Το ζυγίζω από δω, το ζυγίζω από κει. Αυτό που θα γράψω θέλω, θα προσπαθήσω τουλάχιστον να λειτουργήσει ως ζυγαριά και η παλάντζα ας δείξει στην σωστή κατεύθυνση.

Η ιστορία θέλει να εκτοπίζεται η ελληνική τηλεόραση, άμα τη γενέσει της ιδιωτικής. Θυμάμαι βρέθηκα στο Διδυμότειχο το 1992 και οι άνθρωποι δεν είχαν επιλογή ιδιωτικής τηλεόρασης. Όταν εμφανίστηκε πρώτη φορά το mega έμειναν μικροί-μεγάλοι ξύπνοι το πρώτο βράδυ σαν να γλεντούσαν τον αναστημένο τους. Χαρές και πανηγύρια. Δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο πρόγραμμα. Στο πυρ το εξώτερο η κρατική ραδιοφωνία, στον αγύριστο η κρατική τηλεόραση. Μόνο παράπονα άκουγες για τους λογαριασμούς της ΔΕΗ: «Μα, αφού δεν τους βλέπω, γιατί τους πληρώνω;».

Δειλά- δειλά κέρδισε έδαφος η κρατική ραδιοτηλεόραση. Σειρές εκπληκτικές – «Δέκα», «Καρυωτάκης» κλπ – εκπομπές, αφιερώματα, ντοκυμαντέρ. Ταινίες. Και ραδιόφωνο κάθε άλλο παρά σαβούρα. Και τα θεατρικά του, τα λάτρεψα. Και κάτι άρχισε να αχνοφέγγει στην ποιότητα των ελληνικών ραδιοτηλεοπτικών. Μέχρι εκεί. Βέβαια, ο τέως πρόεδρος, ο Αιμίλιος Λιάτσος, δεν ήταν και η …πρώτη μούρη για τον πολιτισμό. Άσχετος εν πολλοίς για όλων όσων αναγκάστηκε να επιληφθεί. Ένας ακόμα διορισμένος-βολεμένος που εισέπραττε λεφτουδάκια- που δεν θα χαρακτηρίζονταν ως ποσό και τόσο υποκοριστικά -από τους κατακαημένους έλληνες που τον πλήρωναν- κατά το «μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει» της ηλίθιας ελληνικής νοοτροπίας.

Αντιδημοκρατικότητα ξεκάθαρη και αυθάδεια είναι αυτό που συμβαίνει. Στο διαδίκτυο γίνεται χαλασμός με μηνύματα που λένε πάνω κάτω τα ίδια: «Μας στερούν και την τελευταία ανάσα πολιτισμού στα μέσα ενημέρωσης!». Για να είμαι ειλικρινής δεν πήρα είδηση ότι ο κόσμος αγαπούσε τόσο πολύ την ΕΡΤ. Τα μηχανάκια της AGB έδιναν αλλού τις πρωτιές. Σχέδιο θα μου πείτε… καλά.

Τώρα μιλούν όλοι για καθεστώτα απολυταρχικά. Και είναι. Το ίδιο δεν ήταν όμως, το ότι ο Δημήτρης Παπαδημητρίου- εξαίρετος για μένα και υποκλίνομαι στο μέγεθός του ως μουσικού- το γεγονός ότι από τον καιρό που ανέλαβε γενικός διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας όλοι οι παραγωγοί στο Δεύτερο έπαιζαν στις εκπομπές τους την, σχεδόν παραμελημένη, Φωτεινή Δάρρα; Είμαι σταθερή –πιο σταθερή δεν γίνεται- ακροάτρια του Δεύτερου. Από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί. Δεν υπήρχε εκπομπή το πρώτο δεκαοκτάμηνο της θητείας του που δεν έπαιζε Δάρρα. Από το ξεχασμένο και υπέροχο «Τρέχει το νερό» με την μικρή Δουμένη μέχρι τις μετριότατες ερμηνείες της Δάρρα όλων των τραγουδιών της Τζένης Βάνου. Δεν την άντεχα! Και ήμασταν υποχρεωμένοι ως ακροατές και κάποιοι- υποθέτω τώρα- ως παραγωγοί- να υπακούουν στην μετάδοση, επειδή η Δάρρα είναι επισήμως η σύντροφος του Παπαδημητρίου. Ιλουστρασιόν ψευδοδημοκρατία είναι και αυτό.

Η αντιδημοκρατικότητα, που έκανε επισήμως τσάρκα χθες στους πομπούς της Ελληνικής Ραδιοφωνίας – πρόσθεσε εδώ και το κλείσιμο των ιστότοπων της ΕΡΤ – υπήρχε δεκαετίες κεκαλυμμένη. Δεν σου λέω κάτι καινούριο. Από την αλητεία της πλειοψηφίας που σουλατσάρει στην βουλή μέχρι την εκλεγμένη από την «δημοκρατική» Ελλάδα ψήφιση της Χρυσής Αυγής. Χαρακτηρίστε εσείς την κατάσταση, διότι η λογοκρισία υπάρχει παντού. Όπως αδιανόητο είναι πως έκλεισαν και το σήμα του 902 FM που μετέδιδε την ΕΡΤ. Ήταν ο μόνος … μάγκας τελικά. Τα λοιπά κανάλια φοβήθηκαν πως θα χάσουν το μεροκαματάκι τους. Ίσως ήθελαν να…, αλλά δείλιασαν. Χειρότερα και από το ’67. Ωραία! Όλα σε καθεστώς απόλυτης επιβολής. Καθεστώς. Λέξη σιχαμένη. Σαν την υπακοή και την πειθαρχεία.

Αναγνωρίζω πως κάποιοι εργαζόμενοι – όπως παντού – ήταν βισματίες, ίσως και τεμπέληδες στην ΕΡΤ. Δέχομαι πως πρέπει να γίνει εξορθολογισμός της λειτουργίας της. Ο τρόπος που έδρασαν οι κεδικογλο-ειδείς, όμως, είναι αχαρακτήριστος. Και ίσως και να τον πληρώσουμε όλοι ακριβά.

Απλώς επισημαίνω τον φόβο μου που πια είναι δεδομένος, διότι το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει: αναβίωση του Πολυτεχνείου. Δεν νομίζω πως ο κόσμος νοιάζεται τόσο για τους 2.656 νέους ανέργους, όσο ψάχνει μια τρανταχτή αφορμή για να ξεσηκωθεί. Και να σαρώσει. Και να τον σαρώσουν. Εντύπωση θα μου κάνει, αν και τώρα, ούτε οι ηγέτες της -ότητας –χρησιμοποιήστε όποια λέξη αγαπάτε, είπαμε η λογοκρισία υπάρχει παντού- δεν ακούσουν τον θυμό που κοχλάζει, ούτε ο λαός δεν θυμηθεί πως η κοινωνία μόνο αλληλέγγυα έχει αποτέλεσμα.