Βαγγέλης Παυλίδης

Το σημερινό είναι κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του χθεσινού κι ελπίζω να μη βαρεθήκατε να με διαβάζετε. Μπορεί η ιστορία να είναι παλιά μα έχει κατά την γνώμη μου άμεση σχέση με το σήμερα, με το πως διαχειριζόμαστε το περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονομιά μας, για το πώς βλέπουμε αυτό που αποκαλείται “ανάπτυξη” και το όραμα, αν έχουμε, για τούτον τον τόπο και για το πώς το υπερασπιζόμαστε.

Ήταν λοιπόν τέτοιες ακριβώς μέρες, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1972, που η χούντα είχε ανακοινώσει την πρόθεση να κατεδαφίσει όχι μόνο τον ΝΟΡ αλλά και το ΕΛΛΗ και το Ξενοδοχείο των Ρόδων και να δημιουργήσει στην θέση τους ένα συμπαγές παραλιακό τοίχος απο πολιόροφα ξενοδοχεία. Όπως λέγαμε χθές, η λαϊκή αντίδραση που καταδίκαζε την απόφαση αυτή ήταν άμεση, με την συλλογή υπογραφών. Οι 56 υπογραφές που τελικά συλλέχτηκαν ακούγονται ίσως αστείες σήμερα που ο καθένας μπορεί να μαζέψει όσες θέλει.

Ας αναλογιστούμε όμως πως την εποχή εκείνη ακόμα και η συνάθροιση περισσοτέρων των τριών (3) ατόμων απαγορευόταν δια χουντικού ροπάλου. Χαραχτηριστική ήταν, θυμάμαι, η αντίδραση του νομάρχη/γκαουλάιτερ Αλαμάνου που δεν μπορούσε να χωνέψει ότι κάποιοι τόλμησαν κάτω απο τη μύτη του να κάνουν τέτοιο πράγμα. Τον θυμάμαι να ωρύεται σε άπταιστη καραβανάδικη καθαρεύουσα, λες και είχε φοιτήσει στο σχολείο του Μπόστ, και να κατακεραύνωνει τους “αγρεύοντες καλαισθησίαν ανα τας ρύμας και τα πεζοδρόμια της πόλεως”. Έτσι.

Είναι άξιο να σημειωθεί πως ο κατάλογος των υπογραφών αποτελεί ένα WHO IS WHO, από την συντηρητική Δεξιά μέχρι και το έτσι κι αλλοιώς παράνομο τότε ΚΚΕ, ένα γεγονός λαϊκής ομοψυχίας που απο τότε αποτελεί το ζητούμενο σε μια σειρά απο κρίσιμα θέματα.
Αν και τελικά μπροστά στην γενική κατακραυγή τα σχέδια της χούντας σχετικά με “ΡΟΔΩΝ”, “ΕΛΛΗ”, “ΝΟΡ” δεν προχώρησαν, την ίδια στιγμή ένα άλλο έγκλημα συνετελείτο σε βάρος του τοπίου της Ρόδου, που επίσης αποτέλεσε αντικείμενο της διαμαρτυρίας των 56. Έγινε τόσο ξαφνικά και με τόση ταχύτητα που δεν δόθηκε περιθώριο για καμιά είδους άλλη αντίδραση κάτω απο τις συνθήκες. Μέσα σε μια νύχτα σχεδόν, η υπέροχη δενδροστοιχία, απο κυπαρίσσια που ένωναν τις κορυφές τους πάνω απο τον δρόμο σχηματίζοντας ένα είδος αψίδας, που ξεκινούσε απο το Κορακόνερο κι έφτανε στην Καλλιθέα είχε καταστραφεί προκειμένου να διαπλατυνθεί ο δρόμος.

Παραθέτω φωτοτυπία από σχετικό άρθρο του Γ. Ζαχαριάδη με σκίτσα δικά μου, από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 24 Δεκεμβρίου 1972.