Κάποιοι έχουν θέσει όρια. Περιορισμούς που προσδιορίζουν κατηγορίες σε διάφορα πράγματα και καταστάσεις, όπως πχ η μουσική. Υπάρχουν διαφόρων ειδών: λαϊκή, ποπ, έντεχνη, ρεμπέτικη, ροκ, κλασσική κ.α. Οι περισσότεροι από εμάς και ανάλογα με την ηλικία ίσως, και τα ερεθίσματα, έχουμε περάσει από διάφορα ακούσματα. Κάποιοι άλλοι έμειναν πιστοί σε κάποιο είδος. Φανατικοί του είδους από επιλογή. Και πολύ καλά έκαναν. Η μουσική είναι μία μορφή έκφρασης. Ο καθένας την αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο και εκφράζει κάτι από τον εαυτό του.

 

Για μένα όλα είναι μουσική. Καθόλου ισοπεδωτικό, απλώς έτσι το αντιλαμβάνομαι, έτσι το νιώθω και δεν νομίζω ότι είναι κατακριτέο. Στα παιδικά μου χρόνια ξεκινώντας τα πρώτα μαθήματα κιθάρας, τα κλασσικά ακούσματα κυριαρχούσαν για πολλά χρόνια. Παράλληλα, απέκτησα μία ταυτότητα, την οποία ποτέ δεν κατάλαβα… έκλεινα προς το «ποιοτικό» έντεχνο τραγούδι.

 

Όλα όμως είναι μουσική. Ανάλογα με τις φάσεις και ανάλογα με τις διαθέσεις. Κι εκείνο που είναι ξεκάθαρο πια μέσα μου, είναι ότι σε μία δύσκολη κατάσταση της ζωής μου, όπως μια ερωτική απογοήτευση, όχι δεν μπορώ να ακούσω Μπετόβεν και να εκτονωθώ, γιατί αυτό χρειάζομαι! Θα πιω, θα καπνίσω και θα κλάψω πάνω στη σούρα της στιγμής, θα πονέσω με αυτά τα φτηνιάρικα, όπως τα χαρακτηρίζουν κάποιοι καψουροτράγουδα. Αν η ψυχή μου είναι φτηνή ή όχι, δεν θα το καθορίσει και φυσικά δεν θα το προσδιορίσει καμία μουσική. Θα κλάψω, θα πονέσω αλλά θα εκτονωθώ βρε αδελφέ.

 

Όταν η ζωή σου γίνεται μπουρδ…. Όπως λέει και ένα σύγχρονο λαϊκό άσμα, ενός σύγχρονου τραγουδιστή, τότε απλά δεν υπάρχουν επιλογές, ή έτσι νομίζεις γιατί είσαι πληγωμένος, νιώθεις δυστυχισμένος και πολλά άλλα. Δεν ξεχωρίζεις δεν θέλεις να κρατήσεις τα προσχήματα και τα δήθεν. Παρά μόνο να βρεις τη χαμένη σου αξιοπρέπεια. Το άκουσμα λοιπόν, αυτών των τραγουδιών δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ποιότητα. Η ποιότητα είναι μέσα μας. Και μέχρι να ανακτήσουμε και πάλι τις δυνάμεις και τις ισορροπίες μας, όλα είναι μουσική.