Θα με πεις ρομαντική; Δεν είμαι. Μάλλον συναισθηματική  είμαι, με μπόλικη αγάπη αποθηκευμένη στα αμπάρια μου, σπουδαία ασπίδα μου στα ζόρια μου -και δεν είναι λίγα- και κουπί σωτηρίας για το εντός μου. Μπούχτισα από αγάπη στη μικρή μου ηλικία. Τώρα, μ΄ αγαπούν-δεν μ΄ αγαπούν, το ίδιο μου κάνει. Το θέλω, αλλά δεν το ζητώ, έρχεται μόνο του. Έχω σπουδαίο παρελθόν. Μάνα και πατέρας σπουδαίοι και μοναδικοί. Και διαφορετικοί μεταξύ τους. Οι δικοί μου υπέροχοι. Η μεγάλη μου τύχη.

Ετέρα τύχη μου, γεννήθηκα σε τούτο τον τόπο. Αθήνα; Ναι, με βόλτες στο αγαπημένο Μοναστηράκι, στην Αιόλου, Αθηνάς, Σύνταγμα, Πλάκα, Αγίας Ειρήνης, Πολυκλείτου, Βορέου… Αχ, αυτή η Βορέου… Ελληνική καταγωγή, πελοποννησιακή και ζωηρή. Ανδρίτσαινα και Τρίπολη. Ποιος να φανταστεί να τα βάλλει με τους Καταυλακιώτες; Ελευθέρωσε τον ελληνισμό από την Τουρκιά ένας Κολοκοτρώνης. Ο μέγας Δημητσανιώτης. Τον εκτίμησαν οι λοιποί; Τον φθόνησαν όσο κανέναν άλλο. Και τον φυλάκισαν. Αλλά το λέει ο μακεδόνας ο Χριστιανόπουλος: «… κάνατε τα πάντα για να με θάψετε, αλλά ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος».

Ελλάδα. Νησιά. Αιγαίο. Ιόνιο. Θράκη. Κοίτα να δεις που έζησα εκεί πάνω δυο χρόνια. Διδυμότειχο. Άλλη Ελλάδα; Μάλλον η ίδια, με την ίδια φιλοξενία σε όλη την επικράτεια και την κυρία Χιόνα να μου φωνάζει: «Πού το πας το μωρό, μαρή, με μείον πέντε;». Ορεστιάδα, Άρδας ποταμός, να και το μεγαλείο του Έβρου. Εντυπωσιακό τοπίο. Και μια γαλήνη θεϊκή.

Σαλονίκη, αγαπημένη, η πλέον ερωτεύσιμη πόλη. Τα σοκάκια ή οι άνθρωποί της; Ο συνδυασμός, υποθέτω.

Φλώρινα, άγρια ομορφιά, Γιάννενα, μού το χρωστώ δεν έχω πατήσει το πόδι μου εκεί κι όμως… Διακρίνω ένα μεγαλείο στους Γιαννιώτες.

Ηγουμενίτσα, Άρτα, Ρίο, Ιόνιο… Και ξανά ένας κύκλος από το Βόρειο μέχρι το Νότιο Αιγαίο. Από Σαμοθράκη μέχρι Ρόδο. Απ’ άκρη σ’ άκρη η Κρήτη. Αυτό βλέπω να έρχεται το 2014. Η ελληνικότητα, όπως αιώνες έχει χαραχτεί στον χάρτη της γης και στην ενσυνείδηση των ανθρώπων. Όχι των Ελλήνων, αλλά όλων των ανθρώπων που νιώθουν Έλληνες. Ο Έλληνας είναι ιδέα. Η ελληνικότητα είναι στάση και τάση ζωής, αυτοσεβασμός, σπίθα αναγέννησης από μόνη της. Όραμα, αγάπη, ποιότητα, ελευθερία, μεγαλοσύνη. Καθολικός Ανθρωπισμός. Αυτό είναι η Ελλάδα. Έχει φως, χαρά, υγεία, υγιές πάθος, Έρωτα για ό,τι καθορίζει το μέσα μας.

Εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι; Για δες λίγο πιο προσεκτικά. Ακόμα και οι διαφημίσεις άλλαξαν και έγιναν πιο ανθρώπινες. Πέθανε, μάτια μου, το life style. Όσοι δεν το ‘χουν πάρει είδηση, είναι γιατί δεν αντέχουν το σκάπτειν ένδον. Θα το βρουν αναγκαστικά, θέλουν μόνο λίγο χρόνο. «Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα» λέει ο Αντέννα. Έσκισε και καλώς έκανε. «Νοιάζομαι-μοιράζομαι» το Μέγκα. Όλα αυτά είναι η πρώτη σπίθα. Θα έρθουν κι άλλες. Δεν υπάρχει περιθώριο για να μην… Και σε όλα τ’ άλλα ίσως έρθει και ένα τρίτο Νόμπελ. Στην Κική Δημουλά αναφέρομαι. Και η μεγάλη κυρία της Ποίησης, έστω και αν στην τιμητική εκδήλωση που διοργάνωσε ο δήμος Καλαμάτας, ο πρωθυπουργός ήταν απών από τη γενέτειρά του, η Δημουλά γράφει ελληνικά, σκέπτεται ελληνικά, άρα παγκόσμια. Με μια γλώσσα που κινείται αιώνια στο σπάνιο δίπολο έννοια-συναίσθημα και λόγος-ήχος. Τη γλώσσα μου δεν μπορεί να ξεριζώσει κανείς, γιατί είναι εγκεφαλική και ψυχική συνάμα. Μόνο η ελληνική γλώσσα. Καμιά άλλη στον κόσμο. Άραγε, την έμαθες σωστά; Αν όχι, έχεις χρόνο…

Αυτό βλέπω να έρχεται το 2014. Μια στροφή εντός μας που θα φέρει και τη στάση ζωής που καυχιόμαστε πως έχουμε, αλλά την ψάχνουμε με το σταγονόμετρο. Την ελληνικότητα που είναι περηφάνια, αξιοπρέπεια, ελπίδα, απλότητα, καλοσύνη, γενναιοδωρία, οξυδέρκεια. Όχι πονηριά. Θα φύγουν οι απατεώνες. Ναι, η ελληνικότητα, που περιμένω το 2014, δεν έχει χώρο για τους απατεώνες. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και η Ελλάδα μου εκεί που της αξίζει. Στο αιώνιο ιδανικό που γράφεται πάνω στις ακροπόλεις, στους βράχους, στα περήφανα βουνά, στη ζωογόνα θάλασσα και τους ψαράδες της, στους κάμπους που περιμένουν καρτερικά τους αγρότες. Με βλέμμα ψηλά στον ουρανό, γιατί εκεί είναι γραμμένος ο ελληνισμός. Και η ελληνικότητα είναι μια λέξη μόνο με νήμα τόσο βαθύ.