Κώστας Χατζηαντωνίου 

“…Κατέβαιναν ξυστά σχεδόν πάνω απ’ τις κορφές των δέντρων. Αποσβολωμένοι για μερικά δευτερόλεπτα που μοιάζανε αιώνες τα είδαν οι πρώτοι που πετάχτηκαν έξω, πριν εκρήξεις και καπνοί καλωσορίσουνε τη μέρα. «Στους χώρους διασποράς τώρα» ούρλιαξε ο διοικητής βρίζοντας όσους τόσες μέρες τους καθησύχαζαν.

«Καθάρματα» ωρυόταν μέσα απ’ τα δόντια του καθώς έτρεχε πάνω- κάτω επιβλέποντας την κάλυψη των οχημάτων, την έξοδο από τον όρχο, το φρενιασμένο τρέξιμο των φαντάρων. Μια στιγμή μονάχα σταμάτησε να πάρει ανάσα και γύρισε στον Αλέξη που ήταν δίπλα του. «Με πήρε τηλέφωνο τη νύχτα ο Κουρούπης. Είναι σίγουρος, αυτός θα δεχτεί την απόβαση, στην Κερύνεια. Από νωρίς, χτες απόγευμα, φώναζε στη σύσκεψη στο ΓΕΕΦ πως έβλεπε με γυμνό μάτι τα αποβατικά να έρχονται, ίσια προς τη Γλυκιώτισσα. “Μην ανησυχείς, άσκηση, επίδειξη δύναμης είναι”, του λέγανε. Έφυγε βρίζοντας. Τον πρόφτασα αργότερα απέξω. “Μας έχουνε πουλήσει, το Χριστό τους”, μου είπε κοιτώντας με στα μάτια. Πήγαμε πάλι μέσα, στα ντουβάρια του Επιτελείου. Να φύγουμε, να πάμε τώρα στον Καραβά, εκλιπαρούσαμε. Να τους τσακίσουμε μόλις αποβιβαστούν. Πότε περιμένετε να εφαρμοστεί το σχέδιο Αφροδίτη; Άδικος κόπος. Ούτε να βγούμε από τα στρατόπεδα και να πάμε στους χώρους διασποράς δεν μας αφήσανε οι αλήτες”…

… Κι εμείς; Εμείς ακούγαμε όσο μπορούσαμε το ΡΙΚ που έφτανε με δυσκολία στο νησί μας και είχε αναγγείλει την είδηση της εισβολής που έκρυβε ακόμη το χουντικό ραδιόφωνο. Θα το ακούγαμε για χρόνια: μηνύματα προσφύγων, αναζητήσεις αγνοουμένων, «η ώρα του εθνοφρουρού», οι ομιλίες στα συλλαλητήρια της πλατείας Ελευθερίας κάθε 20η Ιουλίου που ανανέωναν διαρκώς τον πόνο. Μετά συνηθίσαμε και τον πόνο. Συνυπογράψαμε τα τετελεσμένα, ανεχθήκαμε τους υπεύθυνους της συμφοράς να διδάσκουν και πάλι “πατριωτισμό”- βόλευε βλέπεις τους δειλούς της μεταπολίτευσης να ταυτίζεται ο πόνος της Πατρίδας με τα εθνικόφρονα καθάρματα. Και τώρα, χωρίς πίστη πια, βυθιζόμαστε στη σιωπή πριν ψιθυρίσουμε για μια τελευταία φορά πως τα σύνορά μας θα είναι πάντα στην Κερύνεια. Γιατί εκεί δεν είναι απλώς τα σύνορα μιας πατρίδας. Είναι τα σύνορα κάθε έντιμου ανθρώπου.