Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

21 Αυγούστου. 

Αποχαιρέτησα ένα σπίτι που αγαπούσα, και μια ζωή που είχα βολευτεί για λίγα, αλλά σημαντικά χρόνια τώρα. Κάποιος μου είπε να μην δένομαι με τα άψυχα. Στην δική μου περίπτωση τα άψυχα μιλούσαν, έλεγαν ιστορίες, γλυκές, πικρές, γεμάτες πάθος και ένταση, χαμόγελα και συγκίνηση.

Κοντοστάθηκα στην πόρτα και πήρα μια βαθιά, βαριά ανάσα. Προσπάθησα να χωρέσω ένα αντίο κάπου εκεί, ανάμεσα στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο της Ελλάδας, το συνεργείο που είχε έρθει να πάρει τα πράγματά μου και το συναίσθημα του αποχωρισμού.. του “ξεριζωμού”, του τέλους ενός έρωτα που ήτανε γραφτό να μην ανθίσει, να μην πάει παρακάτω. 

Δεν είναι εύκολο να φεύγεις, όσο και αν πρέπει. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις ζωή. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις, νηφάλια, τον άνθρωπο που θυσίασες τα πάντα μέχρι πρότινος, να μην καταλαβαίνει, να κλείνει τους διακόπτες και να μιλάει όπως θα μιλούσε σε κάποιον ξένο.. σαν να μην έζησες ποτέ μαζί του, ούτε μια στιγμή από τις τόσες.

Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας… και πείθω τον εαυτό μου πως το έζησα και ήταν αληθινό πέρα για πέρα. 

Σήμερα είναι μια καινούργια ημέρα. Η επόμενη σελίδα του καινούργιου μου βιβλίου δεν έχει γραφτεί ακόμη και το τώρα περιμένει την επόμενή μου κίνηση. Αν μου έλεγαν πως θα μπορούσα να μην ζήσω τίποτα από όλα αυτά, θα γύριζα πίσω, να κάνω τα ίδια λάθη.

Έτσι είναι η ζωή. Έχει κάτι για όλους, ένα πεπρωμένο που σε καλεί να το εξερευνήσεις, να το προσπεράσεις πολλές φορές, όσες χρειαστεί, και να πας παρακάτω. Αν το ξεχάσεις, αυτό θα σου θυμίζει σε κάθε σου κίνηση, πως πρέπει να το υπολογίζεις.. αλλά πάνω από όλα, να πιστεύεις στην ζωή, στα καλά πράγματα και στις ψυχές των ανθρώπων που ήρθαν εδώ, να δίνεις χρόνο… αφού η αγάπη φέρνει το δώρο της ζωής και αυτή υπάρχει πριν από εμάς για εμάς, σε όλες τις μορφές της. 

Η αγάπη θεραπεύει, εξυψώνει και δεν ταλαιπωρεί. 

Στα επόμενά μου γενέθλια πάντως, εγώ ξέρω τι ευχή θα κάνω… και θα είναι η ίδια που κάνω κάθε χρόνο, όσο ζω.

Με αγάπη, πάντα.

Α.