Περνάει ο χρόνος και αφήνει τα σημάδια του. Οι επιλογές είναι κάτι αναπόφευκτο σε αυτή την ζωή. Κάθε μέρα πέρνουμε τις αποφάσεις μας και αντιμετωπίζουμε τα αποτελέσματα τους. Άλλες φορές είναι σωστές, άλλες πάλι αποβαίνουν μοιραίες.

 

Και ερωτώ σας… πόσοι από εμάς έχουν πάρει πραγματικά συνειδητά, χωρίς να επηρεάζονται από τους γύρω τους «παράγοντες», αποφάσεις για τους εαυτούς τους και τι αποτέλεσμα είχαν… Έντονοι προβληματισμοί που μου γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα. Νύχτα με φεγγάρι, κόκκινο από την ζέστη, κάπου στην Πελοπόννησο μέσα στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στο νοσοκομείο με αλλεργικό σοκ.

 

Από μια καλή πράξη, ένα «χέρι» βοήθειας, από μια καλή κουβέντα, έχεις και εκεί επιλογές… ένα ναι και ένα όχι και το ένστικτό σου σε καταστολή. Αυτό το πολύτιμο αγαθό, την σκέψη, γιατί την έχουμε τόσο δεδομένη… αν την βάζαμε λίγο να «δουλέψει» παραπάνω, θα ζούσαμε σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό. Με ανοιχτό μυαλό, δική μας λογική, σκέψη πρώτα και μετά πράξη, φανταστείτε έναν πλανήτη με λιγότερη βια, περισσότερη αλληλεγγύη, αγάπη, δημοκρατία.

 

Και μετά έρχεται ο ρυθμός της καθημερινότητας και τα προλαβαίνει όλα. Ένα όμορφο βράδυ με φίλους, με ζωντανή μουσική δίπλα στο κύμα. Ένα χαμόγελο που σου συντροφεύει τις δύσκολες στιγμές, μα και τις εύκολες. Πάλι ξεχνάς τι μπορεί να έχει συμβεί πριν από λίγο, λήθη, όλα μες το πρόγραμμα. Όλα αυτά, μετά από ένα σοκ…

 

Και εγώ θα χαμογελάω, ολοένα και περισσότερο που έχω τους αγαπημένους μου γύρω μου, που μπορώ και κάνω μπάνιο στην πιο φωτεινή χώρα του κόσμου, που το φεγγάρι βγαίνει από την θάλασσα και μας μαγεύει λες και δεν έχουμε αντικρίσει ξανά τέτοια ομορφιά, που αναπνέω και είμαι εδώ. Και με τα λίγα και με τα πολλά, όπως και να έχει, συνειδητό και υποσυνείδητο μαζί, χεράκι χεράκι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, για τους οποίους πρέπει κανείς να είναι ευγνώμων. Κάθε μέρα που ξεκινά, φέρνει τα δικά της και εμείς δεν έχουμε παρά να τα αξιολογούμε και να προχωράμε όπως μπορούμε, όπως θέλουμε, χωρίς βιασύνες… αν γίνεται…

 

Καμιά φορά λένε πως χρειάζεται μια στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου για να αλλάξει «μυαλά». Tα δικά μου δεν άλλαξαν, απλά ταρακουνήθηκαν και μαζί με αυτά άνοιξε το βλέμμα μου.