Και μετά από μερικά χρόνια, πολλές στιγμές, εκατοντάδες φιλία και απείρως δυνατά συναισθήματα έρχεται μια μέρα που η τελεία φαντάζει μοναδική λύση. Δεν έχεις επιλογή. Έξαλλου πάντα φαντάζει τόσο επιτακτικό και απόλυτο αυτό το «θέλω να χωρίσουμε». Ξέρεις ότι δεν υπάρχει περιθώριο αλλαγής. «Και εγώ; Και εγώ που δεν θέλω;… τι θα κάνω;», σκέπτεσαι. Μπα… άδικος κόπος να το ξεστομίσεις. Άπλα τραβάς από τα μαλλιά κάτι που έχει από καιρό πεθάνει. Έστω και για έναν από τους δυο. Το μόνο που δεν μπορείς είναι αυτό το «θα τα λέμε». Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που μοιράστηκαν τόσο πράγματα, συγκινήθηκαν και έκλαψαν για τα ίδια, ήταν συνένοχοι σε μυστικιστικές στιγμές, θύματα και θύτες ταυτόχρονα, να διαγράψουν τα πάντα και να προσποιηθούν ότι δεν έγινε τίποτα; Σαν δυο καλά φιλαράκια θα πίνουν έναν καφέ, θα μιλούν για τα νέα του μήνα, θα χωρίζονται μέχρι να ξαναβρεθούν και να αρχίσουν πάλι την ίδια υποκριτική διαδικασία.
Κάπου είχα διαβάσει ότι «ο έρωτας δεν είναι πολιτισμένος». Ο Έρωτας, ο πραγματικός έρωτας δεν κρύβεται πίσω από ρηχά και συμβατικά συναισθήματα. Πίσω από χλιαρές καταστάσεις. Είναι δυνατός και φλέγεται. Αδερφός του ο δαίμονας της καταστροφής. Φλερτάρει με το απαγορευμένο. Ζυγίζει και ζυγίζεται στην οξύτητα. Δεν θα περάσει και θα σε αφήσει αλάβωτο, ζωντανό και ίδιο. Θα σε σημαδεύσει. Γι’ αυτό και όταν «τελειώσει» (που δεν τελειώνει – πάντα τον κουβαλάς ως παρακαταθήκη, πάντα ορίζει και σημαδεύει το μέλλον σου) δεν μπορεί να συνεχίσει μια αδιάφορη και πολιτισμένη πορεία. Μια πορεία που να χαρακτηρίζεται από το «να μην χαθούμε», «να γράφεις να τηλεφωνείς» που λέει ο Παπακωνσταντίνου ή σε «στυλ να μη ξεχνιόμαστε».
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
