Προφορικός ή γραπτός, ελεύθερος ή φυλακισμένος σε βάθη σκέψεων, αντανακλά το είναι, τον χαρακτήρα και την υπόσταση του κάθε ενός.
Έτσι λοιπόν και μια από τις χιλιάδες λέξεις που τον συνθέτουν είναι και η συγγνώμη. Ζει μέσα μας, πολλαπλασιάζεται στα κύτταρα μας, αναπνέει από το οξυγόνο μας, και ανακυκλώνει την ύπαρξη της, από τα αδιέξοδα, τα λάθη και τα δύσβατα μονοπάτια του μυαλού μας.Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, η σύγκρουση ήταν καταστροφική, μοιραία, και αδιαμφισβήτητα καθοριστική για το υπόλοιπο του βίου μου μαζί της.
Θέλω να την μοιραστώ με εσάς, για λογούς εσωτερικής κάθαρσης, για λόγους εξωτερικής αποδοχής των θέσεων μου, για λόγους λόγων, των οποίων μου είναι αδύνατον να παραθέσω επακριβώς. Σας την παρουσιάζω εν πλήρει συνειδήσει ελπίζοντας να την αποδεχτείτε και να την αγαπήσετε κι εσείς το ίδιο, όπως εγώ.

Η συγγνώμη, με κεφάλαιο ή μικρό, αργοπορημένη ή όχι, ολόγυμνη ή ντυμένη σε ντροπαλό κέλυφος, πάντα περιμένει υπομονετικά να αντικρύσει την πρώτη χαραμάδα φωτός, έτοιμη να ξεπηδήσει, να απελευθερώσει και να εξαγνίσει την ψυχή μας από την ντροπή, τον φόβο, τον δισταγμό, την αμφιβολία και το αδιέξοδο της σιωπής. Σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από αντιθέσεις και συγκρούσεις, σε έναν κόσμο όπου η εσωτερική κάθαρση θα έπρεπε να ήταν υπόθεση όλων μας, θα μπορούσε ίσως και να τιμηθεί μια ημέρα του χρόνου, ως επίσημη προσκεκλημένη.

Την πρώτη εκείνη συγγνώμη, μάς την επέβαλαν να την ομολογήσουμε από τα πρώιμα χρόνια της ζωής μας, και χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσουμε το πώς και το γιατί, την ψιθυρίσαμε υποκλινόμενοι στις μικρές αταξίες της θέλησής μας.

Η δεύτερη κατέφθασε με έναν αέρα διδαχής, με ξεχωριστή σαφήνεια και υποβολή ανάμεσα στα μαθησιακά θρανία, τα αναγνωστικά και τις τιμωρίες της ξύλινης βέργας στα χέρια.

Ακατανόητη μέχρι τότε ακόμη.

Ξένη και θλιβερή, απροσκάλεστη στην τυφλή μας σκέψη γκρέμιζε την ορμή και τις επιθυμίες μας να πράξουμε, να ζήσουμε, και να ρουφήξουμε στάλα-στάλα λαχτάρες και αυθορμητισμούς, δίχως φραγμούς και όρια. Κάπου εκεί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την σοβαρότητα της. Την έννοια της δράσης και της αντίδρασης, του αιτιατού και του αποτελέσματος.

Αργότερα πολύ ήρθε η σειρά της τρίτης συγγνώμης να ματώνει να χαϊδεύει και να χτύπα τους πρώτους έρωτες, τις διάφανες αγάπες, εκείνα τα πλατιά, μεγάλα, υπέροχα, και αξέχαστα για πάντα λάθη. Και άρχισε να παίρνει ζωή, μορφή και σχήμα, σαν έμβρυο που αναμένει την ολοκλήρωση του στα σπλάχνα μας, για να αποκαλυφθεί και να ανάδειξη την μεγαλοπρέπεια του. Γιατί έτσι είναι η συγγνώμη. Μοναδική, ανθρωπινή, περήφανη και μεγαλειώδης.

Αρχόντισσα των συναισθημάτων, δημαγωγός των εγωισμών, της έπαρσης, των αντιπαραθέσεων, των όχι.
Ασύγκριτα ταχύτερη από όλους τους φραγμούς, αναδιπλώνεται με μια δύναμη συγκλονιστική, διατρέχει και διαπερνά πρώτη το φράγμα της σιωπής.
Αυτής της σιωπής που όλοι φυλακίσαμε μέσα μας ενώ τα μάτια μας την πρόδιδαν με ανείπωτα λόγια.

Από τότε ακολούθησαν πολλές και άλλες και άλλες συγγνώμες πολλές. Στην καθημερινότητα, στις πράξεις, στις εικόνες, στις σχέσεις με όλους γύρω μας. Σε πλήρη απαρτία και με μοναδική αρμονία, ανάγεται στον ψυχικό μας κόσμο ως άγιασμα ιερό. Ηγείται των πάντων, κάνοντας τους εαυτούς μας, ταπεινότερους, δυνατότερους, εξαγνισμένους, μα τόσο φωτεινούς από αγάπη.

Νοιώστε την, κατακτήστε την και αφήστε να φωλιάσει περίτρανα μέσα σας.
Χαρίστε την πρώτα δικαιωματικά στους εαυτούς σας, αναγνωρίζοντας λάθη, αδυναμίες, διαφορετικότητες.
Πείτε την σε εκείνους που την περιμένουν, σε αυτούς που την δικαιούνται, σε όλους όσους εκούσια ή ακούσια πικράνατε.
Μια τόση δα λεξούλα, διαλέγει τα χείλη, την καρδιά και το μυαλό να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα της αγάπης.
Και, πιστέψτε με, αυτό το πέταγμα είναι πάντοτε μοναδικό.



Η Ελένη Χατζηπέτρου είναι επίτιμο μέλος της ΔΕΕΛ καθώς και επίτιμο μέλος της Ακαδημίας της Φλωρεντίας. Ενδιαφέροντα: Ποιητικές συλλογές, πεζά κείμενα, λογοτεχνικά κείμενα, ζωγραφική. Ζει και δραστηριοποιείται στη Ρόδο.