Αυτά υπάρχουν μόνο στα παραμύθια,θα πει κανείς. Μα, ένα παραμύθι δεν είναι η ζωή και άγνωστο το τέλος;”

“…Μια φορά και ένα καιρό…”, πόση δύναμη ασκεί αυτή η φράση, μαγική δύναμη! 

Το βασίλειο του Παραμυθιού είναι απέραντο, βαθύ και υψηλό, με μαγευτική ομορφιά αλλά και κινδύνους, με χαρές αλλά και λύπες κοφτερές σαν σπαθιά.

Μια φορά κι έναν καιρό ,το λοιπόν,ήταν ένας πολύ όμορφος νέος, γιος του Κινύρα και της Σμύρνας, ο Άδωνις. Η ομορφιά του Άδωνη, κατάφερε να μαγέψει την θεά Αφροδίτη, που δεν δίστασε να τον κρύψει σε μια λάρνακα και να τον δώσει στην θεά του κάτω κόσμου, Περσεφόνη, για να τον φυλάξει μακριά από τα βλέμματα των άλλων γυναικών. Όταν όμως κάποια στιγμή τον ζήτησε πίσω, η Περσεφόνη αρνήθηκε να τον παραδώσει θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του Άδωνη. Τότε η Αφροδίτη ζήτησε από τον Δία να παρέμβει. Ο Ζεύς, δίκαιος καθώς ήταν, χώρισε τον χρόνο του Άδωνη, έτσι ώστε έξι μήνες να βρίσκεται με την Αφροδίτη, και άλλους έξι με την Περσεφόνη.

Ως γνωστόν, η Αφροδίτη ήταν ζευγάρι με τον Άρη, το θεό του πολέμου. Η αγάπη και ο θαυμασμός της Αφροδίτης για τον Άδωνη προκάλεσε το φθόνο του θεού Άρη κι έτσι, μια μέρα, που ο Άδωνις είχε βγει για κυνήγι, ο θεός του πολέμου έστειλε έναν άγριο κάπρο να σκοτώσει τον όμορφο νέο. Ο Άδωνις λαβώθηκε θανάσιμα από τον κάπρο… Όταν η Αφροδίτη έμαθε το νέο, έκλαψε για πρώτη φορά και μόλις τα θεία της δάκρυα έβρεξαν το χώμα, αμέσως ξεφύτρωσαν πανέμορφα άνθη, οι ανεμώνες.

Ο ποιητής Βίωνας (325-267 π.Χ), γράφοντας το μοιρολόι “Επιτάφιος για τον Άδωνη” αναφέρει για την γέννηση της ανεμώνης:

“…Κι η Αφροδίτη με τα μαλλιά της ξέπλεκα, στους λόγγους τριγυρνάει,

μαυροντυμένη, ξέζωστη, ξυπόλητη ως διαβαίνει τη σκίζουνε

και το θεϊκό της πίνουν αίμα οι βάτοι γοερά

θρηνώντας λαγκαδιές περνάει,

και τον Ασσύριον άντρα της κράζει, τ’ όνομά του λέει και ξαναλέει…

Έτσι τον θρήνησε και κλαίν και οι Έρωτες μαζί της .

Μαύρη Κυθέρεια, χάθηκε, αχ, ο Άδωνης ο ωραίος…

Όσο αίμα χύνει ο Άδωνης, τόσα η Παφία δάκρυα !

κι όπως στο χώμα πέφτουνε, λουλούδια γίνονται όλα.

Απ’ το αίμα ρόδο φύτρωσε, απ’ τα δάκρυα η ανεμώνη….”

(Μετάφραση: Θρ. Σταύρου)

Ο Ωριγένης αναφέρει ότι ο Άδωνις των Ελλήνων ,ονομάζεται Θαμμούζ από τους Εβραίους και τους Σύρους και ότι οι λάτρεις του, γιόρταζαν κάθε χρόνο το θάνατό του με θρήνους και ύστερα την ανάστασή του με χαρούμενες τελετές.

Με την ελπίδα πως η ιεροτελεστία για την ανάστασή μας δε θ’αργήσει.

(Αφιερωμένο στην “αργυρή” μου Σοφία, που εν μία νυκτί, έτσι, χωρίς προειδοποίηση, έχασε τη δουλειά της. Θέλω να της θυμίσω ότι έχει πολλούς γύρω της ν’αντλήσει δύναμη. Κι οι λόφοι της Στεμνίτσας, σαν γαλήνιο πανεμίδι, τον πόνο, τον θυμό, τη στενοχώρια και την αγανάκτηση θα μετατρέψουν σε “Όνειρο ανεμώνας”, γιατί την αύρα του ονείρου της ψυχής μας κανείς και τίποτε δεν μπορεί να τη μολύνει.)