Δημήτρης Μπρούχος

Ήταν ημέρα Πέμπτη, 12 Οκτωβρίου 1944. Ήδη από  το βράδυ της 11^ης Οκτωβρίου, οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά από την Αθήνα με κατεύθυνση προς Βορρά. Στις 8 το πρωί, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εκεί, σε μια πρόχειρη όσο και βιαστική τελετή, ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι, συνοδευόμενος από τον κατοχικό δήμαρχο Αθηναίων Άγγελο Γεωργάτο, κατέθεσε στεφάνι. Άραγε, ποιόν ήθελε με την κίνηση αυτή, να τιμήσει ο βάρβαρος; Τον άγνωστο Έλληνα Πολεμιστή, που τον κατατρόπωσε στο Ρούπελ καθυστερώντας τον,  και η καθυστέρηση αυτή του στοίχισε τον πόλεμο και τη νίκη; Ή τους δικούς του αιμοσταγείς αμούστακους, που άφησαν τα κουφάρια τους στον τόπο μας, ξεκληρίζοντας έναν ολόκληρο λαό; Τον ανώνυμο Έλληνα Πατριώτη, που «παρανόμως» πολέμησε λυσσαλέα αντιστεκόμενος στη Ναζιστική παρουσία ή τον «ηρωικό θάνατο» των χιτλερικών καθαρμάτων που πολεμούσαν για το Τίποτα και που σε εφαρμογή της διεστραμμένης πολιτικής των τυφλών αντιποίνων του Ράιχ και της «συλλογικής ευθύνης» του άμαχου πληθυσμού, ως καταχτητές έκαψαν 1170 χωριά, εκτέλεσαν, ξεκοίλιασαν, δολοφόνησαν με τον πιο βάναυσο και βάρβαρο τρόπο αθώους,  αμάχους, γέρους, γυναικόπαιδα και βρέφη, μειώνοντας κατά 10% τον πληθυσμό της μαρτυρικής μας Πατρίδας, που τότε ανερχόταν σε 7.300.000 ψυχές, ήδη μειωμένος λόγω των κακουχιών, της πείνας, των βομβαρδισμών και των πολεμικών συγκρούσεων, αφήνοντας άλλες 880.000 ανάπηρους και ανήμπορους να εργαστούν;…

Στις 9:15, ένας Γερμανός στρατιώτης, από τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως, «κατέβασε» τη ναζιστική σημαία με τη σβάστικα χωρίς καμιά επισημότητα, την πήρε υπό μάλης και αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, σηματοδοτώντας το τέλος της γερμανικής κατοχής, που διήρκεσε 1.264 εφιαλτικές μέρες.

Η Αθήνα ανασαίνει και πάλι τον αέρα της Ελευθερίας. Μιας Ελευθερίας  βαριάς, που η Απελευθέρωση την έβρισκε να μετρά τεράστιες απώλειες: Το 87% του προπολεμικού εβραϊκού πληθυσμού (από τα υψηλότερα ποσοστά της Ευρώπης) αποδεκατίστηκε, καθώς η πλειοψηφία των μελών των Ελληνικών Ισραηλιτικών Κοινοτήτων δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου.

Η αγροτική και η βιομηχανική παραγωγή γνώρισαν δραματική πτώση. Ολική ήταν η καταστροφή του σιδηροδρομικού και οδικού δικτύου, του Ισθμού της Κορίνθου, των εγκαταστάσεων του πλήρως εκσυγχρονισμέ-νου λιμανιού του Πειραιά και των αεροδρομίων. Το 75% του εμπορικού στόλου που προπολεμικά ήταν ο ένατος μεγαλύτερος σε χωρητικότητα, και το ¼ των οικοδομών, περίπου 1.500.000  σπίτια, καταστράφηκαν. Ατελείωτος ο κατάλογος με τις καταστροφές στο τηλεπικοινωνιακό δίκτυο, στις βιομηχανίες, στις επιχειρήσεις, στις υποδομές που εξαρθρώθηκαν. Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε στην Αθήνα ο Γεώργιος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Στις έξι ημέρες που πέρασαν μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης στην Αθήνα, την εξουσία ασκούσε τριμελής επιτροπή, αποτελούμενη από τους Θεμιστοκλή Τσάτσο, Φίλιππο Μανουηλίδη και Γιάννη Ζεύγο, συνεπικουρούμενη από τον Διευθυντή της Αστυνομίας Αθηνών, Άγγελο Έβερτ.

Την ίδια ημέρα, ο πρωθυπουργός σε μία συγκινητική τελετή ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη και στη συνέχεια μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος που είχε γεμίσει ασφυκτικά την πλατεία Συντάγματος από το κτίριο που σήμερα στεγάζει το πολυκατάστημα Public, επισημαίνοντας την αναγκαιότητα διατήρησης της Εθνικής Ενότητας μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών, την εθνική ολοκλήρωση και την ανασύνταξη των ενόπλων δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Παράλληλα επιβεβαίωσε με έμφαση την απόφαση να τιμωρηθούν οι προδότες της πατρίδας και οι εκμεταλλευτές της δυστυχίας του λαού διαβεβαιώνοντας ότι «Η Εθνική Νέμεσις θα είναι αδυσώπητος».

Αξίζει να σημειωθεί ή έναρξη της ομιλίας του: «Ασπαζόμεθα την ιεράν γην της Ελευθέρας Πατρίδος. Οι βάρβαροι, αφού εβεβήλωσαν, επυρπόλησαν και εβίωσαν επί τρία και ήμισυ έτη, πιεζόμενοι πλέον από την Συμμαχικήν Νίκην και την Εθνική μας Αντίστασιν, τρέπονται εις φυγήν. Και η γαλανόλευκος, κυματίζει Μόνη εις την Ακρόπολιν…».

Σε μία αριστοτεχνικά δομημένη ομιλία του, εξήγγειλε τις προθέσεις της κυβέρνησής του, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι εθνικές διεκδικήσεις, να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία, να επιλυθεί το πολιτειακό ζήτημα μετά από ελεύθερο δημοψήφισμα και να τιμωρηθούν οι συνεργάτες των κατακτητών. Το πλήθος, που συχνά τον διέκοπτε με συνθήματα υπέρ του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, υποδέχθηκε τις εξαγγελίες του με κραυγές και ιαχές υπέρ της λαοκρατικής δημοκρατίας. Ο Παπανδρέου, που ήταν αναγκασμένος να ακροβατεί συνεχώς μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, απάντησε με τη χαρακτηριστική φράση εκτός χειρογράφου, που έμεινε στην ιστορία: «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν».

Ο αμίμητος και ανεπανάληπτος λαός μας, χυμένος στους δρόμους όπως την πρώτη μέρα, την 28^η Οκτωβρίου 1940, μετά από το ηρωικό ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, με το οποίο συντάχθηκε απόλυτα, πανηγυρίζει ενώ απ’ άκρη σ’ άκρη αντηχεί ο Εθνικός μας Ύμνος… «Ήταν μια αριθμητική αναμέτρηση, μια απόδειξη και προς τους συμμάχους ότι δεν ήταν μόνο το ΕΑΜ που είχε το λαό» (Αναστάσης Πεπονής, Προσωπική Μαρτυρία, Αθήνα, Προσκήνιο 2001, σ. 145). Στη διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν εκτός των άλλων ο ΕΔΕΣ, η ΠΕΑΝ, το Εθνικό Κομιτάτο, η Ιερά Ταξιαρχία, η οργάνωση Χ και άλλες οργανώσεις, κυριάρχησε συνθηματολογία με αιτήματα για εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας και τιμωρία των Βουλγάρων για εγκλήματα που διέπραξαν στη Θράκη και στην Ανατολική Μακεδονία (εφ. Ελευθερία, 16 Οκτωβρίου 1944). Και ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που τελούσε υπό τριπλή Κατοχή! Όμως, οι χαρές και τα πανηγύρια για την απελευθέρωση κράτησαν μόνο 53 ημέρες, μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου, που τα όπλα αντήχησαν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας αλλά αυτή τη φορά στραμμένα κατά αδελφών («Δεκεμβριανά»).

Σήμερα, 75 χρόνια μετά, αισθάνομαι με ιδιαίτερη έμφαση την επέτειο και δικαίως. Ίσως γιατί είναι περισσότερο ευδιάκριτη η γερμανική παρουσία, μ’ ένα άλλο αυτή τη φορά πρόσωπο. Της οικονομικής καταδυνάστευσης και της ομηρίας του λαού μας, τον οποίο κατατρύχει στη βάση ενός αβάσταχτου απωθημένου: Αυτό του κάθε χαμένου. Και δυστυχώς, η μεγάλη Γερμανία, αποδείχτηκε ο Μεγάλος Χαμένος. Λόγω της οραματικής της ευπιστίας στο μόρφωμα του Ναζισμού και τις εξαγγελίες του. Αυτή η σημαντική για τη συμβολή της στην Τέχνη και στην Επιστήμη χώρα, στιγματίστηκε με τη σφραγίδα του αίματος εκατομμυρίων ατόμων.

75 χρόνια μετά, νομίζω δεν διδάχτηκε τίποτα. Αδιαφορεί για τις περίφημες «επανορθώσεις» ή «αποζημιώσεις» που διεκδικούμε, από τις ανελέητες λεηλασίες που υποστήκαμε. Εμείς πάντως συνεχίζουμε απτόητοι.

Για την ώρα, ας αφεθούμε στο ταξίδι της μνήμης και στις εικόνες εθνικής χαράς και ομοψυχίας, εκείνων των 53 έστω ημερών.

Και βέβαια, ας μη βιαστούν να προτρέξουν σε καμιά περίπτωση κάποιοι ασπάλακες, συμψηφίζοντας την επέτειο με … την «έξοδο από τα μνημόνια», την περιβόητη «ανάπτυξη» που δεν βλέπουμε πουθενά για την ώρα και τον μονόδρομο του «μορφώματος» της Ενωμένης Ευρώπης, που «προστατεύει» τα σύνορά μας, την Οικονομία μας, την υπόστασή μας ως χώρα! (Χα,χα,χα,χα,χα!!!).

Έ-λ-ε-ο-ς!

Από Ναιναίκους ( θυμηθείτε τον Δημήτριο Νενέκο) πια, μπουχτίσαμε!…

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr