Τετάρτη 10.45 μμ. Οδός Ιπποκράτους. Έξω από το θέατρο “Διάνα”. Σταθερό σημείο αναφοράς στο κέντρο μιας πόλης που διαρκώς αλλάζει. Τρίτη σεζόν για την παράσταση. Τρίτη φορά θεατής. Μόλις τελείωσε η παράσταση. Δεν παίρνω μετρό αμέσως. Θέλω λίγη ώρα να συνέλθω, να αποφορτιστώ.

Πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών, την ευρηματική σκηνοθεσία, τα σκηνικά που αλλάζουν έξυπνα, αυτό που δικαιολογεί την επιτυχία της παράστασης είναι το έργο. Έργο βαθειά ανθρώπινο. Δεν υπόσχεται τίποτα άλλο από το να πει αλήθειες. Αλήθειες που ξεγυμνώνουν την ψυχή, τις οποίες ακόμα και στον εαυτό μας φοβόμαστε να ομολογήσουμε. Κάθε φορά πάω με άλλη διάθεση. Κάθε φορά ανακαλύπτω και ένα διαφορετικό κομμάτι του έργου.

Σχέσεις εξαρτήσεων. Φόβος. Σχεδόν ενσωματωμένος στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μόνο η έλλειψη μνήμης καταργεί το φόβο. Όταν παύεις να θυμάσαι. Άρα δεν έχεις να συγκρίνεις. Πορεύεσαι με αυτό που τώρα έχεις, δε θρηνείς γι αυτό που έχασες.

Μετανάστες. Γνώριμο κι αυτό. Σε μια χώρα που μοιάζει να μην τους υποδέχεται, μοιάζει να τους ξερνάει. «Δεν πατάμε ανθρώπους μανταμ». Kράτος που δεν αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, δεν την ενσωματώνει. Την τονίζει. Και οι πολίτες του τρομάζουν. Τρομακτικοί και τρομαγμένοι. Όλοι μας.

Φόβος μπροστά στην αλλαγή. Στο άγνωστο. Στο καινούργιο. Γαντζώνεσαι από το οικείο κι ας μη σε γεμίζει πια. Μη σου πω ότι όταν αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι ίσως έκανες λάθος και δε σε γεμίζει, είναι εκεί που περισσότερο κολλάς πάνω του. Είναι το γνώριμό σου, το ξέρεις, σε ξέρει. Δε χρειάζεται να πάρεις ρίσκο, μπορείς να βολευτείς εκεί.

Παραμονή σε αρρωστημένες σχέσεις. Προβληματικές. Δύσκολες. Γιατί μένεις; Από αδυναμία; Από συνήθεια; Από μεγάλη αγάπη; Τον αγαπάς; Ή τον έχεις μετατρέψει σε στοίχημά σου; Και τι τεχνάσματα κατασκευάζει ο νους προκειμένου να αποφύγει την κατά μέτωπο αντιμετώπιση με την αλήθεια, την απώλεια, την απελευθέρωση του άλλου, την παραδοχή ότι έχασες το στοίχημα, τη μοναξιά σου, τον εαυτό σου; Έχεις το θάρρος να δεις τον εαυτό σου κατάματα, να παραδεχτείς τα λάθη και τα ελλείμματά σου και αντί για τον άλλο να αλλάξεις τον εαυτό σου;

Σχέση θύτη-θύματος. Οι ρόλοι δεν είναι σταθεροί. Εναλλάσσονται. Ποτέ κάποιος δε βασανίζεται χωρίς να βασανίζει. Σε πρώτο επίπεδο, το θύμα φαίνεται συμπαθητικό και ο θύτης προκαλεί θυμό. Δεν είναι όμως έτσι. Συνένοχοι και οι δύο. Στο βάσανο, στο ψέμα, στην εξάρτηση;

Τι είναι η αγάπη; Ελευθερία ή σκλαβιά; «Ο φόβος που μας κρατάει ενωμένους..»; Εύκολα θα πεις «ελευθερία». Ναι. Συμφωνώ. Αλλά ξέρεις να αγαπάς ελεύθερα; Και πώς το μαθαίνεις; Μόνο όταν έχεις ζοριστεί να μάθεις τον εαυτό σου. Όταν έχεις ξεφύγεις από την αυταρέσκειά σου και έχεις ξεγυμνωθεί. Όταν έχεις παλέψει να γνωρίσεις το μέσα σου, την ομορφιά και την ασχήμια του. Όταν θα έχεις βιώσει τον πόνο, την απόρριψη, την απώλεια και δε θα έχεις γεμίσει με θυμό και απωθημένα αλλά θα έχεις ψάξει το μερίδιο ευθύνης σου σε ότι σου έχει συμβεί και θα έχεις καταλάβει πως τα περισσότερα δεινά, μάλλον τα επέλεξες. Όταν θα χεις γίνει ολόκληρος. Όχι μισός που ψάχνει το άλλο του μισό. Ολόκληρος. Να ζεις καλά και μόνος. Να μην ψάχνεις αποκούμπι.

Να βλέπεις τον έρωτά σου. Να τον αποδέχεσαι. Όπως είναι. Όχι όπως θα θελες να είναι. Να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις σύμφωνα με τα μέτρα σου. Άλλωστε ποιος είσαι εσύ για να τον αλλάξεις; Αν σου πάει, αν του πας, συνέχισε. Πορεύσου μαζί του. Αγάπα τον. Ας τον να αναπνέει. Δίπλα σου. Όχι κολλημένος πάνω στον έρωτά σου. Με σεβασμό αγάπη ελευθερία.

Έτσι θα βγεις νικητής. Η αγάπη δε θα είναι κάγκελα φυλακής, δε θα είναι ο φόβος που μας κρατάει ενωμένους. Θα είναι βάλσαμο για τις ψυχές.

Ευχαριστώ από καρδιάς τους συντελεστές για την πλημμύρα σκέψεων και συναισθημάτων.

Η Μαριάννα Βασιλείου είναι αναγνώστρια της “Πόρτας”