Το στόρι έχει ως εξής: νέα η οποία χρώσταγε στον εν λόγω ασφαλιστικό Οργανισμό περίπου 6.000 ευρώ (επειδή προφανώς αδυνατούσε να πληρώνει κατά δίμηνο την τεράστια εισφορά), έκανε διακανονισμό σύμφωνα με τον οποία θα εξοφλούσε το χρέος σε 41 δόσεις. Δυστυχώς, η τρίτη δόση καθυστέρησε να πληρωθεί περίπου ένα δεκαπενθήμερο, οπότε η ρύθμιση κατέπεσε και τα…ειδοποιητήρια άρχισαν να κυνηγούν σαν εφιάλτες της εργαζόμενη (η οποία, ως συμβασιούχος σε κάποια κρατική Υπηρεσία, είχε καθαρό μισθό κάτι παραπάνω από ένα πεντακοσάρικο).

Επειδή αυτή η νέα δεν είναι ούτε θέλει να γίνει ‘μπαταχτσού’, μετέβη στο παράρτημα του ΤΕΒΕ και ζήτησε από την προϊσταμένη να ξαναμπεί σε ρύθμιση, θεωρώντας ότι σε ένα κράτος δικαίου, μπορούσε να εξυπηρετηθεί.

Αμ δε! Η προϊσταμένη (που έμοιαζε λίγο του Λαυρέντι Μπέρια…) ήταν κατηγορηματική και ιδιαίτερα φωνακλού (προφανώς για να ακούνε όσοι ασφαλισμένοι βρίσκονταν στην αίθουσα και να τρομοκρατηθούν έως ότου έρθει η σειρά τους):

«Δεν γίνεται κυρία μου. Νέα ρύθμιση μπορεί να γίνει με άλλους όρους, καθώς θα υπάρξει πέναλτι»!

Ποιο ήταν το πέναλτι για την καθυστέρηση δόσης ολίγων ημερών; Οι 41 δόσεις μειώνονται σε 12 μηνιαίες! Το αν ο ενδιαφερόμενος είναι σε θέση να πληρώνει, ούτε που νοιάζει τον Οργανισμό, ο οποίος θεωρείται (και είναι) ο αθλιότερος αλλά και ακριβότερος όλων των ασφαλιστικών ταμείων στην χώρα.

Μάλιστα, η διευθύντρια σε σχετικό παράπονο και ικεσία της ενδιαφερομένης, ήταν και πάλι κατηγορηματική θυμίζοντας το…δοβλέτι:

«Δεν γίνεται τίποτα. Δεν μπορούμε να μπούμε στο σύστημα και να αλλάξουμε ούτε ένα ‘και’. Κι’ αυτό γιατί μπροστά στη νομοθεσία είμαστε ‘όλοι νάνοι’».

(Λες και στην σημερινή Ελλάδα μπορεί κάποιος να ορθώσει ανάστημα εν ονόματι της δημοκρατικής διαδικασίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, έννοιες που βάλλονται καθημερινά από παντού, αν δεν είναι ήδη ανύπαρκτες στην Ελλάδα του Στουρνάρα και της τροϊκανής τρομοκρατίας…)

Κατά τα άλλα, οι συνθήκες μέσα στην αίθουσα θύμιζαν κολαστήριο. Δεκάδες (οι περισσότεροι κάποια ηλικίας…) ασφαλισμένοι στέκονταν αμίλητοι (και τι να πουν;) στην ουρά σε αυστηρή προσοχή, περιμένοντας να πλησιάσουν στο γκισέ. Ο προϊστάμενος, σε μια γωνία, εντελώς απρόσωπος είχε το βλέμμα του πάνω σε ένα χοντρό βιβλίο. Θύμιζε λίγο άτομο γενικών καθηκόντων…Πάντως, προς τιμήν του, όταν πληροφορήθηκε το θέμα, είχε δυο λόγια συμπάθειας για την ‘παθούσα’ χωρίς να σχολιάσει την αδικία. Δηλαδή να βρει μια δικαιολογία, έστω, για την χαρακτηριστικά άδικη τιμωρία τού οφειλέτη από ένα κρατικό ασφαλιστικό ταμείο.

Μα είναι δυνατόν να μη μπορεί να σκεφτεί κάποιος αρμόδιος ότι δόση 550 ευρώ δεν μπορεί να καταβάλει κάποιος που μισθοδοτείται με έξι ή εξήμιση κατοστάρικα; Αραγε, ποιο ‘σοφό’ κρατικό κεφάλι θα σκεφτεί και θα αναθεωρήσει την αδικία που υπάρχει στο ΤΕΒΕ; Και ποιος θα σκεφτεί ότι δεν είναι κλέφτης όποιος αδυνατεί να πληρώνει κάτω από αβάσταχτους όρους; Και τελικά ζημιωμένο να βγαίνει το κράτος (αφού οι λίγες δόσεις δεν θα φέρουν χρήμα στο ταμείο). Τίποτ’ άλλο!