Ο Δημήτρης Λιγνάδης πειραματίζεται με το θέατρο. Πειραματίζεται και με την ζωή. Αποτέλεσμα αυτού είναι να προκαλεί μέσα από τις θεατρικές παραστάσεις που αναλαμβάνει και το σκηνοθετικό τους αποτέλεσμα. Αυθόρμητος, ειλικρινής και συγκλονιστικά αποστομωτικός εξηγεί τους λόγους που τον ρόλο του Διονύσου στις “Βάκχες” του Ευριπίδη ανέθεσε (ως σκηνοθέτης και συμπρωταγωνιστής) στον Σάκη Ρουβά καλώντας ουσιαστικά μέσα από την παράσταση να κριθεί από το κοινό έστω και αφοριστικά. Απώτερος στόχος του, όμως είναι να ενδυθούμε τον Ευριπίδη και να υιοθετήσουμε το μήνυμα του Διονύσου: να εκστασιαστούμε με οτιδήποτε αγαπάμε και να ζήσουμε την ζωή.

«Αντικομφορμιστικό είναι το παρελθόν των πραγματικών καλλιτεχνών. Ο αληθινά απρόβλεπτος το κάνει ασυνείδητα, δεν το σκέπτεται, έτσι νοιώθει έτσι κάνει. Αν αυτό εισπράττει ο κόσμος σχετικά με εμένα, χαίρομαι πραγματικά.

Για τις «Βάκχες» δεν θα μου αρκούσε να ήταν μόνο η αθρόα προσέλευση του έργου. Αυτό που με χαροποιεί είναι ότι ο κόσμος καταλαβαίνει το έργο, μυείται την διονυσιακή λατρεία. Δεν μας πειράζει αν ο κόσμος έρχεται κυρίως ή και για τον Ρουβά. Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να φύγει με τον Ευριπίδη. Δεν αντιμετωπίζω το θέατρο με τα σιγουράκια, θέλω να το ψάχνω το πράμα. Και πιστεύω πως γίνεται μέτοχος της παράστασης.

Αυτό που βιώνουμε ως χώρα είναι το έναυσμα για να πάμε παρακάτω. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά βαθιά πολιτιστική και κρίση ταυτότητας. Για να λυθεί θα πρέπει να βάλουμε τον καθρέφτη απέναντι από το πρόσωπο μας και να δούμε τα λάθη μας. Είμαι αισιόδοξος γι’ αυτό και κάνω θέατρο. Η κρίση δεν είναι θέμα οισοφάγου, αλλά θέμα μνήμης. Αφήσαμε να αποκοπούμε από τις μνήμες μας.

Με ενοχλεί η μετριότητα, που πετσοκόβει οτιδήποτε διαφέρει επιθυμώντας να έχουμε όμοιο ύψος με καθετί που υπάρχει. Καθετί που θέλουμε να διορθώσουμε το κάνουμε από τον εαυτό μας πρωτίστως. Επίσης, με ενοχλεί πολύ, πως φταίνε οι άλλοι για τα κακά που συμβαίνουν και εμείς οι ίδιοι για όλα τα καλά που συμβαίνουν.
Θαυμάζω το κάλλος. Αν το κάλλος έχει και διάρκεια, το αγαπώ.
Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια τους ποιητικούς μου έρωτες. Τρομάζω να σκεφτώ πως δεν υπάρχει ερωτισμός, μπορεί και να καείς, αλλά το ζεις. Όποιος φοβάται να ζήσει τα πυροτεχνήματα, όπως είναι ο έρωτας, αρνείται να ζήσει.
Οι «Βάκχες» διδάσκουν ότι για να προσχωρήσεις στον Διόνυσο, δηλαδή στην έκσταση, θα πρέπει να απασφαλιστείς απ΄ό,τι δίνει την σιγουριά, την καθημερινότητα και το αναμενόμενο. Η επανάσταση θέλει σπάσιμο αυγών. Αν δεν σπάσεις αυγά, δεν κάνεις επανάσταση. Αλλιώς δεν ζούμε”. 

*Η συζήτηση μεταδόθηκε από τον Παλμό 99.5 στις 27/7/13. Στην Ρόδο θα δοθούν δύο παραστάσεις στις 30 & 31 Ιουλίου. Πληροφορηθείτε εδώ τις πόλεις της περιοδείας.

Κερδίστε από 5 μονές προσκλήσεις για την παράσταση “Βάκχες” σήμερα 30 Ιουλίου στο Θέατρο της Μεσαιωνικής Τάφρου ‘Μελίνα Μερκούρη’. Αφήστε το ονοματεπώνυμό σας στον χώρο των σχολίων επιλέγοντας το προφίλ “ανώνυμος” . Επίσης και ένα μέιλ υπαρκτό. Οι συμμετοχές σας ισχύουν μέχρι και τις 4μμ.