Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ριζούπολη,φτωχομάνα και εργατογειτονιά. Από το σπίτι μου έβλεπα το τραίνο που πέρναγε στους Αγίους Αναργύρους για Καλαμάτα, Σαλονίκη και Γερμανία. Πιο κάτω ήταν το γήπεδο του Απόλλωνα και λίγο πιο πέρα στη Φιλαδέλφεια ήταν το γήπεδο της ΑΕΚ (μακάρι σε λίγο καιρό να είναι στη θέση του). Όταν έπαιζε ο Απόλλων και έβαζε γκολ ακουγότανε μέχρι την Ούλεν, αλλά και από την Φιλαδέλφεια το γκολ της ΑΕΚ έφτανε στη γειτονιά μου.

Η Ριζούπολη, παρότι φτωχογειτονιά, όλα κιόλα, είχε τους καλλιτέχνες και ποδοσφαιριστές της, τον Βασίλη Αυλωνίτη που έμενε στον ίδιο δρόμο με μένα, τον Γιώργο Φούντα λίγο πιο κάτω, την Νατάσα και Ζέτα Αποστόλου στην πάνω γειτονιά, τους ποδοσφαιριστές Γιάννη Χολέβα, Τάκη Παντέλη και Μπάμπη Υφαντή που έπαιζαν στον Απόλλωνα.

Υπήρχαν πολλές Αλάνες και παίζαμε μπάλα με τους φίλους μου Μίμη Καννή, Γιώργο Καραπλή και άλλους συνομήλικους. Α… είχαμε και την Αστραπή Ριζουπόλεως. Ομαδάρα! Για ένα διάστημα πρόεδρός της ήταν ο θείος μου Μιχάλης Τραβασάρος. Δύσκολα χρόνια, ζόρικα, με τους πατεράδες να δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα και τις μανάδες στην φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών.

Όλοι χρωστάμε στις μανάδες μας πολλά και εγώ ένα λόγο παραπάνω σε σένα Μάνα, γιατί από τα 45του ο πατέρας μου, ο Μπάρμπα-Λιας, έμεινε παράλυτος και συ άρχισες να ξενοδουλεύες πηγαίνοντας στα σπίτια να πλύνεις και να σιδερώσεις για να βοηθήσεις να μεγαλώσω εγώ και ο μικρότερος αδελφός μου και παράλληλα να φροντίζεις τον παράλυτο άντρα σου. Για αυτήν τη Μάνα θα σας πω δυο κουβέντες.

Α ρε Μανα,

που προσπάθησες να μη μας λείψει τίποτα.

Α ρε Μάνα,

που όταν πήγαινες στα σπίτια να δουλέψεις και το απόγευμα σου έβαζαν να φας μακαρόνια με κρέας, εσύ τους έλεγες “είμαι κουρασμένη, δεν μπορώ να το φάω τώρα” και τα έπαιρνες μαζί σου να τα φέρεις στο σπίτι για μας.

Α ρε Μάνα,

τριάντα χρόνια να φροντίζεις τον άρρωστο πατέρα μας και συνάμα να κουβαλάς τον Λάκη στην πλάτη σου με τον γύψο από τη μέση και κάτω στο νοσοκομείο Παίδων για να του κάνουν αλλαγές.

Α ρε Μάνα,

που από σένα έμαθα να σουβλίζω αρνί και να φτιάχνω κοκορέτσι το Πάσχα.

Α ρε Μάνα,

που όταν ζύμωνες ψωμί έβλεπα πως το έκανες και έμαθα!

Α ρε Μάνα,

που τις Κυριακές ερχόμουν μαζί με την Βαγγελίτσα, την Νατάσα και την Καίτη μου για να φάμε μπριζόλες στα κάρβουνα και τηγανίτες πατάτες, κομμένες χοντρές και μεγάλες με τα χεράκια σου.

Πολλά ” ρε Μάνα” μπορώ να σου πω, αλλά θα σου πω ένα τελευταίο.

Σε ευχαριστώ για ό,τι έκανες για την φαμίλια σου και να πεις
στον Παππού μου Βασίλη
στον Πατέρα μου Μπάρμπα-Λια
στη Γιαγιά μου Αλεξάνδρα
στη Μπουμπού
στον Καπετάν Σιδέρη
και στον Λάκη τον ψηλό,
ότι δεν τους ξεχνάω.

Α ρε Μάνα…να έχεις καλό παράδεισο.

Υγ: πάρε μαζί σου και ένα τραγούδι που λέει ο Στέλιος μας για σένα και όλες τις Μανάδες.