Κάθε φορά που θα χρειαστεί να μιλήσω για το Ροδίων Παιδεία, γεμίζουν τα μάτια μου. Είναι γιατί πραγματικά πιστεύω στην αξία αυτού του σχολείου; Είναι επειδή έχω την χαρά να γνωρίζω από πολύ κοντά τον τρόπο που δουλεύουν; Είναι γιατί κάποιοι από το δυναμικό του είναι προσωπικοί μου φίλοι; Ή μήπως επειδή το αγάπησα περισσότερο γιατί τα παιδιά μου βρήκαν στο «Ροδίων» αυτό που ζητούσαν: την ζεστασιά και την αγκαλιά που πάντα ήθελα να έχουν, όταν υποχρεωτικά πρέπει να μείνουν μακριά από το σπίτι τους την μισή μέρα.

Η κόρη μου στο δημοτικό πέρασε μόνο έναν χρόνο παραγωγικής εκπαίδευσης. Ουσιαστικά ήταν μάθημα ζωής. Στην Τρίτη δημοτικού βρήκε τον δάσκαλο που κατάφερνε μόνο μιλώντας και χωρίς ποτέ να χρησιμοποιήσει λεκτική βία ή ψυχολογική απειλή, να μην έχει απόκλιση ούτε ενός παιδιού. Είκοσι επτά εννιάχρονα παιδιά ήταν καθηλωμένα στην τάξη τηρώντας την ησυχία που απορρέει από την εικόνα του δασκάλου. Σήμερα, ο δάσκαλος αυτός είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Λέγεται Μάνος Φωκίδης. Στο γυμνάσιο αλλά και μέχρι την πρώτη λυκείου τα πράγματα ήταν μάλλον αδιάφορα για την ίδια. Ποτέ δεν γύρισε χαρούμενη από το σχολείο, μέχρι που ένοιωθα πως έστελνα το παιδί μου για καταναγκαστική εργασία. Τότε – από τις λίγες φορές στη ζωή μου- αποφασιστικά της ανακοίνωσα την απόφασή μου να φοιτήσει στο Ροδίων. Δεν ήθελε για να μην την λένε φλωράκι. Επέμενα μέχρι που αναγκάστηκε η ίδια να μιλήσει με τον Γενικό Διευθυντή του σχολείου Κυριάκο Κυριακούλη, ο οποίος και της έδωσε την επιλογή να μείνει στο σχολείο όσο η ίδια θελήσει έχοντας κάθε στιγμή την δυνατότητα να επιστρέψει στο σχολείο που φοιτούσε . Την Τρίτη ημέρα παραμονής στο σχολείο μού ανακοίνωσε την απόφαση της να συνεχίζει στο ‘Ροδίων’. «Κάνω όμορφα πράγματα εκεί» μου είπε. Εκ τότε δεν την ξαναείδα το μεσημέρι να επιστρέφει άτονη, κουρασμένη και αδιάφορη. 

 

Ο γιός μου στο δημοτικό ήταν πιο τυχερός. Μετά από την απαράδεκτη δασκάλα της πρώτης δημοτικού- μια Χριστίνα πρωτοδιόριστη στο 2ο δημοτικό δίπλα από την σχολή της Έλλης Παρασκευά- μέχρι που να ολοκληρώσει την εξαετή φοίτηση του, δύο ήταν τα παραγωγικά χρόνια του. Στην τρίτη και στην πέμπτη δημοτικού με δύο καταπληκτικές δασκάλες, την Έφη Γυμνοπούλου και την Μαργαρίτα Παπαποστόλου, οι οποίες διαθέτουν ακριβώς αυτό που λέμε στόφα δασκάλου. Αυταρχική έγινα μαζί του, όταν τελειώνοντας το δημοτικό τον πίεσα να πάει στο Μουσικό Γυμνάσιο και ακόμα πιο απόλυτη έγινα, όταν στην πρώτη λυκείου τον έγραψα – το ίδιο αυταρχικά- στο «Ροδίων Παιδεία». «Δεν πάω σου λέω για να με λένε φλωρίων. Τέρμα και τελειώσε», μού έλεγε ο μικρός. Αυτός δεν χρειάστηκε κάν να περάσουν τρεις μέρες για να ανακοινώσει ότι θα ήθελε να μείνει στο σχολείο. Από την πρώτη μέρα μου είπε: «Είχες δίκιο. Σαν καλό να είναι». Η πορεία του έκτοτε… αυτοπροσαρμόστηκε σε αυτό που πάντα ήθελε: να έχει σεβασμό, ηρεμία, ζεστασιά. 

 

Έχοντας λοιπόν την εμπειρία των ανεπαρκών ως επί τω πλείστον δημόσιων σχολείων ως μητέρα, αλλά και ως εκπαιδευτικός που ποτέ δεν θέλησα να διοριστώ στην δημόσια εκπαίδευση, κάθε φορά που βλέπω τα παιδιά μου να κάνουν όμορφα πράγματα που τους γεμίζουν την ψυχούλα, δακρύζω. Είναι ζόρικο για έναν γονιό που έχει επιλέξει να μην καταπιέζει τα παιδιά του, που τους επιτρέπει να έχουν την δική τους άποψη, να έχουν επιλογές, να αμφισβητούν ακόμα και την μάνα τους, να μην μπαίνουν στα στερεότυπα που επιβάλλει η κοινωνία, να βλέπει τα παιδιά του να καταπιέζονται ψυχικά και πνευματικά στο σχολικό περιβάλλον. Όχι, στο “Ροδίων” δεν υπάρχει ασυδοσία, ούτε ελευθεριότητα, ούτε το «μπάτε σκύλοι αλέστε». Επικρατεί η αξία του αλληλοσεβασμού, η αξία της επιλογής, η αξία της δημιουργικότητας. Και αν για κάτι μετάνοιωσα είναι που δεν τους έδωσα από την αρχή – ίσως και να μην μπορούσα- την ευκαιρία να έχουν από τα σχολικά τους χρόνια μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Γιατί το καλό σχολείο δεν το κάνουν τα όμορφα κτήρια, αλλά οι άνθρωποι που έχουν στόφα δασκάλου. 

 

Κοιτώντας, λοιπόν, την νέα ενημερωμένη ιστοσελίδα των Εκπαιδευτηρίων «Ροδίων Παιδεία» ταξίδεψα στο κοινό μας – όλοι σας γνωρίζετε τις απίθανες εκδηλώσεις-αφιερώματα στο τέλος της κάθε σχολικής χρονιάς – στο κοινό μας, λοιπόν, παρελθόν και στο πιο προσωπικό μου. Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας δυο σκέψεις ψυχής. Όχι για να διαφημίζω το “Ροδίων”, αλλά για να το ευχαριστήσω για όλα όσα έχει δώσει στα παιδιά μου. Και επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω αυτό που έλεγε ο νεοέλληνας διαφωτιστής Αδαμάντιος Κοραής: «επενδύστε στις σπουδές των παιδιών σας, όχι σε σπίτια, όχι σε προίκες. Μόνο στην καλλιέργειά τους».

 

Και κάτι τελευταίο: περαστικά και χρόνια πολλά εις την νιοστή στην ψυχή του σχολείου, τον κ. Κυριάκο Κυριακούλη. Να φροντίσει να είναι μεγάλο τούτο το ταξίδι της ζωής του. Γιατί, ευτυχώς, κάποιες ζωές τούτου του κόσμου, είναι ανεκτίμητες!