Νίκος Σταθόπουλος

Μια φορά κι έναν καιρό, δημοσιεύθηκε μια διάσημη έκτοτε μελέτη, που εξηγούσε γιατί οι αεροπορικές εταιρείες, ενώ προσπαθούσαν επίπονα να διαφοροποιηθεί η κάθε μία από τις άλλες, τελικά κατέληγαν να είναι ίδιες σε όλα, εκτός από τα χρώματα και τα σήματα.

Η αιτία, πολύ λογικά, ήταν ότι αργά ή γρήγορα, κατέληγαν στις ίδιες ‘βέλτιστες πρακτικές’, για να έχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τους μετόχους τους.

Το ίδιο έχουμε δει ότι γίνεται με τα μεγάλα κόμματα: όπως κι αν ξεκινήσουν, καταλήγουν σε ίδιες πολιτικές, ίδιες πρακτικές, ίδιες πονηριές, ίδιο στυλ. Πολύ λογικό, αφού κάθε καινοτομία θα σήμαινε περισσότερη αβεβαιότητα, κάθε πρωτοτυπία μεγαλύτερο ρίσκο. Πολύ αναμενόμενο, αφού όλη τους η προσπάθεια, ουσιαστικά περιορίζεται στο να πείσουν τους ίδιους λίγους αναποφάσιστους που θα κρίνουν την πρωτιά.

Την Κυριακή ψήφισε μόνον το 40% του εκλογικού σώματος. Στο Βόρειο Αιγαίο και στην Αθήνα μάλιστα, μόνο το… 33%.

Έξι στους δέκα πολίτες αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην εκλογή, πιθανότατα διότι θεώρησαν ότι οι ανταγωνιστές προσφέρουν το ίδιο, μέτριο προϊόν. Στις ευρωεκλογές η αποχή ήταν λίγο μικρότερη. Κι εκεί, οι μισοί θα ήθελαν κάτι καλύτερο και αυτό δεν τους το προσέφεραν ούτε οι πρωταγωνιστές, ούτε κανείς από τους άλλους: Οι μικρότεροι, με λιγότερα μέσα, κουρασμένοι, απομυθοποιημένοι, αποθαρρυμένοι, χωρίς ομάδα, σίγουρα δεν ήταν καλύτερη επιλογή.

Αυτοί οι πολίτες δεν θα έχουν ικανοποιητική επιλογή ούτε στις εθνικές εκλογές. Κάποιοι μπορεί να παρασυρθούν από το ρεύμα. Άλλοι, να ψηφίσουν από αντίδραση στο ρεύμα.

Οι περισσότεροι όμως, πάλι δεν θα έχουν σε τι να προσβλέπουν θετικά και ανεπιφύλακτα. Είναι η μακροχρόνια πολιτικά άστεγη απόλυτη πλειοψηφία των Ελλήνων.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr