Από μικρός ασχολούμαι με τους παραδοσιακούς χορούς και θεωρώ πως είναι μια ”δραστηριότητα” που ποτέ δεν θα χάσει την δύναμη της και σε καμία περίπτωση δεν θα εξαλειφθεί. Ανέκαθεν είχα την απορία για το εάν κάποιος έχει μπει στην διαδικασία να μελετήσει τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, να ανατρέξει στην ιστορία τους ανά περιοχές, στον μεγάλο τους ρόλο στην διατήρηση της παράδοσης και των πολιτισμικών μας αξιών και ηθών ως Ελλάδα και στην τεράστια τους παιδαγωγική σημαντικότητα και ουσία. Πόσο γνωστός είναι στους ξένους ο Πυρρίχιος χορός που άνοιγε τις Ολυμπιάδες και πόσο πιο γνωστή και ιδανικός προορισμός έγινε η Ελλάδα σε ολόκληρο τον κόσμο από την ανάγκη του Ζορμπά όταν πονάει να χορεύει. Συρτάκι, Χασάπικο, Ζεϊμπέκικο, αλλά και πολλοί άλλοι χοροί που έγιναν γνωστοί με παραστάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
”Διόνυσος” ονομάζεται ο πολιτιστικός σύλλογος που χορεύω εδώ και αμέσως μου δημιουργήθηκε μιά ωραία αίσθηση από τον συνδυασμό του ονόματος του συλλόγου από τον Θεό Διόνυσο και τις επενέργειες και επηρεασμούς των παραδοσιακών χορών στους ανθρώπους.
Ο Διόνυσος ως μυθολογική οντότητα δεν είναι ούτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος, καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα στα δύο. Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει ”το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού” γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου.
Αυτή η περιγραφή του Θεού Διονύσου πιστεύω αποδεικνύει την ωραία μίξη των χαρακτηριστικών του και των χορών. Επίσης, Θεός του κρασιού και του γλεντιού, τον τιμούσαν σε πανηγύρια και μεγάλα φαγοπότια. Για χάρη του γιόρταζαν το δράμα και θέατρο με παραστάσεις και προς τιμήν του διοργανώνονταν μεγαλοπρεπείς γιορτές, όπως τα Κατ’ αγρούς Διονύσια, τα Λήναια, τα Ανθεστήρια και τα Μεγάλα Διονύσια.
Συνεχίζοντας, αφού μιλήσαμε για την θεότητα του Διονύσου θα ήθελα να επεκταθώ στους χορόυς. Μεγάλη ευλογία είναι η ύπαρξη τον πολιτιστικών συλλόγων σε όλη την Ελλάδα και η τάση των νέων με την ενασχόληση των παραδοσιακών χορών. Νέοι ανερχόμενοι δάσκαλοι με πρωτοπορειακές σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους και καλύτερο επιστημονικό υπόβαθρο διατηρούν την παράδοση και ”θρέφουν” την Ελλάδα με ωραίες παραστάσεις και εκδηλώσεις.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν εφάρμοζαν την πρακτική της θεραπείας μέσω του χορού, σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη του κόσμου και σε όλους τους πολιτισμούς. Από τα πανάρχαια χρόνια ο χορός αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος των δραστηριοτήτων των ανθρώπων, επιτρέποντάς τους να είναι συμμετέχοντες δημιουργοί και όχι θεατές.
Το όργανο που χρησιμοποιεί ο χορός για να εκφραστεί είναι το ανθρώπινο σώμα. Η θεραπεία μέσω των χορών, ακριβώς επειδή κινητοποιεί το σώμα για να”ξυπνήσει” τα βασικά αρχέτυπα και να τα “εκφράσει” στην πράξη, αποτελεί ένα ισχυρό θεραπευτικό εργαλείο.
Αποτελούν μία από τις διασκεδαστικότερες και καλύτερες μορφές προπονήσεων και καλύτερες θεραπείες στην αντιμετώπιση ψυχικών νοσημάτων όπως η κατάθλιψη, αλλά και άλλων χρόνιων παθήσεων όπως η οστεοπόρωση.
Μα αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι το πόσο χαρούμενοι φιλικοί και ”μια παρέα” είναι όλοι στους συλλόγους.
Μην ντρέπεστε να ασχοληθείτε με τους παραδοσιακούς χορούς. Είναι να μπει την πρώτη φορά το πόδι σας μέσα. Έπειτά, δεν θα χάσετε μάθημα. Θα γνωρίσετε καινιούργια υπέροχα πρόσωπα, θα ξεκινήσετε εκδρομές και θα ομορφύνει η διάθεση σας.
Αφιερωμένο στα παιδιά, τον κόσμο στον ”Διόνυσο” και τον κ. Γιώργο.
Ο Μιχάλης Ναβροζίδης, είναι φοιτητής στο Τ.Ε.Φ.Α.Α Θεσσαλονίκης και παρακολουθεί μαθήματα στην Σχολή Κινηματογράφου.
Διαβάστε εδώ τα αφιερώματα του συντάκτη.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
