Το Fight Club βγαίνει στις αίθουσες το 1999, με σκηνοθέτη τον David Fincher, πρωταγωνιστές τους Brad Pitt, Edward Norton και Helena Bonham Carter, σε σενάριο του Jim Uhls, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Chuck Palahniuk. Η υπόθεση αφορά έναν τύπο (Edward Norton) υπάλληλο σε εταιρεία που πάσχει από insomnia(αϋπνία) και συναντά σε μία πτήση έναν περίεργο πωλητή σαπουνιών (Brad Pitt). Η περιγραφή του σαν ”σκοτεινό θρίλερ” και η υπόθεση που προανέφερα δεν μπορούν να περιγράψουν καθόλου την σημαντικότητα, βαρύτητα και υπόσταση της ταινίας. Και αυτό ήταν και το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισε το Fight Club μόλις βγήκε στις αίθουσες. Παρακάτω μερικές σοκαριστικές αλήθειες όσον αφορά την ταινία.

 

 

 

 

Έτος 1999 με αρχές 2000 – Το Fight Club βγαίνει στις αίθουσες…

 

… και αποτελεί  εισπρακτική ΑΠΟΤΥΧΙΑ! Πολλοί το ρίχνουν σε κακή διαφημιστική καμπάνια. Εγώ θα εστιάσω σε άλλους τομείς. Σαν απλός θεατής βλέποντας το τρέιλερ της ταινίας βλέπω κάτι ιδρωμένους μαντράχαλους να πλακώνονται σε υπόγεια. Ποιο το ενδιαφέρον? Επίσης εφόσον ο θεατής αποφάσιζε και πήγαινε στο σινεμά και έβλεπε την ταινία δεν μεταλαμπαδευόταν τα νοήματα, τις σοφές, προφητικές κουβέντες και την ανθρώπινη κατάντια όπως την κατανοούμε εμείς σήμερα. Γιατί ό,τι περιγράφει η ταινία, αυτή η παρακμή του ανθρωπίνου πνεύματος, σήμερα είναι μια τραγική πραγματικότητα. Τότε η οργή που εξέφραζε ο Tyler για την καταναλωτική μανία, για τις διαπροσωπικές σχέσεις και την υποδούλωση των μικρομεσαίων στους μεγάλους και τα franchises για μερικούς ήταν μία υπερβολή. 

 

Κριτικά, δέχεται μέτριες με κακές κριτικές! Δεν είναι αυτό το περίεργο όμως. Διαβάζοντας μερικές κριτικές, κυρίως των γνωστότερων και αντικειμενικότερων κριτικών παρατηρώ πως ο καθένας τους την έκρινε εκλαμβάνοντας την σαν κάτι διαφορετικό. Άλλοι σχολίαζαν το Fight Club ως κωμωδία (ήμαρτον), άλλοι ως ταινία επιστημονικής φαντασίας και σουρρεαλιστικό ”παραμύθι”. Το ίδιο και o David Fincher. Όσο απίστευτο και να φαίνεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας ήθελε να δημιουργήσει ένα σουρρεαλιστικό με εντυπωσιακά εφέ, κωμωδιοσάτυρα και ακέραιες ερμηνείες. Που να ήξερε τι θα γινόταν μελλοντικά. Τις αλήθειες που θα εξέφραζε η ταινία και το πόσο σημαντική θεωρείται σήμερα. Κάθε χρόνο αποκτά μεγαλύτερο κοινό, γίνεται όλο και πιο γνωστή ενώ ο Tyler Durden που μαεστρικά υποδύεται ο Brad Pitt αποτελεί σήμερα την πιο γνωστή κινηματογραφική persona.

 

 

Μα αυτός που γελάει καλύτερα είναι αυτός που γελάει τελευταίος. Στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ιδιοφυής και ενορατικός συγγραφέας του βιβλίου Chuck Palahniuk, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν πανταχού παρών στην δημιουργία της ταινίας.

 

 

Αξιοπερίεργο πάντως αποτελεί πως και οι ”θεωρητικά”(δεν έβαλα τυχαία τα εισαγωγικά) καλές κριτικές της ταινίας δεν είχαν σχέση με το περιεχόμενο της.

”Η ταινία είναι απίστευτη, δεν γίνεται ποτέ βαρετή. Εξαιρετικά αστεία.” – San Francisco Chronicle – Bob Graham

 

”Το μυστικό όσον αφορά το Fight Club, είναι ότι αποτελέι μια από τις καλύτερες κωμωδίες της δεκαετίας.” – Austin Chronicle – Marc Savlov

 

Τα συμπεράσματα δικά σας.

 

Έτος 2013 – Το Fight Club ”διαλύει” κάθε αμφισβήτηση και εξιλεώνεται.

 

Και ενώ οι κριτικοί ”έκραξαν” την ταινία όταν βγήκε, σήμερα την τοποθετούν σε λίστες με τις καλύτερες ταινίες.

 

Εκτός από τις εκπληκτικές ερμηνείες, τα τρομερά εφέ και σκηνοθεσία, η ταινία δίνει ”ρέστα” σε έναν συγκεκριμένο τομέα. Αυτόν της περιγραφής της παρακμής, του πόσο έρμαια έχουμε πέσει οι άνθρωποι στην κατανάλωση χωρίς να την έχουμε ανάγκη, μέσω κάποιων φράσεων. Τα συγχαρητήρια συνεπώς στον συγγραφέα. Μα τα πράγματα δεν θα περιγράφονταν τόσο άρτια, εάν δεν ερμνηνεύονταν από τον σπουδαίο Brad Pitt, αλλά και από τον ταλαντούχο και άριστα εκφραστικό -ίσως άξιζε και οσκαράκι- Edward Norton.

 

 

 

Ο πρώτος από τους οκτώ κανόνες του Fight Club, αποτελεί και μία από τις πιο γνωστές -σύμφωνα με λίστες- ατάκες στον κινηματογράφο. Σήμερα ξέρουμε το Fight Club ως την αγαπημένη ταινία πολλών με ίσως το πιο φανατικό κοινό και την εντωπίζουμε στην πιο γνωστή εγκυκλοπαίδεια του σινεμά ονόματι imdb.com στην θέση νο.10 με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

 

 

 

 

Tyler Durden – Λόγια ενός υποκριτή, που έγινε προφήτης.

 

 

”Γύρω μου βλέπω τους δυνατότερους και πιο έξυπνους άντρες που έχουν ποτέ ζήσει. Βλέπω όλη αυτή την προοπτική, αλλά βλέπω και τον δισταγμό. Γαμώ, μία ολόκληρη γενιά να βάζει βενζίνη, να σερβίρει τραπέζια. Σκλάβοι με άσπρους γιακάδες. Η διαφήμιση μας έχει κάνει να κυνηγάμε αμάξια και ρούχα, κάνουμε δουλειές που μισούμε για να αγοράσουμε σκατοπράγματα που δεν χρειαζόμαστε. Είμαστε τα μεσαία παιδιά της ιστορίας, αδέρφια. Με κανέναν στόχο και τόπο. Δεν ζήσαμε κάποιον πόλεμο. Καμία μεγάλη κρίση. Ο μεγάλος μας πόλεμος είναι πνευματικός και η μεγάλη μας κρίση είναι οι ζωές μας. Όλοι μεγαλώσαμε μπροστά στην τηλεόραση και μας έκανε να πιστεύουμε πως μια μέρα θα γίνουμε εκατομμυριούχοι, ”θεοί” ταινιών και ροκ σταρς. Αλλά δεν θα γίνουμε. Και αργά αργά αρχίζουμε και το συνειδητοποιούμε. Και είμαστε πολύ τσατισμένοι γι’ αυτό.”

 

 

 

 

 

 

 

 

Έμελλε δυστυχώς να επαληθεύσουμε την κατάντια που περιγράφει η ταινία, να ζήσουμε μεγάλες κρίσεις όπως αυτές που ζούμε σήμερα, για να αναγνωριστεί και αστραπιαία να ανεβαίνει θέσεις σε λίστες με τις πιο σημαντικές ταινίες. Δεν θέλω να φανώ γραφικός, μα καμία κρίση δεν θα ξεπεραστεί, εάν δεν παλέψουμε ενάντια στην δυσκολότερη κρίση, η οποία ραγδαία με το πέρασμα του καιρού μεγαλώνει. Αυτή στην οποία αναφέρεται το Fight Club. Την πνευματική.

 

Ολοκληρώνω με μία κουβέντα του συγγραφέα του βιβλίου Chuck Palahniuk: ”H ταινία αποτελεί βελτίωση του βιβλίου μου.”

 

 

Αφιερωμένο στον Πάρη και κάθε λάτρη της ταινίας.

 

Ο Μιχάλης Ναβροζίδης, είναι φοιτητής στο Τ.Ε.Φ.Α.Α Θεσσαλονίκης και παρακολουθεί μαθήματα στην Σχολή Κινηματογράφου. 

Διαβάστε εδώ τα αφιερώματα του συντάκτη.