Μαρία Καρχιλάκη

Χρόνια τώρα, οι αναφορές στο πρόσωπο της Άνγκελα Μέρκελ περιλαμβάνουν τον χαρακτηρισμό «η πιο ισχυρή γυναίκα της Ευρώπης»· η Τερέζα Μέι εγκαθίσταται στο νούμερο 10 της Ντάουνινγκ στριτ -στην επίσημη, δηλαδή, κατοικία των βρετανών πρωθυπουργών· η τελευταία δημοσκόπηση της Ipsos για το Reuters δίνει προβάδισμα 11 μονάδων στη Χίλαρι Κλίντον έναντι του Ντόναλντ Τραμπ στην κούρσα για το Λευκό Οίκο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Ότι, ενδεχομένως, μέχρι τα μέσα του Γενάρη 2017, τρεις από τις έξι ισχυρότερες χώρες στον πλανήτη θα έχουν γυναίκα στο τιμόνι.

Μάλιστα, στην περίπτωση της Βρετανίας, ίσως δεν είναι μόνον η Μέι που διαδέχεται τον Κάμερον στην ηγεσία της κυβέρνησης και των Τόρις. Δεν αποκλείεται γυναίκα επικεφαλής να έχουν οσονούπω και οι Εργατικοί -συγκεκριμένα, την Άντζελα Ίγκλ- καθώς, όπως είδαμε, το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου ‘έκαψε’ μια ολόκληρη γενιά ανδρών πολιτικών.

Η Βρετανία με τη Μέι, η Γερμανία με τη Μέρκελ και ενδεχομένως οι ΗΠΑ με την Κλίντον, αφήνουν ‘πίσω’ τις, υπόλοιπες του κλαμπ των ισχυρών, δηλαδή, τη Γαλλία, την Κίνα και τη Ρωσία που επιμένουν …ανδρικά.

Όμως, παρότι, εν προκειμένω, Λονδίνο, Βερολίνο και Ουάσιγκτον, πρωτοπορούν -οι γυναίκες και στις τρεις αυτές χώρες εξακολουθούν να υποεκπροσωπούνται στην πολιτική:

Γερμανία: το ποσοστό των γυναικών βουλευτών είναι μόλις 37%.

Ηνωμένο Βασίλειο: το ποσοστό των γυναικών βουλευτών είναι μόλις 29%.

ΗΠΑ: το ποσοστό των γυναικών στο Κογκρέσο είναι μόλις 19%.

Γυναίκες ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων παγκοσμίως

Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι τα σκήπτρα κρατούν μικρές και, σε αρκετές περιπτώσεις, αναπτυσσόμενες χώρες. Για παράδειγμα:

Η Σρι Λάνκα ανέδειξε την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό, τη Σιριμάβο Μπανταρανάικε, το 1960.

Ακολούθησε το Ισραήλ με την Γκόλντα Μέιρ, το 1969.

Η πρώτη, στον κόσμο, γυναίκα Πρόεδρος ήταν η Ιζαμπέλα Περόν, στην Αργεντινή, το 1974.
Η Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, η Λιβερία, η Τουρκία, το Μπουρούντι, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η Μογγολία και η Αϊτή είχαν, επίσης, κατά καιρούς, γυναίκες Πρωθυπουργούς ή Προέδρους. Κάποιες εξ αυτών ήταν κόρες και σύζυγοι ανδρών πολιτικών ηγετών. Οι περισσότερες, όμως, όχι.

Ουκ ολίγες φορές, οι γυναίκες αυτές πολιτικοί δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά. Γενικώς αλλά και ειδικώς -π.χ. δεν μπόρεσαν οι νοτιο-ασιάτισες να τιθασεύσουν στις χώρες τους τις μαζικές σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις κατά των ομοφύλων τους.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν κάνουν για τη δουλειά, όπως συχνά – πυκνά υπονοείται.

Άλλωστε, ούτε ο Ομπάμα, ο πρώτος αφροαμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ, μπόρεσε ν’ απλώσει δίχτυ προστασίας και να περιορίσει την, αναίτια σε πλείστες όσες περιπτώσεις, στοχοποίηση των μαύρων από λευκούς αστυνομικούς.

2016: χρονιά των γυναικών πολιτικών ηγετών;

Η Μέι αναλαμβάνει την πρωθυπουργία της Βρετανίας σε μια χρονική στιγμή όπου -σύμφωνα με τα στοιχεία του «Women in Leadership»- ο αριθμός των γυναικών πολιτικών ηγετών παγκοσμίως (συμπεριλαμβανομένων και των εστεμμένων) είναι ο χαμηλότερος των τελευταίων ετών: μόλις 24.

Σαν κάτι, όμως, ν’ αλλάζει μέσα στο 2016· τουλάχιστον, αν δεν θα υπάρξει ανατροπή στην κούρσα Χίλαρι – Τράμπ, οι παρουσίες των Ολάντ, Πούτιν, Ξι Ζινπίνγκ θα εξισορροπούνται, στις συναντήσεις κορυφής, από εκείνες των Μέρκελ, Μέι και Κλίντον…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο cnn.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr