Δεν ήξερε αν ήταν κραυγή.
Δεν ήξερε καν, αν προσπαθούσε να κρύψει τους λυγμούς μέσα της. Μόνο έκρυβε τα μάτια. Να μην δει την αλήθεια, να κρύψει το λύγισμά της. Και εκείνος στεκόταν εκεί. Προσπαθούσε να τραβήξει τα χέρια της. Μιλούσε με ένταση. Το σώμα του παλλόταν. Κάθε κραυγή, κάθε ήχος που απελευθερωνόταν την χτυπούσε απευθείας στο στήθος. Φώναζε και εκείνη τόσο δυνατά που σίγουρα ξύπνησε ό,τι αρνητικό κουβαλούσε μέσα της.
Της τραβούσε τα χέρια από το πρόσωπο, έκανε βόλτες αμήχανες και νευρικές στον χώρο. Κάθε βήμα ήταν σαν να χτυπούσε το έδαφος, σαν να έκανε ασταθές το έδαφος κάτω από εκείνη και ολοένα βούλιαζε. Η φωνή του τρυπούσε τα αυτιά της, ξαφνικά η δική της έμοιαζε άδεια, ασήμαντη και ανίσχυρη. Ένιωθε ότι κάθε λέξη, κάθε συλλαβή συντρίβονταν πάνω της και ολόκληρη ταλαντευόταν μεταξύ καταστροφής και αυτοκαταστροφής. Οπαδός ενός απλοϊκού έρωτα μιας φτηνής, άνυδρης και κενής αισθηματολογίας. Εκείνη, ζητούσε μόνο να μπορέσει να καταλύσει την δυαδικότητα του σώματος και της ψυχής. Ήθελε να μπορεί να αγγίξει τα μολύβια και να γράψει για μια Ιδέα, να αγγίξει τα πινέλα και να ζωγραφίσει την δική της ουσία. Ήθελε να γράψει, όχι για μια τυχαία μέρα, αλλά για μια μέρα που περικλείει εκείνον, ήθελε να ζωγραφίσει όχι ένα απλό τοπίο , αλλά ένα τοπίο που να τον περιέχει με τα πιο όμορφα χρώματα.
Αντ’ αυτού έπρεπε να υπομείνει μια άσχημα ανάστατη καθημερινότητα, ανθρώπους κενούς και αδιάφορους που χάνονται μέσα στην ιδέα της πολυκοσμίας και της φτηνής συναναστροφής με άλλα ανδροειδή. Να ακούει για ασήμαντες ιστορίες βλακείας, να βλέπει τις άσημες, άναστρες, βαλτοειδείς πράξεις να γίνονται αντικείμενο μελέτης απαίδευτων μυαλών. Και οι καθημερινοί βλάκες και απαίδευτοι εγκεφαλικά να συσπειρώνονται και να γίνονται ομάδες. Γιατί μόνο στον όχλο έχουν δύναμη. Όπου αλλού, είναι αόρατοι.
Μαρίνα-Μαρία Βασιλείου
επικοινωνείστε:https://www.facebook.com/marina.vasileiou1?fref=ts
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
