Το είδαμε και αυτό: τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν εξαιτίας της εμφάνισης ενός σκύλου στην παράσταση «Φάουστ» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ππυ σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός.

Από φιλοζωϊκές οργανώσεις και θεατές προκλήθηκαν αντιδράσεις για το πέρασμα του σκύλου, προς το τέλος του έργου, γιατί, όπως υποστήριξαν, ήταν υποσιτισμένος. Η Στέγη αναγκάστηκε να εκδώσει στις 21 Ιανουαρίου ανακοίνωση, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι «ο σκύλος δεν είναι σε καμία περίπτωση υποσιτισμένος» και ανήκει σε ράτσα σκυλιών «τα οποία από τη φύση τους είναι πολύ αδύνατα αθλητικά σκυλιά αγώνων, ανεξαρτήτως σίτισης». Ωστόσο σημείωσε ότι ικανοποιήθηκε η λαϊκή απαίτηση και ο σκύλος αποσύρθηκε από την παράσταση, σαν  να πέρασε από ΚΤΕΟ. Λες και οι τετράποδοι πρωταγωνιστές των διαφημίσεων, της τηλεοπτικής  Έμμας ή  Σαρδέλα του φίλου μας και συνεργάτη (σκυλο)Παναγιωτόπουλου δεν πρωταγωνιστούν . Επίθεση στον Μαρμαρινό; Θα δείξει!

Αύριο Σάββατο στις 11:00 στην εκπομπή «Μουσικές Αναδύσεις» του Παλμού 99.5 θα συνομιλήσουμε με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Για αυτό και για άλλα θέματα. Έχει πολλούς οπαδούς και ακόμα περισσότερους εχθρούς. Αν είσαι διαφορετικός ούτως ή άλλως προκαλείς με το που υπάρχεις. Όσοι είστε εραστές των ερτζιανών και ζείτε στη Ρόδο ή στην Δωδεκάνησο, συντονιστείτε στους 99.5 ή στους 105.6. Όσοι θέλετε ακούστε από το διαδίκτυο στο www.palmos–fm.gr.

Και αν δεν σας κάνει κόπο, διαβάστε παρακάτω την επιστολή που εξέδωσε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, άμα τη απομακρύνσει του σκύλου που πλαισίωνε την παράσταση «Φάουσ’ με πρωταγωνιστή τον Ακύλλα Καραζήση.

«Όλον αυτόν τον καιρό, συνειδητά σιωπηλός, παρακολουθώ – όχι χωρίς κάποια θλίψη – όλο αυτό το μανιφέστο ενός ανορθολογικού φανατισμού να εκτυλίσσεται μπροστά μου, ακριβώς δίπλα μου, εξ’ αφορμής ενός υπέροχου, αθλητικού, ΜΑΥΡΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ράτσας. Ένα συμβάν – μία αστραπιαία εμφάνιση μόλις 45 δευτερολέπτων, μετά από 3.30 ώρες παράστασης του Φάουστ – στέκεται ικανό να βυθομετρήσει τοπικά την κατάσταση μίας κοινωνίας, αποκαλύπτοντας- όπως ακριβώς και στον Φάουστ- ότι εκείνο το δυσδιάκριτο πέρασμα από τον Μεσαίωνα στα πρώτα βήματα του διαφωτισμού/ορθολογισμού, ούτε τόσο κατακτημένο είναι, ούτε τόσο μακρυά όσο θα ελπίζαμε…

Ενα απλό, καθαρό – προσεχτικά σχεδιασμένο στην κάθε του πτυχή – συμβάν, φέρνει στην επιφάνεια:

α) την πραγματικότητα και τα λογικά όρια ενός πρόχειρου, ολοκληρωτικής απολυτότητας στη διακήρυξή του, νόμου, (απ’ αυτούς που πολύ συχνά και εύκολα σχεδιάζονται και “παραχωρούνται” σε ανύποπτο χρόνο κάτω από την πίεση “ευαίσθητων” ψηφοφόρων).

β) έναν φασιστικού τύπου εντυπωσιακό φανατισμό “ζωόφιλων”- ατόμων ή οργανώσεων- οι οποίοι, με την επικουρεία της λέπρας ενός δήθεν ελεύθερου διαδικτυακού δημόσιου βήματος, μεταδίδουν και αναμεταδίδουν όλη τη σκοτεινή ερημιά της ψυχής τους χωρίς έλεος ή διαφυγή.

Μια κατ’ εξοχήν μνησίκακη, αγελαία φωνή, συχνά κρυμμένη στην ηλεκτρονική ημι-ανωνυμία του διαδικτύου, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ φυσικά, που διαρρηγνύει ιμάτια ευαισθησίας για το “μαρτύριο” του σκύλου και εξακοντίζει κραυγές- τραγικά ομόηχες με κάποιες που ακούγονταν κάποιους αιώνες πίσω και που έστελναν ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ πρόσωπα και ιδέες- υπενθυμίζοντας ένα ζοφερό Παρελθόν σε συνέχειες…

Κάντε μου μια χάρη: διαβάστε ή ξαναδιαβάστε τον ΦΑΟΥΣΤ. Θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ και θα ανακαλύψετε όλες τις “επικαιρότητες” που τον γέννησαν.

Δεν θα ήθελα να ασχοληθώ εδώ με το ότι ο σκύλος ουδόλως βασανίζεται, ότι δεν υποσιτίζεται ή ταλαιπωρείται, ότι έρχεται λίγο πριν εμφανιστεί με τον άνθρωπό του που ζουν μαζί, ότι ανήκει σε μια υπέροχη αθλητική ράτσα- όλα αυτά και άλλα έχουν ειπωθεί και βρίσκονται στη διάθεση κάθε πραγματικά ενδιαφερόμενου να μάθει την αλήθεια του σκύλου. Θα ήθελα να σταθώ όμως στο γεγονός ότι ΚΑΝΕΙΣ από τους «ζωόφιλους»

α) δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αναζητήσει την αλήθεια για το διακύβευμα

β) δεν αισθάνθηκε ούτε εξέφρασε την παραμικρή αμφιβολία για τη γνώμη του ή έστω μήπως ελλοχεύει κάπου κάποια άλλη πιθανότητα..

Είναι κρίμα να αποδεικνύεται καθημερινά σχεδόν πως- όπως διάβασα χθες από άλλη αφορμή- “σε χώρα φανατισμού και κραυγών ποιος νοιάζεται για την αλήθεια των πραγμάτων?
Μ. Μαρμαρινός

ΥΓ: (Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν το θέατρο προκαλεί τα όρια της συνήθειάς μας. Όλων των ειδών τα όρια… Επ’ αυτού, θα επανέλθω).
Από αυτήν τη θέση, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσες φωνές ορθώθηκαν να ονομάσουν το αυτονόητο. …Για τους άλλους, ας θυμούνται πως ο φανατισμός είναι η τελευταία ελπίδα της Απελπισίας».