Ο γράφων θεώρησε υπερβολικό εμπαθές κακεντρεχές το «πάρτι» που στήθηκε στα σοσιαλ μίντια  για την δήλωση της υποψήφιας περιφερειάρχου Αττικής Ρένας  Δούρου, όπως την διάβαζα σε αναρτήσεις ότι αλλιώς μαζεύει ένας μνημονιακός τα σκουπίδια και αλλιώς αντιμνημονιακός. Υπέθεσα ότι θα αναφερόταν είτε στην δεδομένη – οικολογική ευαισθησία των αριστερών (αλλά δεν είπε «Αριστεροί») για το περιβάλλον. Στην πιο «πολική» της ερμηνεία, υπέθεσα ότι θα αναφερόταν στην  οργάνωση αποκομιδής, αν δηλαδή αυτή θα διενεργείται από τους υπαλλήλους του Δήμου, κατά προτίμηση μονίμους, ή η διαχείρισή τους θα ανατίθετο σε ιδιωτικές εταιρίες. 

Ωστόσο η απομαγνητοφώνηση του σχετικού τμήματος, που μου έστειλε συνάδελφος, αποκαλύπτει μια ολόκληρη μυθολογία για το πώς σκέπτεται ένα τμήμα αριστερών! Είπε συγκεκριμένα η κ. Δούρου: “Δε μαζεύουμε με τον ίδιο τρόπο τα σκουπίδια οι δημοκράτες υποψήφιοι με τους μη δημοκράτες  υποψήφιους. Δε μαζεύουνε με τον ίδιο τρόπο τα σκουπίδια οι μνημονιακοί υποψήφιοι με τους μη μνημονιακούς.” (οι υπογραμμίσεις δικές μου).

Κάποιος από τους παλιούς αριστερούς διανοούμενους, αυτούς τους βαθειά μορφωμένους και βαθύτατα ευγενείς και μετριοπαθείς ανθρώπους, τους οποίους ευσεβούνταν οι πάντες και κυρίως οι αντίπαλοί τους – και οι οποίοι πλέον λείπουν απελπιστικά από την Αριστερά, ίσως της απηύθυνε το γνωστό ομηρικό τσιτάτο: «Ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων; ( τι σου ξέφυγε από το στόμα;).

Η κα Δούρου, διακατεχόμενη από αντιμνημονιακό οίστρο,   υπέπεσε σε πολλαπλό ατόπημα:

Πρώτον, σε σχέση με τους αντιμνημονιακούς: Άραγε όλοι οι αντιμνημονιακοί μαζεύουν καλύτερα τα σκουπίδια; Και τα στελέχη του κ. Καμμένου στην περίπτωση που κάποια εξ αυτών ενδεχομένως καταλάβουν το δημαρχιακό θώκο;

Δεύτερον: Πόθεν νομιμοποιείται ο αυταρχικός, περιορισμός ως  δημοκρατών σε όσους δεν αποδέχονται το μνημόνιο; Χρειάζεται κανείς να υπενθυμίσει ότι και η Χρυσή Αυγή δεν το αποδέχεται; 

Απλώς ο αντιδημοκρατικός διαχωρισμός σε Δημοκράτες και μη, έλκει την καταγωγή του από παλιούς αιμάτινους καιρούς, όταν η Δεξιά κατασπάραζε κάθε αρχή δημοκρατικής διακυβέρνησης, με λεία φυσικά την Αριστερά και δευτερευόντως τη «Δημοκρατική παράταξη» – και σε αυτό τον τίτλο υπάρχει διαχωρισμός αλλά είναι ιστορικός όρος, διαμορφωμένος από τις τότε άγριες συνθήκες.

Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, παρότι η ΝΔ του πρώτου Καραμανλή, εμπλουτισμένη με τα βιώματα του αρχηγέτη της εν Παρισίοις (αρχηγέτη γράφω, όχι εθνικού ηγέτη), έδειξε δημοκρατική νοοτροπία, η κατηγορία παρέμεινε. Βόλευε το ΠΑΣΟΚ για να κρατά περιχαρακωμένο τον κεντροαριστερό χώρο υπενθυμίζοντας τις εποχές της σκληρής Δεξιάς, «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», ενώ θεωρείτο ιερή υποχρέωση από την Αριστερά να αποκλείει την Δεξιά στο δημοκρατικό τόξο, ομνύοντας στους παλιούς αγώνες (μέχρι και τον τελευταίο «μαυροσκούφη» του Άρη ανέφερε η κα Δούρου, στην πρώτη της ομιλία ως υποψήφια περιφερειάρχης!). 

Οίηση, αμετροέπεια, μεσσιανισμός συνοδεύουν τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Χθες για παράδειγμα ο πάλαι ποτέ μετριοπαθής επί, σκέτου, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ κ. Παπαδημούλης, χαρακτήρισε εκπασοκισμό της ΝΔ την στήριξη στον δήμαρχο Αθηναίων κ. Καμίνη. Μ αυτή τη λογική αναρωτιέται κανείς: η ένταξη στην Κ.Ο της κας Σακοράφα και των κων Μητρόπουλου, Κουρουμπλή, Τσουκαλά, Μιχελογιαννάκη (αφού πέρασε από τη ΔΗΜΑΡ), καθώς και άλλων μεγάλων πασοκικών συνδικαλιστικών και οργανωτικών στελεχών, δεν είναι εκπασοκισμός του ΣΥΡΙΖΑ; (με βάση πάντα την επιχειρηματολογία Παπαδημούλη).  

Το έχω ξαναγράψει: Συχνά πυκνά οι πομφόλυγες που εξακοντίζονται λειτουργού ως μπούμερανγκ για την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο το κόμμα (αλλά και οι συνιστώσες του), καρκινοβατούσαν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όσο απευθύνονταν στον περίγυρό τους, η όποια τερατολογία περνούσε απαρατήρητη. Τώρα τους λούζουν ισχυροί προβολείς της δημοσιότητας και βρίσκονται υπό την ανηλεή εξέταση μεγεθυντικών φακών. Με αυτά και αυτά πέρασε χθες απαρατήρητη – όχι από τα μεγάλα ΜΜΕ, που ούτως ή άλλως θα πέρναγε, αλλά και- από τα σοσιαλ μίντια, η άκρως ενδιαφέρουσα ανακοίνωση του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για τις Τράπεζες…