10 Δεκεμβρίου 1522. Με το ξημέρωμα οι Τούρκοι σηκώνουν μια λευκή σημαία στο καμπαναριό της Παναγίας της Ελεημονήτρας, απέναντι από την Πύλη του Αγίου Αθανασίου, σημάδι πως θέλουν διαβουλεύσεις.

Λες και ξέραν τι είχε προηγηθεί, γιατί την προηγούμενη μέρα, 9 Δεκεμβρίου, ο Μέγας Μάγιστρος είχε συγκαλέσει το Συμβούλιο του Τάγματος όπου ενημερώθηκε για την άθλια αμυντική κατάσταση της πόλης: πυρομαχικά και τρόφιμα δεν υπάρχουν, τα τείχη έχουν καταρρεύσει σε πολλά σημεία, δεν υπάρχει μαχητής που να μην είναι πληγωμένος. Ταυτόχρονα, αντιπροσωπεία τον Ροδιτών με τον επίσκοπο Κλήμη επί κεφαλής θα εκφράσουν τις ανησυχίες τους και θα προτείνουν πως ίσως θα ήταν καλύτερα η πόλη να παραδοθεί.

Η ζωηρές συζητήσεις θα καταλήξουν σε μονόδρομο: για να σωθούν Τάγμα και λαός από ανώφελη καταστροφή, πρέπει να συνθηκολογήσουν.

Έτσι, σε απάντηση της λευκής Τούρκικης σημαίας, μια άλλη σηκώνεται ψηλά στους μύλους της Πύλης Κοσκινού.

Αρχίζει τότε το πήγαιν’ έλα ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα. Ο Σουλτάνος ανακοινώνει τους πολύ απλούς όρους του: άμεση παράδοση και άδεια στους Ιππότες να φύγουν. Σε αντίθετη περίπτωση ισοπέδωση της Ρόδου και σφαγή. Οι διαπραγματεύσεις θα κρατήσουν αρκετές μέρες μα το νερό έχει πια μπεί στ’ αυλάκι χωρίς επιστροφή.