Δεν είμαι σίγουρος, αν ο κόσμος που μπαίνω είναι αληθινός που περπατάει, χαμογελάει, θυμώνει ή απλά κάποιο MATRIX.

Παντού αναρτήσεις -δηλώσεις – κραυγές- κορώνες. Τόσα τσιτάτα και μότο έχω να ακούσω από τις εκπομπές της Μαλβίνας Κάραλη κι από τα πρώτα τεύχη του «ΚΛΙΚ».

Μένω με το στόμα ανοιχτό. Όλοι, μα όλοι ξέρουν το τρόπο να ζεις νορμάλ.

‘Όλοι, μα όλοι είναι έτοιμοι να βγούνε στους δρόμους και να τα κάνουν γυαλιά καρφιά, γιατί δεν αντέχουν πια αυτή την παρακμή.

Όλοι γνωρίζουν τα ποιήματα της Κικής Δημουλά και του Τάσου Λειβαδίτη.

Τόσοι εκλεπτυσμένοι εραστές και συνειδητοποιημένες παντρεμένες δεν συγκεντρώθηκαν ποτέ… για κανένα λόγο…

Τόσοι ευαισθητοποιημένοι γονείς δεν σμίξανε πουθενά … μόνο στο facebook τα λένε…

Αυτό πάλι με τα ζώα δεν το αγγίζω…λατρεία σε σημείο υποψίας … φωτογραφίες με σκυλιά και γάτες και νιώθω κομπάρσος στο «βασιλιάς των λιονταριών».

Οκ! Έχω αρκετούς φίλους που έτσι ζούνε, άλλοι δραματικά, άλλοι υποφέρουν κι άλλοι όντως καθοδηγημένοι από ηρωικά μότο της εφηβείας … στα 40 τους…

‘Όμως, όλο αυτό είναι matrix.

Είναι ο αμερικανικός τρόπος απορρόφησης της ενέργειάς μας, όπως θα έλεγε ο φίλος μου ο Τάσος.

Σαν να μας έδωσε κάποιος ένα μικρόφωνο και μας διέταξε : milate mexri na min exete dinami na drasete.

Τόσοι σωστοί και η Ελλάδα χάλια; Γίνεται; Τόσοι αγανακτισμένοι και η ΝΔ κυβέρνηση;

Τόσοι ακτιβιστές και η Χρυσή Αυγή να μου κουνάει το δάχτυλο στις ειδήσεις;

Τόσοι ποιητές και γεμάτες οι μπουζουκλερί; Τόσοι φιλότεχνοι και κάποια σανίδια ματώνουν από το ταλέντο, μα και την ερημιά;

Συγνώμη, ρε παιδιά, δεν σας πιστεύω. Είστε ίδιοι… είμαστε ίδιοι με αυτούς που στο γήπεδο βρίζουν τον πρόεδρο της ομάδας, αλλά όταν τους σφίξει το χέρι για να τους χαιρετίσει γίνονται σωματοφύλακές του.

Κακό πράγμα ο μικρόκοσμος, γιατί γλείφεις πάντα μικρά κοκαλάκια, για να ονειρευτείς μια μικρή ελευθερία.

Είμαστε η πρώτη γενιά που τα παιδιά μας δεν θα πούνε «άσε με, ρε γέρο, εσύ δεν ξέρεις»… δυστυχώς θα πούνε « άσε με, ρε γέρο… εσύ δεν μπόρεσες»!

Θυμωμένος είμαι… με μένα…με όλα.. αλλά κυρίως με μένα…

Έχασα. Ηττήθηκα… πως το λένε… game over … τα άλλα είναι μασάλια.

Ναρκισσεύομαι και βγάζω κορώνες στο facebook σαν να έχω να προτείνω κάτι ή σαν να ξέρω το πως και το γιατί.

Σιγά μην ξέρω, γιατί αυτοκτόνησε ο συνταξιούχος στο Σύνταγμα, γιατί έκλεισε η ΕΡΤ, γιατί οι κάδοι απορριμμάτων έγιναν μπουφέδες, γιατί ζω φασισμό με ή χωρίς την χρυσή αυγή, γιατί φεύγουν όλες οι επιχειρήσεις έξω αφήνοντας στρατιές ανέργων. Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί….

Ή μήπως ξέρω;

Την ξεφτίλα μου κρύβω.

Θα κάνω copy –paste από κάποια σελίδα σκόρπιους στίχους του Χριστιανόπουλου κι εγώ και θα πάω για ύπνο.

Copy-«..Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.»- paste

Μόνο που κάπου ανάμεσα στο copy και στο paste κρυφογελά η ήττα μας…

Συγνώμη…