50 χρόνια. Καθήκον των παλιότερων η μνήμη. Η Δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη. Ειναι πολύτιμη και εύθραυστη. Να το λέμε στους νέους.

Πάνος Μπιτσαξής

Πώς να ξεχάσω τα αξιοθρήνητα και τρομαγμένα πρόσωπα των καθηγητών μας από την προαναγγελθείσα τρομοκρατική ”επίσκεψη” του χουντικού αναπληρωτή υπουργού παιδείας Σιώρη, στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης κάπου εκεί γύρω στο 1969;

Το κυνηγητό και τις αποβολές που φάγαμε για να μας δει όλους κοντοκουρεμένους και τις ατελείωτες ώρες ασκήσεων σε παράταξη ”προσοχή-ανάπαυση” στην αυλή;

Την υποχρεωτική παρουσία μας στο Καυταντζόγλειο για να παρακολουθήσουμε την κιτς γιορτή για την πολεμική αρετή των Ελλήνων και το ”πουλί”;

Την έκθεση που μας υποχρέωναν να γράφουμε κάθε χρόνο για το ίδιο θέμα;

Πώς να ξεχάσω την εκδίωξη μας από τους αστυνομικούς με το βλοσυρό ύφος, επειδή ήμασταν αλήτες που το βράδυ της παραμονής του ”δημοψηφίσματος” του ’73 παίζαμε ποδόσφαιρο στην παραλία χωρίς να ενοχλούμε κανέναν;

Δεν σβήνονται από τις παιδικές ψυχούλες οι μνήμες. Ειδικά όταν είναι μαύρες.

Αλέξανδρος Μπέμπης

Στάθης Ψάλτης [1951-2017]: σπουδαίος ηθοποιός με αστείρευτο ταλέντο. Θυμήσου τον Συμβολαιογράφο. Αναλώθηκε στις μετριότατες παραγωγές του Δαλιανίδη στη δεκαετία του ’80 με το φτηνό χιούμορ και τα άκομψα αστεία. Κι όμως υπήρξε γενναιόδωρη ψυχή, κυρίως στις γυναίκες που αγάπησε. Το σκελετώδες σώμα του τον απεγκλώβισε από την αυταρέσκεια και τον ναρκισσισμό με το συνηθισμένο τρόπο με αποτέλεσμα να πετύχει δυο σημαντικές παραμέτρους:

α) αγάπησε τον εαυτό του με τις αδυναμίες του

β) αυτογελοιοποιήθηκε όσο κανείς άλλος.

“Αν δεν γυρνούσα τούμπα την ιδιαιτερότητα του θαυμάσιου κορμιού μου, δεν θα με αγαπούσε καμμιά γυναίκα.” μου είχε ομολογήσει σε συνέντευξη τον Ιούνιο του 2014.

Τζίνα Δαβιλά