«Τι κάνετε» ; τον ρώτησα χαζοχαρούμενα. 

«Μια χαρά σας ευχαριστώ», μού απάντησε ευγενικά και χαμηλόφωνα. 

Λίγοι σαν αυτόν. Ελάχιστοι. Είναι το ύφασμα τέτοιο, από μετάξι και πάνω. Ήταν ο Μπουλάς. Γήινος και απόκοσμος ταυτόχρονα. Παρατηρούσε τα μπουκάλια. Δεν αγόρασε τίποτα. Ελαφρώς σκυμμένο το κεφάλι, απομακρύνθηκε με βήματα προβληματισμένα. Έτσι είναι οι μοναχικοί. Αυθεντικοί και τόσο αληθινοί που γίνονται σχεδόν αυταρχικοί. Ο Μπουλάς είχε αυτό που θέλουν οι γυναίκες: τρυφερότητα, χιούμορ, ευαισθησία συγκεκαλυμμένη με αυτοσαρκασμό, στοργικότητα, ανεξαρτησία. Ήταν ετοιμόλογος, γούσταρε να φλερτάρει, είχε πείρα στις γυναίκες, ήξερε τις αδυναμίες του, αλλά όλα γίνονταν απαλότερα γιατί ήταν ένα αυθόρμητο παιδί. Ένα ενήλικο, καλοσυνάτο, αγαθό, σκανταλιάρικο παιδί. Που ντυνόταν το συναίσθημα και κολυμπούσε μέσα του. Για να προστατεύσει εσένα και να ζεστάνει την ψυχούλα του. 

Χόρτασε αγάπη από τις ωραιότερες γυναίκες που κυκλοφορούν, έκανε ό,τι του ερχόταν στο κεφάλι. Είχε την γοητεία του άσχημου, αλλά ωραίου. Χλεύαζε τα τεράστια αυτιά του. Και είχε μια υπέροχη, υπέροχη φωνή. Καταλάβαινες από τον τρόπο που πρόφερε τις λέξεις την ένταση των συναισθημάτων του. «… να προσέχεις μικρή μου…» . Αυτό θέλουν οι γυναίκες. Τρυφερότητα. 

Είναι από εκείνους που θα ήθελα να ήταν φίλος μου. Ή μάλλον να ήμουν φίλη του. Ο Σάκης άνηκε και ανήκει σε όλους. Δεν θυμάμαι άλλον να τον αποχαιρετά ένα τηλεοπτικό κανάλι μ’ένα τεράστιο “Σάκη σ’ευχαριστούμε”. Για την φωνή, για την ερμηνεία, για το γέλιο, για το ατακαδόρικο χιούμορ, για την γνησιότητα της συμπεριφοράς του, για την θλίψη στα μάτια. Τα μάτια των ευφυών έχουν θλίψη κι ας κάνουν άπαντες να γελούν. Γι αυτό και είναι τελικά μοναχικοί. Για να είναι παντού χωρίς δεσμεύσεις. 

Ο Σάκης ήταν ο άνδρας που αγαπούσαν οι γυναίκες. Έλεγε στον Σταύρο Θεοδωράκη πως αγόραζε, ό,τι παρατηρούσε στις βιτρίνες και του άρεσε, για να το δωρίσει σε εκείνη που θα ερωτευόταν παράφορα: «Δεν είναι καλύτερα να το έχεις έτοιμο, από το ψάχνεις εκείνη την στιγμή;» ομολογούσε. 

Ο Σάκης ήταν ο άνδρας που αγαπούσαν και οι άνδρες. Ήταν ο άσχημος –ακίνδυνος, μα ωραίος-επικίνδυνος. Από εκείνους που δεν του καταλογίζεις ευθύνες, δεν του χρεώνεις κάποιο φάουλ.

Δεν γνωρίζω ποιοι εκτίμησαν αληθινά την σπουδαία φωνή του. Μάλλον την επισκίασε το ταλέντο του στην τέχνη της φάρσας και της ηθοποιίας. Ήταν όμως σπουδαία φωνή και καταπληκτικός ερμηνευτής. Αυτό θα λέω σε εκείνους που δεν τον έμαθαν. Κι θα φροντίσω να τον αγαπήσουν. Ένας πανέξυπνος, μοναχικός, αυθεντικός άνθρωπος με υπέροχη, θεϊκή φωνή. Ένα απλό, λαϊκό, γήινο παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ. Και εγώ αγαπώ τα λαϊκά παιδιά. Που το τελευταίο διάστημα στις παραστάσεις συγκινούσε το κοινό, όταν -μόλις απομακρυνόταν από την σκηνή- σωριαζόταν ανήμπορος σε μια καρέκλα στα παρασκήνια. Τόσο αφοσιωμένος. Αυτό το παιδί, που τελικά έφυγε μικρός, πολύ μικρός. Χορτάτος ζωής. Πλήρης. Αλλά πολύ-πολύ μικρός!.