Ο Σαμαράς φιάχνει τον Τσίπρα και ο Τσίπρας τον Σαμαρά όταν ο τελευταίος διαπραγματεύεται, όπως διαπραγματεύεται, με την Ευρώπη. “Προσέξτε με”, τους λέει, “γιατί ακολουθεί ο Αλέξης”. Και ενίοτε το φόβητρο πιάνει. Ρωτήστε και τον Σόιμπλε. Όμοια ο Λαφαζάνης στηρίζει τον Τσίπρα λειτουργώντας ως το αριστερό του άλλοθι απέναντι στα ποικίλα γκρουπούσκουλα που αντιμετωπίζουν τον Αλέξη με την ίδια καχυποψία που τον βλέπουν και οι μικροαστοί. Ανάμεσα σε τόσους αριστερούς γιάπηδες που τζογάρουν άνευ ηθικών αναστολών στη Wall Street, ο Παναγιώτης είναι απαραίτητος για την σωτηρία της ψυχής (τους).
Ερώτημα: Τι είδους παιχνίδια θα έπαιζαν οι αμερικανοτραφείς οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ αν διαχειρίζονταν εθνικά αποθέματα; Ανάλογα των δεξιοπασόκων ή καλύτερα; Γι αυτό σας λέω. Ο Λαφαζάνης από την Κοκκινιά είναι το φυλαχτό του κόμματος, sans voir. Αν μπορεί βέβαια κάτι να φυλάξει το κόμμα από τις θύελλες του λαϊκισμού που το πλήττουν. Στον βαθμό που ο Μουλόπουλος αποκαλεί “βιζιτού” τον Τατσόπουλο από τις σελίδες της Αυγής, εκεί που κάποτε έγραφαν ο Βουρνάς, ο Κύρκος, ο Σεβαστίκογλου, ο Παπαγιαννάκης ή ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης. Δηλαδή όχι μόνο με καλλιέπεια, αλλά και με ένα ήθος που αναγνώριζε αξία ακόμα και στον αντίπαλο.
Τι τα θέλετε σήμερα από την Αριστερά ελλείπει παντελώς η αισθητική. Έτσι από το ΣΥΡΙΖΑ έφυγε ο Πέτρος αλλά παρέμειναν ο αγωνιστής του λαού Μητρόπουλος – το alter ego του Κούγια – , ο Βαρεμένος – το alter ego του Τερέντιου του Ταχύ – , και λοιποί Καρυπίδηδες. Από την άλλη περισσεύουν στην αξιωματική αντιπολίτευση οι πρώην κνίτες με τα χούγια και έξεις τους που δεν αποβάλλονται παρά τα λούστρα του πλουραλισμού. Εγώ γιατί πιστεύω πάλι πως στον Τατσόπουλο δεν ενοχλούσε η ναρκισσευόμενη πολυπλεγμοσύνη ούτε η ιδεολογική του – ποια ιδεολογική; – ανορθοδοξία, αλλά το σταριλίκι του που διαγκωνιζόταν το σταριλίκι του αρχηγού; Βλέπετε η πασοκοποίηση της Μεταπολίτευσης δεν άφησε τίποτε όρθιο στην πολιτική σκηνή και ανδρείκελα του Ανδρέα βρίσκεις από το Περισσό ως τη Χρυσή Αυγή.
Για να φτάσω στον κ. Κεδίκογλου, τον άνδρα που έκλεισε την ΕΡΤ για να ανάψει τη ΝΕΡΙΤ, αναλογικά όμως ολίγον ακριβότερη, και για ν’ αλλάξει το φθαρμένο καθεστώς, απλώς επαναφέροντας τις ίδιες, παλιές εκπομπές με τις ίδιες, απαράλλαχτες μεγαλοκοπέλες.
Πιστεύω, λοιπόν, πως οι γραπτές απαντήσεις του στον ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνουν μνημεία πολιτικού ταλιμπανισμού αλλά και προπαγανδιστικής naïveté! Στοχεύοντας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στη καρδιά του (ακρο)δεξιού του ακροατηρίου χάνει από παντού και πέφτει τόσο χαμηλά ώστε τελικά να πλήττει το μαλακό υπογάστριο του και ό, τι βρίσκει κάτωθεν αυτού. Αποτέλεσμα; Οι άνθρωποι αυτοί, μοιάζει να μην έχουν καταλάβει τίποτε απ’ όσα συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο και εκεί έξω στην αληθινή κοινωνία, απόλυτα εγκλωβισμένοι σε σχήματα και πρακτικές του παρελθόντος. Με τραμπουκισμούς όμως και παλινωδίες δεν βάφονται αυγά. Κι όσο κι αν η χώρα απαιτεί άμεσα την ομελέτα της ανατροπής, αυτοί βλέπουν ως μόνη προοπτική αποκλειστικώς τα … αμελέτητά των.
ΥΓ. 1 Μας χρειάζεται λίγος χρόνος, περισσότερος. Για σκέψη και αναστοχασμό. Για λιγότερη έκθεση στην αμείλικτη, τη κανιβαλική καθημερινότητα. Τότε, όλα ξελαμπικάρουν σαν από θαύμα. Και τα σπιθαμιαία μεγέθη που μεγαλοποιήσαμε έντρομοι ή έκθαμβοι, το ίδιο κάνει, αποκτούν ξανά τις πραγματικές τους διαστάσεις.
ΥΓ. 2 Υποψήφιοι αυτοδιοικητικών κλπ.: Όταν η γελοιότητα συνουσιάζεται με τη βαρεμάρα. Γιάννης Βούλγαρης: Τώρα πλέον κατάλαβες οι Ιθάκες των μικροπολιτικών παρεμβάσεων τι πράγματι σημαίνουν… (τις παίρνει το πρώτο παρατυχόν ποτάμι).
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
