Αναστασία Φωκά

Μια χρονιά ακόμα κλείνει σιωπηλά. Χωρίς μεγάλα λόγια.

Απο παιδί θυμάμαι έντονα, την άρνηση που είχα να μεγαλώσω. Βλέπεται γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ναι μεν δεν μας έλειψε τίποτα, αλλά η εικόνα που είχα ήταν ότι οι “μεγάλοι” δουλεύουν” σκληρά για να είναι όλα εντάξει. Οπότε γιατί να θέλω να μεγαλώσω; Το σχολείο το αγαπούσα πολύ, δεν ήταν βάρος, ούτε αγγαρεία, ίσα- ίσα.

Μεγάλωσα όμως, γιατί ο χρόνος είναι σαν το ποτάμι. Πηγαίνει μόνο μπροστά. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταφέρω να ακολουθήσω την πορεία του. Το μπροστά. Κουβαλούσα για χρόνια το παρελθόν σαν καβούκι πάνω μου. Είμαι άνθρωπος της μνήμης…

Στη χρόνια που πέρασε δεν θέλω να σταθώ στο αν ήταν καλή ή κακή. Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Ήταν μια χρονιά που έπεσα, αλλά δεν το άφησα να φανεί. Η κούραση, οι υποχρεώσεις και όλα όσα επέλεξα να κάνω ξεπέρασαν τις αντοχές μου. Στα δύσκολα , στα πολύ δύσκολα σταματούσα έπαιρνα βαθειά ανάσα, τα έβαζα σε σειρά και προχωρούσα.

Αυτή τη χρονιά είχα συναισθήματα που δεν ειπώθηκαν. Κατάλαβα όμως ότι η σιωπή πονάει πιο πολύ από τα λόγια. Και έτσι προχωρούσα. Πρώτα για εμένα, προσπαθώντας κάθε μέρα να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Αυτός ήταν ο στόχος. Να κοιτάζω προς τα μέσα και να μην καταρρέω στην κάθε δυσκολία, ακόμα και σε πράγματα που δεν περίμενα να συμβούν. Όλα μπορούν να συμβούν και φυσικά έμαθα ότι η προσπάθεια δεν επιστρέφει πάντα πίσω, γιατί τίποτα δεν είναι μόνιμο.

Σε έναν κόσμο που αγριεύει κάθε μέρα και πιο πολύ, που ο θυμός γίνεται χείμαρρος έτοιμος να σε καταπιεί εγώ προσπαθούσα για την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Να μην μιλάω, να είμαι πιο ευγενική, να πνιγώ ό,τι κακό ερχόταν στο μυαλό. Και νιώθω καλά για όλο αυτό. Γιατί έφερα τον κόσμο μέσα μου ανάποδα, αλλά νιώθω ότι τα κατάφερα!

Καλή χρονιά με νέους στόχους, νέα όνειρα και προοπτικές, μα πάνω από όλα υγεία και καλοσύνη στην ψυχή, γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει τίποτε άλλο!

Αναστασία Φωκά