Κρύα νύχτα απόψε. Οι δυο τους καθισμένοι στο παγκάκι δίπλα δίπλα. Τα χέρια τους στις τσέπες, τα σώματά τους μαζεμένα από το κρύο.

Αμηχανία στην αρχή. Χρειάζεται λίγη ώρα για να αποκτήσουν επαφή. Ο ένας με τον άλλο. Κι ο καθένας με τον εαυτό του. Εκεί που γεννιέται μέσα τους η αίσθηση ότι πλησιάζοντας ο ένας τον άλλο, πλησιάζουν το μέσα τους. Χωρίς προσπάθεια, χωρίς δυσκολία. Απογυμνώνονται, καθαρίζουν, ηρεμούν. 

Οι συναντήσεις τους δεν είναι συχνές ούτε προκαθορισμένες. Ούτε ο τόπος της συνάντησης έχει σημασία. Η ανάγκη που τις προστάζει είναι πάντα η ίδια. Το μοίρασμα, η επαφή, ο καθρέφτης, η ανταλλαγή. Η αγκαλιά, το χάδι, το φιλί. Πάνε κάπως, αλλιώτικα φεύγουν. Πιο ανάλαφροι, πιο ελεύθεροι. Χωρίς μάσκες, χωρίς κανόνες, χωρίς προσδοκίες. Να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου χωρίς καμία ενοχή. Έστω και για λίγες στιγμές, από αυτές χωρίς μεγάλη διάρκεια. Ανεκτίμητο.

Κι ήταν από την αρχή έτσι, από την πρώτη συνάντηση..

Κοιτάζονται. Βαθειά μέσα στα μάτια με ένα βλέμμα βαθύ κι αληθινό. Τα μάτια του ήταν χαραγμένα πλέον μέσα της. Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τα φέρει στο νου της, με κάθε λεπτομέρεια. Το αποζητά. Όλο και πιο συχνά. 

Το πρώτο άγγιγμα. Ένα χάδι του στα μαλλιά της. Απαλό, όμορφο. Από αυτά που σου δίνουν ανάσα. Της ταιριάζει το άγγιγμά του. Τα χέρια του. Κρατούν χωρίς να φυλακίζουν. Δεν τη φοβίζουν, δεν την πνίγουν. 

«Χρόνια σου πολλά», της λέει προσφέροντας της το δώρο της.

Το παίρνει με χαρά, με συγκίνηση. Το ξετυλίγει σιγά σιγά, προσέχοντας μη σκιστεί πολύ η συσκευασία. Της αρέσει να κρατάει φυλαγμένα τα αμπαλάζ των δώρων.

«Η χαρά της ελευθερίας» του Κρισναμούρτι.

Μέρες πριν είχαν συζητήσει γι αυτό το βιβλίο. Ένα βράδυ σε ένα mail του της είχε στείλει ένα απόσπασμα, προτρέποντάς την να διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο.

«Την αλήθεια δεν μπορεί να στη δώσει κανείς. Εσύ ο ίδιος πρέπει να την ανακαλύψεις και για να την ανακαλύψει κανείς χρειάζεται μια κατάσταση του νου στην οποία να υπάρχει άμεση αντίληψη. Και δεν υπάρχει άμεση αντίληψη όταν υπάρχει αντίσταση, προφύλαξη, περιχαράκωση».

Περνούσαν πολλές ώρες συζητώντας για βιβλία, μουσικές, παραστάσεις. Εκείνης της άρεσε να πηγαίνει στο θέατρο και την επομένη να μοιράζεται μαζί του εντυπώσεις για την παράσταση που παρακολούθησε. Και η αίσθηση που της άφησε μια δημιουργία να γίνεται πεδίο για συζήτηση, ανταλλαγή συναισθημάτων και να τους φέρνεις πιο κοντά, σαν να γνωρίζει ο ένας τον άλλο σε ένα πλαίσιο μεταφυσικό.

Ανοίγει την πρώτη σελίδα και βλέπει τα γράμματά του. Νιώθει αμηχανία και κλείνει το βιβλίο.

«Την αφιέρωσή σου θα τη διαβάσω μετά» του λέει και του χαμογελά.

Τον κοιτάζει στα μάτια και τα μάτια της λαμπυρίζουν. 

«Σ ευχαριστώ πολύ», βγαίνει από μέσα της.

Ανοίγει τα χέρια της και τον αγκαλιάζει. Αγγίζονται τα σώματα για να συναντηθούν οι ψυχές. Και αν τύχει και κουμπώσουν μεταξύ τους, συντελείται θαύμα. Και ο χρόνος σταματάει. Τι θεραπευτική δύναμη έχει μια αγκαλιά. Μέσα στο χάος του μυαλού, μέσα στις πιέσεις της καθημερινότητας, η αγκαλιά σε επαναφέρει, σε λυτρώνει, σε ανακουφίζει, ξεκαθαρίζει, απλοποιεί, δυναμώνει. Σου θυμίζει ότι δεν είσαι μόνος. Κι όταν μπορείς να χάνεσαι σε μια αγκαλιά, είναι δώρο. Πολύτιμο. 

«Θέλω να έρθω μια μέρα να σε πάρω να φύγουμε για οπουδήποτε», της ψιθυρίζει.

Του χαμογελά. Με λίγη δυσκολία, με λίγο δισταγμό.

Ξέρει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να συμβεί.