Πάω πάλι πολύ πίσω με το μυαλό μου, θυμάμαι. Ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών και ο παππούς με την γιαγιά με γέμιζαν εικόνες, εκτός από ατελείωτη αγάπη. Πς να περιγράψεις μια εποχή που δεν έζησες, αναρωτιέμαι πολλές φορές. Ένα «παράθυρο» σε έναν κόσμο μαγικό, άλλοτε με χρώματα, άλλοτε χωρίς, αλλά με πολύ μουσική, τραγούδι και ατελείωτο χορό.
Το διαμέρισμα του παππού και της γιαγιάς ήταν στο κέντρο της Αθήνας και στο κάτω μέρος είχε ένα Βίντεο Κλαμπ. Δεν προλάβαινα να γυρίσω από το σχολείο ή να μείνω το Σαββατοκύριακο μαζί τους και η ενοικίαση βιντεοκασετών (VHS) ήταν δεδομένη. Διάλεγα κάτι για μένα (συνήθως αμερικάνικες κωμωδίες, αχ τιμημένα 80s και 90s) και κάτι για την γιαγιά, από τον κλασικό αμερικανικό κινηματογράφο ή μιούζικαλ. Όχι πως και η μητέρα μου δεν μου έκανε «εκπαίδευση» στο είδος, αλλά η γιαγιά τρελαινόταν για τα κλασικά αμερικάνικα έργα. Ακόμη θυμάμαι, πόσο είχα εντυπωσιαστεί από το “Όσα παίρνει ο άνεμος». Δεν μπορούσα να καταλάβω εις βάθος βέβαια τα ανθρώπινα πάθη, όμως, με είχαν συνεπάρει τα χρώματα, τα κοστούμια, η δραματικότητα των ηθοποιών… και το φιλί στο τέλος της σκάλας, σκανδαλώδες για ένα κοριτσάκι που δεν είχε δώσει ούτε το πρώτο της φιλί ακόμη.
 |
Όταν είδα για πρώτη φορά το ζευγάρι Τζίντζερ Ρότζερς και Φρέντ Αστέρ να χορεύει, «έπαθα πλάκα», σάστισα. Δεν πίστευα στα μάτια μου και τα συναισθήματα χαράς, ευτυχίας και αγαλλίασης ήταν όλα εκεί. Ουάου! Τι χορός, τι συγχρονισμός, τι φινέτσα, πόσο φαίνεται πως ήταν φτιαγμένοι για αυτό. Το σύμπαν είχε συνωμοτήσει για να μας τους κάνει γνωστούς στα σίγουρα, χωρίς αμφιβολία. Πολύ αργότερα, στην Βιέννη, κατά την διάρκεια ενός σεμιναρίου που παρακολούθησα στην Σχολή Ταινιών και Κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο, κατάλαβα τι προσφέρει όλο αυτό στον άνθρωπο. Ο Φρέντ, ένας λεπτεπίλεπτος κύριος, όπου κάθε του βήμα δεν ξέφευγε από τον ρυθμό και το σώμα του ήταν το εργαλείο που επικοινωνούσε με τον κόσμο. Και το γεγονός πως έμοιαζε με τον παππού μου, καθόλου τυχαίο. Παρόλο που ήταν ένας εξαιρετικός, «κοσμικός» οδοντίατρος, όλοι στην οικογένεια γνωρίζαμε καλά πως ήταν γεννημένος καλλιτέχνης. Χορός, τραγούδι, καλαμπούρι και ο Σοφοκλής πρώτος και μοναδικός. Ο Φρέντ και η Τζίντζερ αγαπημένοι μας «οικογενειακοί επισκέπτες».
Θυμάμαι να σιγοτραγουδάμε τις μελωδίες του κάθε έργου και να σχολιάζουμε τα χειροφιλήματα. Γλυκά απογεύματα με μπόλικη νοσταλγία.
 |
Και ο Τζην Κέλλυ, αγαπημένος της γιαγιάς. «Ένας Αμερικανός στο παρίσι», «Χορεύοντας στην Βροχή», «Μπριγκαντούν». Δεν προλάβαινα να τελειώσω την μια ταινία ήθελα να δω και άλλη. Αυτός ο αρκετά αρρενωπός άνδρας είχε άλλο χορευτικό «αέρα». Διάλεγε τις πιο όμορφες παρτενέρ και τις οδηγούσε σε ένα ρομαντικό, ερωτικό χορευτικό ντουέτο που δεν σε άφηνε να γυρίσεις το κεφάλι και να κοιτάξεις αλλού. Καταπληκτικός χορογράφος, εμπνευσμένος άντρας. Σκέφτομαι πως τέτοιες προσωπικότητες μου λείπουν από την σύγχρονη χορευτική σκηνή. Σε αυτό το σημείο, μην πέσουν να με «φάνε» όλοι οι φανατικοί υποστηρικτές του σύγχρονου χορού. Να μην ξεχνάμε πως ξεκίνησαν όλα αυτά.
 |
Οι εποχές ήταν διαφορετικές. Ο κόσμος δεν είχε τόσα ερεθίσματα. Αποστασιοποιούνταν και σκέφτονταν πιο καθαρά. Χωρίς «φατσοβιβλία» και κινητά τηλέφωνα, δεν ήταν δεσμώτες της σύγχρονης τεχνολογικής πραγματικότητας. Ζούσαν ποιοτικά, διάβαζαν βιβλία και δεν αναδείκνυαν τα χειροτερότερα ταλέντα, έκαναν κριτική και αυτό μετρούσε. Δεν λέω πως και η εποχή μας δεν έχει ταλέντα. Έχει και μάλιστα πολλά. Όμως ο τρόπος προσέγγισής μας θεωρώ πως είναι λάθος. Πρέπει να μάθουμε να λέμε όχι σε ό,τι δεν μας «πάει». Να μάθουμε τον εαυτό μας καλά, να τον αποδεχόμαστε και να μην τον «κάνουμε πέρα» για χατίρι των άλλων. Όταν θα το καταλάβουμε (αν το καταλάβουμε) θα είναι ίσως αργά για αλλαγές. Αυτοεκτίμηση.
 |
Όσα χρόνια και αν περάσουν θα συνεχίζω να «χάνομαι» μέσα στα αμερικάνικα μιούζικαλ που με κάνουν να αισθάνομαι χαρά, έστω και αν δεν είναι υπερανάλυση της πραγματικότητας, δεν είναι «διανοούμενες» παραγωγές με σκοπό τον προβληματισμό. Όταν θέλω να προβληματιστώ, θα προτιμήσω να στραφώ στην καθημερινότητά μου και αυτή του κόσμου γύρω μου. Μια ρομαντική σκηνή με πρωταγωνιστές τους αέρινους συντελεστές ενός χορευτικού ντουέτου θα μου δώσει ελπίδα, ευτυχία και ένα χαμόγελο, εφόδια για να δω την θετική πλευρά της ζωής, που τόσο μας λείπει καμιά φορά όταν βομβαρδιζόμαστε από αρνητικές ειδήσεις καθημερινά. Μια φόρμουλα, ένα φάρμακο αγάπης, ενάντια στο μαύρο τοπίο.
.
﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρωτιεζαν εικόνες, εκτόεκυ .
﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρωτιεζαν εικόνες, εκτόεκυ .
﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρωτιεζαν εικόνες, εκτόεκυ´ .
﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρωτιεζαν εικόνες, εκτόεκυ¨
 |
Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερεπικοινωνείστε: [email protected]
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
