Βαγγέλης Παυλίδης

24 Ιουλίου 1974, ώρα 04.00 -περίπου η ώρα που τώρα γράφω τις γραμμές αυτές- εφτά χρόνια και τρείς μήνες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίζεται και αναλαμβάνει πρωθυπουργός.

Κι έτσι γύρισε η σελίδα καί μπήκαμε σ’ άλλο κεφάλαιο. Κι ο κόσμος στους δρόμους να πανηγυριζεί, κι ο στρατός στα στρατόπεδα και οι χωροφυλάκοι εξαφανισμένοι απο προσώπου γης. Μόνο εδώ στη Ρόδο το γιορτάσαμε λίγο σιωπηλά, ιδιωτικά θα έλεγε κανείς. Ίσχυε ακόμα, βλέπεις, η επιστράτευση που είχε κηρυχθεί με την εισβολή στην Κύπρο. Συσκότιση και απαγόρευση της κυκλοφορίας το βράδυ, κι εμείς, όσοι δεν είχαμε επιστρατευτεί, παρέες παρέες σε διάφορα σπίτια να το γιορταζουμε και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον.

Αυτή είναι η ιστορία. Σήμερα κοιτάμε πίσω και λόγαριάζουμε πόσο μακριά και πού άραγε έχουμε φτάσει απο τότε.

Υποθέτω πως αυτές τις μέρες οι νεο-ναζί “απόγονοι των ηττημένων του ’45” θα γιορτάζουν ημέρες μνήμης -δεν χάνουν εξ’ άλλου την ευκαιρία ν’ ανεμίσουν το πτηνό της χούντας.

Νοσταλγούν τον “πολιτισμό” του σκότους, της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του μίσους.

Τον “πολιτισμό” του ροπάλου, της αρβύλας, του χωροφύλακα, του φακελλώματος.

Νοσταλγούν έναν “πολιτισμό” μέσα σε κάγγελα, που απαιτεί την απόλυτη υπακοή “προς τας υποδείξεις” και απεχθάνεται την ελεύθερη σκέψη, που τόσο ταιριάζει σ’ αυτούς που δεν έχουν δική τους βούληση και σκέψη, σ’ αυτούς που αρέσκονται στο να παίζουν τα στρατιωτάκια, σαν αυτά που πρόδωσαν την Κύπρο.

Παραθέτω δυο σκίτσα μου. Το ένα δημοσιεύτηκε σαν σήμερα, στις 24 Ιουλίου 1974. Είναι το πρώτο μου σκίτσο σε καθεστώς ελευθεροτυπίας, απο τότε που ξεκίνησα ως γελοιογράφος το 1971.

Το άλλο δημοσιεύτηκε λίγες μέρες αργότερα, στις 30 Ιούλίου. Είχαν τότε αρχίσει να καταφθάνουν απ’ όλη την Ελλάδα συγχαρητήρια κωλογλυφτικά τηλεγραφήματα προς την δημοκρατική κυβέρνηση. Πρόεδροι σωματείων, συλλόγων, ενώσεων, κοινοτήτων, υπηρέτες της διχτατορίας, διορισμένοι απ’ αυτήν. Ερπετά και χαμελαίοντες άλλαζαν τώρα χρώμα, όπως κάνουν πάντα τα είδη αυτά. Το τι απόγιναν αυτοί είναι μια άλλη ιστορία -οι περισσότεροι ζουν και βασιλεύουν ανάμεσά μας, ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, αν σας ενδιαφέρει. Στο σκίτσο της 24/7 η Σοφία ανοίγει για πρώτη φορά το μάτι. Στα επόμενα 43 χρόνια, μέχρι σήμερα, είναι ζήτημα αν το ξανάνοιξε δυο τρεις φορές.