Όμως το άρωμα και η λεπτή υφή της δε σ’άφηναν να μείνεις στο ένα.

 

Έτσι,ήπια και δεύτερο και τρίτο. Κάτι είχε αυτή η μπύρα που μου’φερε ο Πωλ από το Βέλγιο τις προάλλες…

 

Άρωμα παλαιικό, που θύμιζε μεσαίωνα αραχνιασμένο, γεύση από αγάπης καρδιοχτύπι, σαν έρωτα αγκάθι τυλιγμένο σε κάποιο υπαινιγμό…

 

Μάλλον ήπια όλο το μπουκάλι, δε θυμάμαι!

 

Κι αφού έκανα κεφάλι, είπα να φυσήξω τη σκόνη του παρελθόντος…Να γιομίσω μπουχό το μονοπάτι της μέρας μας…Παραμυθοτάξιδο, λοιπόν, στο χώρο και στο χρόνο..

 

Ξετυλίγοντας το κουβάρι, η μαγική κλωστή, μας οδηγεί σε μια παραποτάμια περιοχή του Μεσαίωνα.

 

Στις όχθες του Μοζέλα ο ήλιος δύει κι ανατέλλει, κρύβει και αποκαλύπτει μυστικά σ’ένα τόπο, που τα ανθρώπινα ένστικτα, τα πάθη, η ζήλεια δημιουργούν ίντριγκες, συκοφαντούν, μπήγουν μαχαιριές σε αθώες καρδιές…

 

Δημιουργούν τοπικούς θρύλους, μεταμορφώνουν μορφονιές σε ηρωίδες, πλέκουν στεφάνια για τις αλήθειες, που στο τέλος θα λάμψουν!

 

 

Η δεσποσύνη Γενοβέφα, νεαρή και ωραιοτάτη κόρη του δούκα της Βραβάντης και περιζήτητη νύφη, παντρεύεται τον στρατιωτικό άρχοντα των Τρεβήρων, ο οποίος όμως αναγκάζεται να την αποχωριστεί λίγο μετά τον γάμο τους, για να πάρει μέρος σε μια εκστρατεία, που διεξήγαγε ο Κάρολος Μαρτέλος εναντίον των Μαυριτανών .

 

Αναθέτει την επίβλεψή της στον Γκόλο,αυλικό και επιστάτη του Δουκάτου,που όμως είναι κρυφά ερωτευμένος με τη Γενοβέφα…

 

Κι ο καιρός περνά,με την όμορφη δούκισσα να περιμένει το διάδοχο του Ζίγκφριντ. Ο τρελός έρωτας του Γκόλου πυρπολεί με πάθος τη γοητευτική, μικρομάνα Γενοβέφα…μα κείνη στέκει εκεί, απόρθητο φρούριο, πιστή στην συζυγική αγάπη.

 

Κι ο έρωτας μετατρέπεται σε ζήλεια δυνατή και καίει τα σωθικά!

 

Βγάζει τα πιο ζωώδη ένστικτα στην επιφάνεια κι όταν από την εκστρατεία ο σύζυγος γυρίζει όλο λαχτάρα να ριχτεί στην αγκαλιά της αγαπημένης του,μετατρέπεται σε τέρας με μάτια γουρλωμένα και νύχια γαμψά!

 

Ο έρωτας,που δεν βρίσκει ανταπόκριση, μεταλλάσσεται σε ψευδή συκοφαντία για απιστία της Γενοβέφας.

 

Ο άμυαλος σύζυγος πέφτει στην παγίδα του Γκόλου, που κατηγόρησε για μοιχεία τη δούκισσα και τελικά ο Ζίγκφριντ δίνει εντολή στους υπηρέτες του να την θανατώσουν μαζί με το μικρό της γιο. 

 

Εκείνοι, όμως τους λυπήθηκαν και τους άφησαν στο δάσος των Αρδενών…

 

Βροχή, κρύο και άνεμοι έδειχναν το άσχημό τους πρόσωπο… Άγριος ο καιρός για γιο και μάνα, που για να προστατευθούν καταφεύγουν σε μια μικρή σπηλιά. 

 

Και ο Θεός, που τ’άδικο δεν το αντέχει, ως εκ θαύματος στέλνει μια λαφίνα να ταΐσει με το γάλα της το μικρό αγόρι.

 

Έξι χρόνια έμεινε εκεί η Γενοβέφα…που γι’άλλους κύλησαν σαν νεράκι της πηγής γάργαρο, μα για κείνη και το σπλάχνο της ήτανε καιρός μαρτυρικός…

 

Μια μέρα, που ο Ζιγκφριντ είχε βγει για κυνήγι, ακολουθώντας τα ίχνη της ελαφίνας βρήκε ανέλπιστα την Γενοβέφα και τον γιο του! 

 

Αποκαλύφθηκε η συκοφαντία του Γκόλου που τον σκοτώνουν, ενώ η Γενοβέφα επιστρέφει θριαμβευτικά στον πύργο της.

 

Μπορεί να μην είμαι καλή στα παραμύθια, μα φίλοι μου αγαπημένοι θα το πω απλά…

 

Η συκοφαντημένη αγνότητα στο τέλος, θριαμβεύει, όπως συμβαίνει πάντα με ό,τι διάφανο, καθάριο και αληθινό…

 

Κι η Γενοβέφα, έγινε ηρωίδα! Έγινε έμπνευση!

 

Από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις στο χώρο της κλασικής μουσικής οι όπερες του Σούμαν ή του Σατί! Το 1859 ο Όφφενμπαχ μας χαρίζει μια θαυμάσια κωμική οπερέτα,απ’την οποία ακούμε το χαριτωμένο Galop…

 

 

 

Έγινε λαϊκός μύθος,αγαπητός πολύ στα χρόνια του Μεσαίωνα,που διαδόθηκε σ’όλες τις χώρες της Ευρώπης.

 

Λόγο στο λόγο φτάνει στον τόπο τον ελληνικό…κι ο μύθος γίνεται σκοπός περίτεχνος της μουσικής!Με μελωδία ροδόσταμο και ρυθμό τονισμένο!

 

Γίνεται χορός αγαπητός στα μέρη της Ηπείρου,που μοιάζει με συρτό ελληνικό, μαρτυρά όμως μια σχέση με Επτάνησα και Δύση…

 

Ένας σκοπός που κατατάσσεται στις πατινάδες και χορεύεται σαν συρτός στα δύο. Ξεκινά με αργό, δεξιοτεχνικό οργανικό σκοπό, που στο δεύτερο μισό του γίνεται γρήγορο…

 

Με περιθώρια αυτοσχεδιασμού στο βηματισμό, xoρός με γερό πάτημα και σιγουριά…

 

Η αστική επίδραση στο ύφος υποδηλώνει ότι πιθανότατα να προέρχεται από κάποια δυτική σύνθεση, που αναπροσαρμοσμένη αφομοιώθηκε και αγαπήθηκε από τους Ηπειρώτες, αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι το κομμάτι ήταν διασκευή από ιταλική οπερέτα, που πέρασε από τα Επτάνησα στα αστικά κέντρα της Ηπείρου. 

 

 

Η Γενοβέφα έγινε θρύλος! Έγινε έμπνευση για πιτόρους και μουσικούς. Έγινε όμως και κεχριμπαρένια μπύρα, τον ουρανίσκο να χαϊδέψει.

 

Απαλή σαν τ’αεράκι του πρωινού  μα και σκληρή όσο ο ήλιος το καταμεσήμερο. Αυτή η μπύρα πλουτίζει με χρυσάφι την καρδιά,με χρώματα το νου να ταξιδέψει …να λυθεί η γλώσσα, να πει την ιστορία την παλιά,να φυσήξει τη σκόνη …

Να γιομίσει μπουχό το μονοπάτι της μέρας …