δεν είναι ότι σας ξέχασα. Απλά εδώ και αρκετές μέρες παιδεύομαι από τον δαίμονα του ίντερνετ. Τέλος καλό, όλα καλά, όμως. Νά’μαι εδώ να σας διηγηθώ μια εκπληκτική μυθολογική ιστορία. Μια ιστορία που δείχνει ότι ο Σαίξπηρ, μπορεί να μην επινόησε την εκπληκτική και μοναδική ιστορία αγάπης που άφησε εποχή- εννοώ του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας- δείχνει όμως περίτρανα τις γνώσεις και το αμφισβητούμενο ταλέντο του.

Πρόκειται για έναν μύθο που έχει τις ρίζες του στο βασίλειο της Βαβυλώνας.

Δύο νέοι, ο Πύραμος και η Θίσβη, αγαπιούνται βαθιά. Τόσο βαθιά, όσο και το μίσος που χωρίζει τις οικογένειές τους. Βλέποντας ότι δεν είχαν καμιά ελπίδα να συμφωνήσουν οι γονείς τους, αποφάσισαν να ξενιτευτούν και να παντρευτούν σε ξένο τόπο. Σαν τόπο συνάντησης διάλεξαν ένα απόμερο μέρος έξω από την πόλη της Βαβυλώνας, κοντά στον τάφο του μεγάλου βασιλιά Νίνου και κάτω από μια μουριά.

Η Θίσβη έφτασε πρώτη εκεί. Οι βρυχηθμοί μιας λέαινας την αναγκάζουν να τρέξει για να σωθεί όσο πιο γρήγορα μπορεί. Καθώς τρέχει, της πέφτει το μάλλινο πέπλο της. Η λιονταρίνα έφτασε στο πεσμένο πέπλο. Το πάτησε και το ξέσχισε με μανία, καθώς μύριζε ανθρώπινη παρουσία, προσπάθησε να το μασήσει, κατάλαβε ότι δεν ήταν το θήραμα που κυνηγούσε και το παράτησε. Ένα της δόντι μάτωσε και έβαψε με το αίμα της το πέπλο.

Πιο πέρα, η Θίσβη, κρυμμένη μέσα σ’ ένα βαθούλωμα ενός βράχου, προσπαθούσε να ημερέψει τους χτύπους της καρδιάς της.

Ο Πύραμος φθάνει κι αντί να δει την αγαπημένη του βλέπει το σχισμένο και ματωμένο της πέπλο. Το παίρνει στα χέρια του, το μυρίζει και η καρδιά του βροντά περίλυπη. Πιστεύει ότι η Θίσβη έγινε θύμα ενός άγριου ζώου. Η απελπισία τον κυριεύει, ξεθηκαρώνει το ξίφος του και τρυπά τα σωθικά του. Το σώμα του, λαβωμένο βαριά, πέφτει κάτω από την μουριά.

Λίγο αργότερα, η Θίσβη βγαίνει από την κρυψώνα της και ελέγχει προσεκτικά γύρω. Η λιονταρίνα έχει φύγει. Η νεαρή κοπέλα τρέχει ξανά για να πάει στη μουριά. Η τρομάρα της είναι απερίγραπτη όταν βλέπει τον Πύραμο πεσμένο, μέσα στο αίμα του και το σπαθί του παρακεί, ματωμένο κι αυτό. Σκύβει πανω του σαν τρελλή. Τα έκπληκτα μάτια του Πύραμου συναντούν τα τρομαγμένα δικά της. 

Προλαβαίνει να της απευθύνει ένα αδύναμο χαίρε, το τελευταίο, και ξεψυχά στα χέρια της.

Η Θίσβη χάνει τα λογικά της. Τι να την κάνει τη ζωή χωρίς τον Πύραμο; Πιάνει το σπαθί του και το χώνει βαθιά στα στήθη της. Το αίμα που αναβλύζει μπερδεύεται με το αίμα του αγαπημένου της. Τον αγκαλιάζει και τον φιλά πριν ξεψυχήσει κι εκείνη…

Ο μύθος μας λέει ότι μέχρι τότε η μουριά έκανε μόνο λευκούς καρπούς. Οι ρίζες της, ποτισμένες από το αίμα των δύο αγαπημένων, άρχισε πλέον να βγάζει μόνο κόκκινα μούρα, τόσο κόκκινα, όσο και το αίμα.

Δήμητρα Παπαναστασοπούλου