Πέρασα περισσότερα από σαράντα χρόνια, σχεδόν ολόκληρο το επαγγελματικά ενεργό μέρος της ζωής μου, λέγοντας την γνώμη μου με σκίτσα σ’ εφημερίδες και περιοδικά εδώ και “εις την αλλοδαπήν”. Συνεχίζω τώρα μέσα από αυτό εδώ το μπλογκ. Την γνώμη μου αυτή την έλεγα πάντα με την υπογραφή μου φαρδιά πλατιά από κάτω, ακόμα και σε εποχές όπου η έκφραση διαφορετικής άποψης -άσε πια την κριτική- ήταν επικίνδυνη.
Ίσως γι αυτό να με βρίσκει τόσο αντίθετο ο “Ανώνυμος” σχολιασμός που έχει γίνει τόσο συνηθισμένος πια στο διαδίκτυο. Και αν μεν το σχόλιο είναι διατυπωμένο κόσμια και πολιτισμένα πάει καλά. Τι όμως μπορεί να πει κανείς για τους χυδαίους, τους υβριστές, τους αισχρούς που κατακλύζουν μπλόγκ, ιστότοπους και ιστοσελίδες;
Καλυμμένοι πίσω από την ανωνυμία ξεχύνουν με θρασύτητα τα απόβλητα της ψυχής και του μυαλού τους -του όποιου μυαλού τυχαίνει να έχουν. Και δεν μιλάω βέβαια για την έκφραση αντίθετης άποψης που πάντα πρέπει να είναι σεβαστή και ν’ ακούγεται- μιλάω για την χυδαιότητα. Συνεπίκουροι οι ιστότοποι και ιστοσελίδες (σοβαρές δήθεν πολλές φορές) που τους παρέχουν βήμα και τους επιτρέπουν να εκφράζονται όπως θέλουν, χωρίς έλεγχο. Στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης ίσως; Ααα! μα και η ελευθερία έχει τα όρια της, που σταματούν στα όρια του σεβασμού και της ελευθερίας του άλλου.
“Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία”. Σημειώστε ιδιαίτερα παρακαλώ το “θέλει αρετήν”.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
