διάθεση πέφτει κατακόρυφα.
Βέβαια χαίρομαι πολύ που φαίνεται να ξεκαθαρίζουν τα «μαύρα» τοπία, που υπάρχει διάθεση για αλλαγή και για ξεσκαρτάρισμα. Μετά το «ξεμπρόστιασμα» της Χρυσής Αυγής που μοιάζει να γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό στον ελληνικό λαό, τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης «ξύπνησαν» από τον αιώνιο ύπνο τους και κάνουν κανονική προπαγάνδα. Αναρωτιέται και ο Αυστριακός μου σύζυγος τι έχει γίνει και οι τόσοι Έλληνες ψήφισαν Χρυσή Αυγή… «είναι στα καλά τους;» με κοιτάζει με ερωτηματικό ὐφος. Ένας λαός που έχει τόσο πονεμένο παρελθόν με τους Γερμανούς. Αυτός ο τραγικός πόλεμος των «χρωμάτων» και της καταγωγής εν έτη 2013, έχει λογική; Είναι δυνατόν ο μέσος Έλληνας να κρύβει έναν «Χίτλερ» μέσα του;
 |
Εδώ στην Αυστρία, όταν χαρακτηρίσεις έναν ντόπιο ως Γερμανό, θα ορμήξει να σε φάει… θεωρείται προσβολή. Πόσο δε, το να ανήκεις, συνειδητά, σε μια παράταξη που έχει τις ρίζες της στην ναζιστική Γερμανία. Μπρρρρ… σύγκρυο με πιάνει μόνο που το σκέφτομαι… η μόνη φορά που μπόρεσα να γελάσω με το φανατικό μυαλό, όλων αυτών των «προβληματικών» ηγετικών φυσιογνωμιών είναι η στιγμή που αντίκρισα το «μπαλέτο» του Τσάρλι Τσάπλιν με την υδρόγειο σφαίρα, στην καταπληκτική του ερμηνεία στον «μεγάλο δικτάτωρ».
Παρακολουθώντας τα «πρωινάδικα» στην ελληνική τηλεόραση, παρατηρώ μια «αλλαγή» στην θεματολογία. Ανακαλύπτω την πιο σοβαρή πλευρά των τηλεπροσωπικοτήτων με έντονη διάθεση για ανθρωπιστικές προσεγγίσεις, πέρα από τα γνωστά αστεία και το αστείρευτο κουτσομπολιό. Κάνουν αφιερώματα σε ανθρώπους που κάνουν την διαφορά σε τόσο δύσκολες εποχές, γεγονός που τονίζεται ανελλιπώς. Χαίρομαι! Μου αρέσει που σοβάρεψαν επιτέλους! Από εκεί που αποτελούσαν μόνο «γλάστρες» μες το τσακίρ κέφι βρέξει χιονίσει, ωρίμασαν και βρίσκουν σιγά σιγά τον εαυτό τους.
Κανείς μας δεν ζει πια σε ένα ροζ συννεφάκι. Έχουν σοβαρέψει τα πράγματα και αυτό περνάει και από την οθόνη στο καθιστικό. Τα περιθώρια για λάθη έχουν στενέψει και αν πρέπει να γίνει μια αρχή, πρέπει πάντα να ξεκινά από τον ίδιο μας τον εαυτό για να γίνει η οποιαδήποτε «προέκταση». Πάντα αναρωτιόμουν πως ο παππούς μου είχε καταφέρει να συμφιλιωθεί με θέματα που δεν «καταπιανόμαστε» οικειοθελώς όλοι μας, όπως θάνατος, αρρώστια, δυστυχία, πνευματικά προβλήματα, οικονομικές δυσκολίες. Τελικά η λύση ήταν εδώ μπροστά στα μάτια μας. Αυτογνωσία. Μικρή λέξη, μεγάλη σημασία.
Πώς περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι όταν δεν έχουμε προσπαθήσει να «βελτιώσουμε» τον εαυτό μας; Πως έχουμε απαιτήσεις από ολόκληρα κοινωνικά συστήματα να καταρρεύσουν όταν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε; Τα τελευταία χρόνια ζούσαμε επιφανειακά. Η αλήθεια πονάει και πάντα στην αρχή επικρατεί αναβρασμός. Όταν επέλθει η συνειδητή κατανόηση του προβλήματος, θα ξεκινήσει το κουβαράκι να ξετυλίγεται. Όπως και το φαγητό… θέλει ώρα, γίνεται η σχετική προετοιμασία, παίζουν ρόλο τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει κανείς και το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από την καλή χημεία όλων των παραγόντων που «έβαλαν το χεράκι τους» για να μιλήσει κανείς για επιτυχία ή αποτυχία.
 |
«Φρόνησης μεν μηδέποτε επί σεαυτώ μέγα, αλλά μηδέ καταφρονήσης σεαυτού.»
(μτφρ: ποτέ μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου αλλά και ποτέ μην περιφρονήσεις τον εαυτό σου.)
Ισοκράτης, 436 με 338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας.
επικοινωνείστε: [email protected]
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
