Έδωσε μόνος του το χέρι των 45 χρόνων του και μας πήγε περίπατο στον κήπο της ψυχής του. Ένας Μάριος που ο ήλιος του φώτισε την ελπίδα μου, για να δω στο πρόσωπό του την Ελλάδα που αγαπάω. Ο δικός μας Μάριος διεθνής, απλός και προσιτός, όπως όλα τα σπουδαία παιδιά. Φωτίζει τον δρόμο της χώρας μου και η σιωπή του είναι θέση, για να σκεφτούμε το επόμενο βήμα που θα μας βοηθήσει να βρούμε την χαραμάδα για να αναγεννηθούμε. Αν η Ελλάδα του Μάνου, που κακώς δεν πεθαίνει για να έχει την πιθανότητα ανάστασης, είναι προβληματική, η Ελλάδα του Μάριου αποδεικνύει πως υπάρχει ελπίδα με υπογραφή ψυχής. Γενναιοδωρία, αγάπη στον άνθρωπο, φιλία, ευαισθησία και συμπαράσταση. Αυτή είναι η συνταγή της φωτεινής ψυχής του διεθνούς Φραγκούλη που, όπου και να πάει, κουβαλά κάτι από Ελλάδα.

Πώς έχουν καταγραφεί τα συναισθήματα σας στον χάρτη της ψυχής σας μέσα από το πέρασμα των χρόνων;
Όταν είσαι παιδί έχεις αγνότερα συναισθήματα, μεγαλώνοντας σε μαθαίνει η ίδια η ζωή να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης και χειρισμού των θεμάτων, ακόμα και τα όνειρά σου. Αυτό που θεωρώ απαραίτητο είναι να διατηρήσουμε μέσα μας το αγνό στοιχείο βλέποντας τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας: την φιλία, την αγάπη, την ανθρωπιά, να λέμε την αλήθεια στους άλλους και να είμαστε κοντά στον άνθρωπο σε όλες του τις ανάγκες. Αυτά είναι τα πιο ακριβά πράγματα στην ζωή που δεν κοστίζουν τίποτα.

Από ποιον λάβατε την ασπίδα ζωής, που απο τα λεγόμενά σας φαίνεται πως έχετε;

Από την αδελφή της μητέρας μου, την θεία μου και τον θείο μου, που με μεγάλωσαν και χρωστώ πολλά σε εαυτούς . Δυστυχώς, η θεία-Λούλα δεν είναι κοντά μας, με μεγάλωσε, όμως, με αγάπη και χωρίς να μου λείψει τίποτα. Μου έμαθε τους σπουδαίους ποιητές, τον Χατζιδάκι, ήταν πάντα κοντά μου, μού έδωσε ασφάλεια και δύναμη και εύχομαι με τα ‘όπλα’ που έχω αποκτήσει, να μπορέσω να βοηθήσω, όσο περισσότερο κόσμο μπορώ, ώστε να αισθανθεί σιγουριά και δύναμη. Είναι παράξενος ο κόσμος, γεμάτος κακία και πεινασμένους ανθρώπους. Πρέπει να βρούμε τρόπο, όσοι μπορούμε ακόμα να είμαστε δίπλα στον συνάνθρωπο. Αλλωστε, αυτό είναι και το μήνυμα και το νόημα του δίσκου «Beautiful world»: η έννοια της φιλίας και της διαχρονικής αγάπης. Το ιδανικό για μένα είναι να είσαι καθαρός στην ψυχή σου και γενναιόδωρος, ακόμα και όταν δεν έχεις άλλο να δώσεις. Φέτος, κυρίως, πρέπει να είμαστε πάνω απ’όλα άνθρωποι.

Νοιώθετε επιβεβαρυμένος ως προς τις ευθύνες σας λόγω επαγγέλματος;

Όχι τόσο επιβεβαρυμένος γενικά, αλλά τώρα έχουμε μια επιπλέον ευθύνη. Προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο να ξεχάσει και να επηρεάσουμε κάποιους πως μέσα από την ένωσή μας, είμαστε δυνατοί και μπορούμε να κάνουμε πράγματα καλά σε όλα τα επίπεδα, αρκεί να βρούμε το θετικό στοιχείο και να πάμε δυό βήματα μπροστά . Κάποιες φορές, όμως, πρέπει να σταθούμε λίγο ή να κάνουμε εκαι ένα βλημα πίσω, για να ψαχτούμε και να προχωρήσουμε μετά μπροστά. Δεν πρέπει, όμως, ποτέ να ξεχάσουμε το όνειρό μας.

Εσείς, ποιο παιδικό σας όνειρό θάψατε;

Την όπερα την αγαπώ πάρα πολύ, αλλά δεν με οδήγησε εκεί η πορεία μου. Μου δίνονται πάντα οι ευκαιρίες για να παίξω όπερα, αλλά έτυχε να μην είναι σωστές οι ευκαιρίες ή σωστοί οι ρόλοι. Είναι ένα όνειρο που δεν πραγματοποήθηκε. Πριν από δύο χρόνια, μού είχε προφερθεί ο ρόλος του Ρανταμεφ στην Αϊντα, αλλά επειδή γνωρίζω τις δυσκολίες αυτού του ρόλου, δεν δέχτηκα να τον παίξω. Ίσως, θα έπρεπε να είχα αναζητήσει περισσότερο πάνω σε αυτό το κομμάτι., αλλά τότε πιστεύω πως έκανα καλά. Άλλωστε, η ζωή μού έδωσε τόσα πολλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι συνεργασίες μου είναι πολύ σημαντικές , πολλές και όμορφες.

Δείχνετε σαν τα έχετε ζήσει όλα. Δεν περιμένετε κάτι άλλο;

Η ποιότητα παραμένει, μπαίνει πάντα ψηλά ο πήχυς, να γινόμαστε καλύτεροι δουλεύοντας πάνω στο υλικό που μας έδωσε ο Θεός. Η ποιότητα είναι η επιλογή μου δεν διάλεξα ποτέ έναν τρόπο ζωής και έκφρασης σε χαμηλό επίπεδο.

Τι δεν γνωρίζουμε για τον Μάριο;

Είμαι απλός στην προσωπική μου ζωή, διατηρώ φιλίες από την παιδική μου ηλικία, είμαι πολύ σταθερός στις σχέσεις μου και έχω λίγους και καλούς φίλους. Είμαι κοινωνικός άνθρωπος, αγαπώ πολύ τον κόσμο, είμαι πολύ πιο λαϊκό παιδί από ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Δεν θα βγω με το κοστούμι μου στο δρόμο να κάνω φίλους και θέλω να έχω αγαπημένες σχέσεις. Τόσα χρόνια πια, έχω μάθει να διακρίνω, τι θέλει κάποιος από μένα, αν είναι αγνά τα συναισθήματά του ή θέλει να χρησιμοποιήσει το όνομά μου για δικό του όφελος. Είμαι, κατά κάποιο τρόπο, άνθρωπος της πιάτσας. Και για να γίνει κάποιος φίλος μου, θα πρέπει να καταλάβω πως είναι καλός άνθρωπος.

Πώς ορίζετε την ελληνικότητά σας;

Η ελληνικότητά μου δεν προσδιορίζεται Η Ελλάδα είναι ένας μαγνητης με τεράστια ένεργεια μέσα μου. Κάθε φορά που πατώ σε ξένη χώρα, η Ελλάδα είναι μαζί μου, με συγκινεί, την περιέχω μέσα μου. Όταν λείπω από την Ελλάδα, μού λείπει το σπίτι μου η θάλασσα, η ηρεμία που αισθάνομαι, όταν βρίσκομαι εδώ. Είναι σπουδαία τα χώματά μας.

Τι θα λέγατε σε κάποιον πολιτικό;

Δεν χτυπώ την πόρτα κανενός πολιτικού για να ζητήσω κάτι. Αν ήθελα να πω σε κάποιους δυο σκέψεις, θα τους έλεγα πως πρέπει να ακούν τον κόσμο. Ο λαός έχει δύναμη, έχει φως, είναι ισορροπημένος μέσα του, αλλά κάποιοι προσπαθούν να τον μπερδέψουν κάνοντας τους εαυτούς τους να φαίνονται πως είναι εξυπνότεροι από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο καθένας από εμάς, όμως, έχει το δικό του άστρο και μπορεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο να κάνει την διαφορά. Το κακό είναι η ευφράδεια που έχει κάποιος πολιτικός με αποτέλεσμα να μπερδεύει και εμάς τους μικρούς.

Τραγουδάτε στον δρόμο;

Φυσικά και πολύ συχνά. Στην Ελλάδα ντρέπομαι, ίσως, λίγο παραπάνω, αλλά το εξωτερικό συνέχεια.

Ποιο τραγούδι αγαπάτε;

Τα δημοτικά τραγούδια μου αρέσουν πολύ, «ο γερο-Δήμος», «Τα παιδιά της Σαμαρίνας». Χορεύω κιόλας ασταμάτητα την σούστα με την κασιώτικη λύρα που με παρασύρει. Είμαι κατά το ήμισυ Δωδεκανήσιος.

Και Κερκυραίος και ανιψιός της σπουδαίας Ρένας Βλαχοπούλου.

Απο κεί προέρχεται η αγάπη για την καλή μουσική και το τραγούδι. Όλη η οικογένεια της θείας Ρένας ήταν μεγάλοι ζωγράφοι και ποιητές. Πήρα τα γονίδιά της. Θυμάμαι το χιούμορ της, έλεγε την αλήθεια όποια και να ήταν, δεν κατάπινε τα λόγια της. Εγώ μπορεί και να μην τα πω όλα.,όπως θέλω, η Ρένα θα έλεγε τα πράγματα, όπως είναι, χωρίς φοβηθεί.

Αγαπημένοι ποιητές;

Ο Σεφέρης πρωτίστως και βεβαίως Καβάφης και Ελύτης. Από τους σύγχρονους η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Παρασκευάς Καρασούλος. Η Ελλάδα είναι μεγάλη και πολύ σημαντική.

Πρώτη δημοσίευση στο protagon.gr στις 21 Αυγούστου 2012

Τζίνα Δαβιλά
επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com