Είναι κάτι μέρες αδιάφορες, που ξυπνάς και δεν έχεις διάθεση να φτιάξεις ούτε καφέ. Τα πόδια βαριά και το σώμα ασήκωτο. Τα μάτια ανοίγουν με δισταγμό. Το μυαλό ακόμα θολό στου ονείρου το βράδυ, ψάχνει απεγνωσμένα να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα… Ένα μειδίαμα από χαμόγελο καθαρίζει το τοπίο.
Κοιτάζεις το λευκό ταβάνι και περιμένεις μια απάντηση, λες και έχεις πιάσει κουβέντα μαζί του. Άσχημα παιχνίδια του μυαλού, με σκέψεις που ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής.
Είναι κάτι μέρες αδιάφορες, σαν αυτή που το μόνο που έχεις ανάγκη είναι να χορέψεις με τις σκέψεις σου στον δικό σου ρυθμό. Ένας Αύγουστος γεμάτος πληροφορία, γεγονότα, άσχημα μαντάτα, και μια γροθιά στο στομάχι μόνιμη. Μια προσπάθεια να διαχειριστείς τα όσα έχουν συμβεί. Να αποκωδικοποιήσεις τα μηνύματα, να βάλεις μια σειρά στο ποτάμι των εξελίξεων που πραγματικά υπάρχουν στιγμές που σε ξεπερνάνε. Μα το ποτάμι δεν έχει σειρά, έχει ροή που δεν σταματά όσο κι αν προσπαθείς.
Είναι κάτι μέρες αδιάφορες, που ακόμα και ο αγαπημένος σου καφές βγάζει κι αυτός μια πικρίλα πρωτόγνωρη, ενώ το πρώτο τσιγάρο της μέρας σε βρίσκει με την αναπνοή κομμένη, από το μήνυμα που διάβασες μόλις στο κινητό. Όλα συνηγορούν ώστε η μαυρίλα και η μιζέρια να απλώσουν τα δίχτυα τους στη διάθεση σου.
Χρειάζονται και αυτές οι μέρες τελικά! Όσο κι το μυαλό είναι γεμάτο από σκόρπιες σκέψεις και το συναίσθημα δεμένο σαν τον γόρδιο δεσμό, κάτι τέτοιες μέρες φέρνουν την ηρεμία.
Μια μέρα είναι θα περάσει, πάρε τις αποστάσεις σου γιατί έχουν να σου πουν πολλά…