Οι πρώτοι που την εκμεταλλεύτηκαν και δεν την αγάπησαν ήταν οι πολιτικοί της. Δεν θα εξαιρέσω κανένα, αν και πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μόνο που κι εδώ οι εξαιρέσεις για τον καθένα είναι διαφορετικές. Όχι, γιατί δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, αλλά γιατί επικρατεί η υποκειμενικότητα. Ανέκαθεν δήλωναν σε κάθε περίσταση «η Ρόδος μας» και «το νησί μας» και αυτό το νησί αγάπησαν παρά μόνο στις δηλώσεις τους. Εκ τότε σιχάθηκα το κτητικό επίρρημα. Οι βουλευτές του νησιού πρωτίστως διεκδικούσαν φώτα, χρήμα, χαιρετούρες και κοινωνική άνοδο, χρησιμοποιώντας τον θώκο για να καλύψουν άλλα απωθημένα. Και αλλοίμονο αν στην Ελλάδα δεν παραδεχτούμε πως οι χορτάτοι προ εξουσίας είναι ελάχιστοι. Να θυμίσω τον Τσοχατζόπουλο που ξεκίνησε από φτωχόπαιδο και παρά λίγο να γίνει πρωθυπουργός; Δεν θες άλλο παράδειγμα, καταλαβαίνεις τι σου λέω.

Όλοι τους μιλούσαν περισσότερο και έπρατταν λιγότερο. Έχω συναντήσει όλων των υφασμάτων τους πολιτικούς. Από τους ωραιοπαθείς- άνδρες και γυναίκες- μέχρι τους βλάκες που αντί να παλεύουν για να επιλύσουν τούτη τη δύσκολη ώρα κόβουν βόλτες σε κοινωνικές εκδηλώσεις με το χαμόγελο του ανόητου κάνοντας χαιρετούρες. Διότι, όταν καίγεται ο κώλος σου δεν κάνεις περιπάτους. Αντιληπτό; Άρα δεν καίγεται ο δικός σου κώλος, αλλά άλλων. Ούτε, όταν έχει καταστραφεί το σύμπαν στον τόπο ΣΟΥ, βγαίνεις να δηλώσεις «όταν σας έλεγα να με ψηφίσετε και είχα σχέδιο για το γεφύρι της Κρεμαστής, εσείς δεν με ψηφίσατε». Λαϊκισμός λες εσύ; Ηλιθιότητα λέω εγώ, που αποδεικνύει πως ο καθένας νοιάζεται για τον εαυτό του και πως τελικά δεν τον αγγίζει ο πόνος του συμπολίτη ΤΟΥ, ούτε του τόπου ΤΟΥ.

Συνάντησα προ εκλογών άνθρωπο να τρέχει στα χωριά της Ρόδου με το αυτοκίνητο για να δώσει ψηφοδέλτια- άραγε ήταν μόνο ψηφοδέλτια;- προκειμένου να κερδίσει μια θέση στο περιφερειακό συμβούλιο. Και θα σου πως και τούτο για να κλείσω σύντομα το ιστορικό των ροδίων πολιτικών που κάνουν τα πάντα για το νησί ΤΟΥΣ. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ενώ χρησιμοποιώ την μοναδική συσκευή τηλεφώνου που διαθέτει το γραφείο της νομαρχιακής επιτροπής μεγάλου κόμματος, ένα βουλευτάκος της πλάκας μού αρπάζει το ακουστικό από το αυτί και μού λέει με θράσος: «από το κινητό σου την ανταπόκρισή σου». Θες να σου πω τι του είπα; «Εδώ βρίσκομαι για το κόμμα σου και ίσως και για σένα. Κανονικά θα έπρεπε να ήμουν απέναντι στη θάλασσα. Δώσε μου πίσω, λοιπόν, τη συσκευή». Έχεις καταλάβει τη συνέχεια; Μού γύρισε την πλάτη και έφυγε. Ίσως και αυτό να ήταν αποτέλεσμα της αγάπης του για τον τόπο ΤΟΥ. Όταν πήρα τα πράγματά μου να αποχωρήσω με κράτησε ο πρόεδρος της νομαρχιακής. Ενημερωτικά σου λέω πως πριν από λίγες εβδομάδες το συγκεκριμένο κόμμα μού ζήτησε να μπω στο ψηφοδέλτιό του. Τι να εξηγήσεις τώρα…

Όταν αγαπάς τον τόπο σου δεν δίνεις συνεντεύξεις τύπου για να ανακοινώσεις πως θα φτιάξεις πράγματα, στο νοσοκομείο λόγου χάρη. Δίνεις συνεντεύξεις για να πεις τι έκανες. Το «θα» πέρασε ανεπιστρεπτί. Κάποιοι, ωστόσο, εξακολουθούν όχι μόνο να το υπερασπίζονται, αλλά να ζητούν και αμοιβές εξωπραγματικές για την ελληνική πραγματικότητα. Αυτά περί αυξήσεως της βουλευτικής αμοιβής. Και εδώ έρχεται έτερος βουλευτής που τον ρωτώ:

«Πόσα παίρνεις;»

«5.500».

«Πολλά δεν είναι;».

«Δεν φτάνουν, γιατί πας από δω, πας από κει κερνάς».

Σήμερα που η Ρόδος ΤΟΥΣ μετρά 4 νεκρούς, τα έργα υποδομής της ναυαρχίδας του τουρισμού είναι αυτά που βλέπετε στις εικόνες. Εδώ απεικονίζεται η παραλία Αφάντου. Από τις ομορφότερες θάλασσες του κόσμου. Ο κυβόλιθος-πεζοδρόμιο μπήκε τα τελευταία χρόνια. Το κύμα και η νεροποντή της χθεσινής μέρας έφεραν το αποτέλεσμα που βλέπεις. Όλα στημένα στο ποδάρι. Τα χρήματα, βέβαια, έχουν δοθεί αναλόγως του προϋπολογισμού που κάθε φορά ενέκρινε το εκάστοτε δημοτικό συμβούλιο ή η παλιά νομαρχία και νυν περιφέρεια. Όμως, κάπου στην πορεία τα χρήματα άλλαξαν δρόμο και μπήκαν σε τσέπες που δεν έπρεπε. Και τα έργα δεν ολοκληρώθηκαν, όπως έπρεπε. Αυτές οι τσέπες σήμερα δεν πρέπει να πληρώσουν τις αποζημιώσεις- αλήθεια, ποιος αποζημιώθηκε από τις πλημμύρες σε Μαλώνα, Μάσσαρι και Χαράκι το 2011;

Οι δεύτεροι που άρμεξαν την Ρόδο-αγελάδα και δεν την αγάπησαν, είναι αρκετοί επαγγελματίες της. Η ναυαρχίδα του τουρισμού έγινε εφαλτήριο για κοινωνική και οικονομική άνοδο για τους ντόπιους ή μη. Η λογική της αρπαχτής επικράτησε. Παντού. Ένα πραγματικό παράδειγμα κι εδώ: κεντρικό σουβλατζίδικο πουλά δύο σουβλάκια σε δυο πιτσιρίκες τουρίστριες προς ένα πεντοχίλιαρο. Ο ταμίας λέει «thanks, bon appétit» και δεν δίνει ρέστα. Αυτά.

Οι μεν και οι δε μεταξύ τους με κάποιο τρόπο τα έχουν βρει. Το παιχνίδι γνωστό.

Στην παρούσα φάση, πολλοί πια πολιτικοί τρέμουν για το πόρισμα της εισαγγελικής παρέμβασης (νεκροί, καταστροφές, ευθύνες). Θέλω να τους επιστήσω, όμως, την προσοχή στην γέφυρα Αφάντου. Είναι επικίνδυνη. Περνά πάνω από την κεντρική οδική αρτηρία του νησιού. Αν καταρρεύσει, θα μιλήσουμε για ακραία καιρικά φαινόμενα ή για πολιτική αδιαφορία;

Θα μπορούσα, λοιπόν, να σου πω κι άλλες ιστορίες, αλλά σημασία δεν έχουν αυτές, αλλά το ποιος αγαπά τελικά τούτο τον τόπο. Που θέλουν διακαώς να επιμηκύνουν και την τουριστική του περίοδο. (Καταλαβαίνεις απολύτως τι εννοώ). Και προφανώς οι πολιτικοί αγαπούν τον τόπο τους περισσότερο από μένα που δεν γεννήθηκα εδώ, αλλά επέλεξα να ζω εδώ. Άραγε, μού επιτρέπεται να μιλώ; Στην περίπτωσή μου ο λόγος μου δεν είναι -και δεν θέλω να είναι -πολιτικός. Επειδή σέβομαι τις λέξεις και τις τιμώ. Και το κτητικό «ΜΟΥ» προτιμώ να το νοιώθω, παρά να το λέω.

Τέλος, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από εκείνους, τους ενασχολούμενους με τα κοινά και τους επαγγελματίες του νησιού, που να είναι εκτός παιχνιδιού επιλέγοντας την καθαρότητα. Είναι επισφαλές να τους ονοματίσω. Γιατί τελικά με τούτα και με τ’άλλα δεν είμαι σίγουρη, αν αυτό που βλέπω είναι αληθινό ή ονειρεύομαι.

Συντομότερο κείμενο πρώτης δημοσίευσης στο protagon.gr