Φαίνομαι μοναχική. Ωστόσο, αν θελήσω γίνομαι κοινωνική. Απλώς δεν πηγαίνω σε πολυσύχναστα μέρη. Τις περισσότερες φορές δεν μιλάω πολύ. Ακούω όμως και ακούω προσεχτικά. Είμαι εκεί όταν ο άλλος με χρειαστεί. Γίνομαι προσωπική…

 

Έχω δει ανθρώπους ιδιαίτερα κοινωνικούς, που όμως δεν είναι προσωπικοί. Μπορεί να μιλούν πολύ, να δείχνουν το κέντρο της παρέας, να ξεχωρίζουν και είναι ταυτόχρονα απελπιστικά μόνοι. Κρύβονται; Φοβούνται; Ή όλο αυτό είναι μία σύμβαση που σαν μάσκα την αλλάζουν ανάλογα με τις περιστάσεις.

 

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ακριβώς το αντίθετο από εμένα. Αυτοί που συνήθως δείχνουν μόνοι, αλλά δεν είναι καθόλου χαμηλών τόνων. Ακούγεται αυτάρεσκο, αλλά ίσως φοβάμαι να εκτεθώ. Περίεργο συναίσθημα. Παρόλα αυτά νιώθω ότι πολλές φορές τραβάω τα βλέμματα. Είμαι αυτή που είμαι κι ας μου υπολείπονται πολλά. Έχω τις αδυναμίες μου, τα ελαττώματα μου. Συχνά σπάω τα μούτρα μου, αλλά εν τέλει με γουστάρω όταν γίνομαι αυστηρή. Εκκεντρικά και επιλεκτικά περίεργη θα με χαρακτήριζα.

 

Εικόνες είμαστε λοιπόν… Κινούμενες εικόνες, που αντιδρούν μεταξύ τους. Πολλές φορές στην αντίδραση δεν αντιλαμβανόμαστε απόλυτα τη δράση που πετυχαίνουμε. Δεν σκεφτόμαστε τα μηνύματα που επικοινωνούμε σε αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Χρειάζεται μεγάλος καθρέφτης για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε τον εαυτό μας στο 100%, ανάλογα με την περίσταση ή τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας. 

 

Εικόνες είμαστε που αλλάζουν. Άλλοτε καθαρές, άλλοτε με χιονιά κι άλλοτε πάλι σκοτεινές. Εκπέμπουμε σε μήκη κύματος που καθοδηγούνται από τους νευρώνες του μυαλού που δεν ελέγχουμε ή μήπως ελέγχουμε; Ποτέ μα ποτέ δεν θα μάθουμε απόλυτα πώς αυτός που είναι απέναντι μας, βλέπει την δική μας εικόνα την πρώτη φορά. Πώς τη δεύτερη κι αν είμαστε τυχεροί και δέσει, τι λαμβάνει στις επόμενες και πώς και τι αποκωδικοποιεί. 

 

Καλώς ή κακώς, όσο κι αν είμαστε εικόνες, αυτό το παιχνίδι είναι πιο πολύπλοκο. Δεν νιώθεις πώς ξεκινάει, γιατί δεν υπάρχουν κανόνες και σαφή όρια. Δεν υπάρχει σειρά και αρμοδιότητες. Προτεραιότητες και δικαιώματα ακυρώνονται.

 

Δεν ξέρω αν είναι θέμα εντυπωσιασμού ή εντυπώσεων…

 

Σε ένα καφέ κάποιο απόγευμα, με ένα φλιτζάνι καφέ κι ένα τσιγάρο να σου κιτρινίζει τα δάχτυλα, ξεκινάς μία κουβέντα με αυτόν/τήν τον/την άγνωστο/η που κάθεται δίπλα σου στο μπαρ. Κι ύστερα… είσαι απλά ο εαυτό σου. Ή ο εαυτός που θέλεις να είσαι εκείνη τη στιγμή. Όσο εύκολο ή δύσκολο κι αν είναι. 

 

Δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτό σου, γιατί απαιτεί πρώτον καθρέφτη και δεύτερον ειλικρίνεια. Η ειλικρίνεια συνήθως τρομάζει. Δεν μπορούν, δεν αντέχουν όλοι να τη διαχειριστούν. Συνήθως εκεί ξεκινά το λάθος και τα πρώτα σαθρά θεμέλια να χτίζουν τη σχέση (όποια κοινωνική κατάσταση κι αν την προσδιορίζει).Άραγε θα κρατήσει; Ο χρόνος μόνο γνωρίζει την αλήθεια. Μόνο που ο χρόνος είναι για να τον μοιραζόμαστε. 

 

Μην ψάχνεις μετά από καιρό τα γιατί και τα πως… ήταν ξεκάθαρο από την αρχή. Γιατί ο καθρέφτης λέει την αλήθεια. Απεικονίζει το είδωλο σου κι όχι τη σκιά σου. Αν κατά τύχη όμως τα δικά σου μάτια δουν σκιά, προσπάθησε να μην την ακολουθήσεις. Ήρθε απλά να θολώσει την εικόνα σου! Τα μάτια σου βλέπουν αυτό που εσύ θα θελήσεις. Είναι θέμα εντυπώσεων τελικά! Η επιλογή είναι δική σου.